เป็นเวลามากกว่าสามวันที่โจวเหวินหลงพาเธอกับลูกขึ้นรถไฟไปฉงชิ่ง ซึ่งระหว่างทางก็มีซาลาเปากับทอดเนื้อแห้งที่เหอเสี่ยวหงทำมาเป็นอาหารระหว่างเดินทาง วันนี้เข้าวันที่สี่พอดีกับที่รถไฟถึงปลายทางแล้ว
โจวเหวินหลงปลุกเหอเสี่ยวหงกับลูกที่นอนอยู่ในตู้นอนรถไฟ แล้วถือเอากระเป๋าห้าหกใบมาสะพายกับถือเอาไว้ก่อนเดินนำออกจากสถานีรถไฟ
“ตอนนี้เริ่มมืดแล้วรถไม่มีให้เราใช้ คงต้องเดินไป” โจวเหวินหลงหันมาบอกกับเหอเสี่ยวหงที่กำลังจับมือลูกสาว
“ที่พักอยู่ไกลไหมคะ?” เหอเสี่ยวหงถามก่อนจะอุ้มลูกสาวคนเล็กขึ้นเพราะหล่อนง่วงนอนมาก
“ถัดจากตรงนี้ไปไม่ไกลครับ” โจวเหวินหลงตอบ
“เดินไปเถอะค่ะ” เหอเสี่ยวหงว่าก่อนจะยื่นมือจับแขนลูกสาวคนรอง
“ไปกันเถอะเด็ก ๆ” โจวเหวินหลงจูงมือลูกสาวคนกลางโดยที่มือของโจวอู๋นีจับมือของโจวเอ้อร์นีนำหน้าเหอเสี่ยวหงไป
สองข้างทางที่เหอเสี่ยวหงเดินไปมีร้านค้าของรัฐอยู่หลายร้าน มีทั้งของกิน ของ
