“อาสี่!”
เหอเสี่ยวหงอุทานก่อนจะอุ้มลูกสาววิ่งไปหาคนที่ร้องเรียกเธอ
“เสี่ยวหงจริง ๆ ด้วย!” อาสี่ร้องอย่างดีใจ
อาสี่มีชื่อว่าเหอหมิงกั้ว ปีนี้อายุสามสิบต้น ๆ จากบ้านมาหลายปีแต่ที่เหอเสี่ยวหงจำได้ก็เพราะหน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด และตอนนี้มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปนั้นก็คือมีร่างกายที่ผอม อาสี่พาเธอกับลูกสาวคนเล็กมานั่งโต๊ะที่ว่างและอยู่ห่างจากโต๊ะที่มีคน
“นี่คือ” อาสี่ถามก่อนจะชี้มาที่โจวลิ่วนี
อาสี่ของเหอเสี่ยวหงนั้นเคยเห็นแค่โจวเอ้อร์นีกับโจวซานนี เพราะตอนที่อาสี่จากไปแล้วไม่ได้กลับไปที่บ้านอีก เป็นตอนที่เหอเสี่ยวหงกำลงตั้งท้องโจวอู๋นีอยู่
“ลูกสาวคนเล็กของฉันค่ะ โจวลิ่วหง ลิ่วนี” เหอเสี่ยวหงบอกคนเป็นอาก่อนจะพูดกับลูกสาว
“สวัสดีตาสี่สิจ๊ะ” เหอเสี่ยวหงยิ้มทั้งน้ำตา
“สะ…สวัสดีค่ะ ตาสี่” โจวลิ่วนีเดินมาหลบหลังเหอเสี่ยวหง เพราะหล่อนไม่เคยเจอเหอหมิงกั้ว
“ทำไมอาสี่ถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้คะ
