‘สะใภ้ใหญ่โจว!’
‘สะใภ้โจว!’
‘มีใครอยู่ไหม?’
‘สะใภ้รอง!’
‘บ้านโจวมีคนอยู่ไหม!’
‘ไม่มีคนอยู่เหรอ?’
เสียงเอะอะวุ่นวายหน้าประตูรั้วที่อยู่ห่างจากลานบ้านไม่ไกลดังขึ้นต่อเนื่อง ในขณะที่เหอเสี่ยวหงกับสะใภ้ใหญ่ที่กำลังจะเปลี่ยนจากถักไหมพรมมาเป็นเย็บผ้าต้องออกไปดู
“มีอะไรกัน”
เหอเสี่ยวหงเปิดประตูรั้วพลางยืนมองชาวบ้านเกือบสิบคนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
“โอ้! โจวจือหยวนกลับมาแล้ว"
“ลูกชายใหญ่บ้านรองโจวกลับมาแล้ว”
“สามีเจ้ากลับมาแล้วสะใภ้ใหญ่โจว”
“ใช่ ๆ”
“อาจือหยวนกลับมาแล้ว”
“เขาบาดเจ็บด้วยนะ!”
“ใช่! ผ้าพันแผลเต็มเลย”
“สามีฉันกลับมาแล้ว!” สะใภ้ใหญ่อุทาน
เรื่องที่สามีหล่อนบาดเจ็บไม่มีใครรู้มากนักเพราะนางหลี่ซือกลัวเสียหน้าจึงบอกให้ลูกสะใภ้กับหลานสาวเงียบปากไว้ แม้กระทั่งญาติผู้ใหญ่ในตระกูลโจวก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ จึงมีหลายคนที่ไม่เข้าใจการกระทำของนางหลี่ซือ
“ใช่”
“เขาบาดเจ็บกลับมา
