Chapter : 17
เช้าใหม่ที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความทรงจำ
ปรางค์ไม่แน่ใจว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนอนของณพิชญ์ ความสะลึมสะลือยังคงเกาะกินความคิดอยู่ เธอพยายามรวบรวมสติ นึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ค่อย ๆ ผุดขึ้นในหัวทีละน้อย—ภาพเหตุการณ์ที่เธอถูกจุนมอมเหล้า ตามมาด้วยการกลับมาของณพิชญ์และไฟแห่งความเร่าร้อนที่ลุกโชนระหว่างพวกเขา ราวกับดนตรีที่เล่นซ้ำไปมาหลายชั่วโมงจนถึงรุ่งสาง ความทรงจำเหล่านั้นทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว แม้จะเต็มไปด้วยความอับอาย แต่ก็ยังเจือด้วยความสุขที่ไม่อาจปฏิเสธ
‘เวลาเราเมาเนี่ย ดูน่ากลัวจังเลย...’ เธอพึมพำกับตัวเองในใจ สายตากวาดมองไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบร่างของณพิชญ์ ดูเหมือนว่าเขาจะดูแลเธออย่างดี ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนที่เธอจะหมดสติ
ปรางค์เดินลงมายังชั้นล่าง เสียงฝีเท้าเบา ๆ ของเธอกระทบกับพื้นไม้ที่เงียบสงบ กลิ่นบุหรี่จาง ๆ ดึงดูด
