อาจารย์เถื่อน EP.12 แรงดึงดูด

1451 Words

ด้านกีกี้เองถึงกับช็อกในสิ่งที่เห็น เธอเป็นผู้หญิงของคาร์เรน เหตุใดเขาถึงดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาจูบ เธอเป็นใคร ทำไมถึงอยู่ที่บ้านหลังนี้ มันเกิดคำถามขึ้นมามากมายภายในใจของฉัน แต่นั้นก็ไม่อยากถามเซ่าซี้เขา เพราะเธอนั้นทราบดีคาร์เรนไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา “คุณคาร์เรน เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” กีกี้ถาม “ฉันไม่เป็นอะไร เธอกลับไปก่อนวันนี้ฉันหมดอารมณ์แล้ว” คาร์เรนเอ่ยเช่นนั้น กีกี้ถึงกับหน้าเหวอ “แต่กี้ยังอยากอยู่กับคุณนะคะ” “กีกี้...” “ค่ะ กี้ไปก็ได้” กีกี้เอ่ยหน้าหงิกหน้างอ แต่นั้นก็ยอมทำตามที่คาร์เรนสั่งอย่างว่าง่าย ด้านคาร์เรนพอกีกี้กลับไปแล้วนั้น ร่างสูงกลับเข้ามาในห้อง มือหนาคว้าหากุญแจห้องนอนของนาเดียร์ เขาทั้งโกรธและโมโหที่เธอรังเกียจจูบเขา ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาจูบเธอ “นาเดียร์ มันน่านัก” คาร์เรนรู้ตัวอีกทีร่างสูงก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องของนาเดียร์เสียแล้ว “เชี้ย...” คาร์เรนจากที่คิดจะมาหาเรื่องนาเดียร์ เมื่อเห็นว่ามันดึกมากแล้ว เขาจึงเปลี่ยนใจกลับห้องของตนแทน ทั้งที่จริงนี้มันบ้านของเขา เขาจะเข้าออกห้องของเธอตอนไหนก็ได้ คาร์เรนได้แต่คิดภายในใจ ~ 3 วันต่อมา ~ นาเดียร์หลังจากที่คุณคาร์เรนเมาเขาดึงเธอเข้าไปจูบวันนั้น นี้ก็ผ่านมา 3 วันแล้วที่เธอเอาแต่หลบหน้าเขา เขาออกไปทำงาน ทว่าเธอพึ่งลุกจากเตียงนอน ไม่ได้เป็นคนขี้เกียจอะไรหรอกนะ แต่ไม่อยากเจอหน้าเจ้าของบ้านใจยักษ์ใจมารก็แค่นั้นเอง และวันนี้ก็เป็นอีกวันนาเดียร์ร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกที 10 โมงกว่า หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ทำความสะอาดบ้าน ซึ่งหลายวันมานี้ป้าสายลากลับบ้านที่ต่างจังหวัด งานบ้านทุกอย่างเลยตกเป็นหน้าที่ของฉัน ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นพอดีตัวก้มๆ เงยๆ ขณะที่เก็บกวาดบ้าน แต่แล้วกับต้องชะงักเมื่อเสียงทุ่มดังจากด้านหลัง “มื้อนี้ มีอะไรให้ฉันทานรึ” คาร์เรนเอ่ยเช่นนั้น ทำคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก นี้เขายังไม่ไปทำงานอีกเหรอ ซึ่งปกติสายๆ แบบนี้ บ้านนี้มีแค่ฉันเท่านั้นแหละ “คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรค่ะ เพราะคิดว่าคุณไปทำงานแล้ว” นับว่านี้เป็นครั้งแรกที่เธอยอมปริปากคุยกับเขาหลังจากเขาเมาแล้วลวนลามเธอในคืนวันนั้น “อะไร ก็ได้” เมื่อคาร์เรนเอ่ยมาเช่นนั้น นาเดียร์ถึงจะยังโกรธเคืองคาร์เรนอยู่บ้าง แต่ร่างบางก็ยอมจำใจทำอาหารมื้อสายให้กับเจ้าของบ้าน “คนอื่นแต่งงานมาเพื่อเป็นภรรยา ส่วนเธอเขาแต่งมาเพื่อเป็น ‘คนใช้เท่านั้นแหละ’ อยากกิน อยากทานอะไรก็สั่งๆ หึ...อย่าให้ฉันเป็นบ้างเถอะเจ้าของบ้านนี้ ฉันจะสั่งๆ เหมือนกับที่เขาสั่งฉันนี้แหละ ไม่นานนัก ข้าวผัดหมู และต้มยำทะเลถูกจัดวางตรงหน้าของคาร์เรน จากนั้นเขาก็ลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย ด้านคาร์เรนเขารู้สึกทึ่งไม่น้อย นับว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ทานกับข้าวฝีมือนาเดียร์ เด็กดื้อที่นับวันยิ่งแสนพยศกับเขา เถียงคำไม่ตกฟาก จะทำอาหารอร่อยถูกปากเขาถึงเพียงนี้เหรอ “ทานได้ไหมคะ” เธอถาม “อืม...รสชาติถือว่าดีเลยแหละ แบบนี้เห็นทีต้องให้เธอลงครัวทำกับข้าวให้ฉันทานบ่อยๆ แล้ว” “แบบนั้น ป้าสายก็ตกงานแย่สิคะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ แค่นั้นนาเดียร์ก็อดแปลกใจไม่น้อย ที่วันนี้คาร์เรนยังไม่ออกจากบ้าน ซึ่งปกติเวลาสายๆแบบนี้ ที่บ้านมีแค่ฉันกับป้าสายเท่านั้นแหละ นัยน์ตาดวงเล็กเหลือบมองคนตัวสูงด้วยสีหน้าสงสัย “ทำไม มีอะไรหรือเปล่า” “ปะ...เปล่าค่ะ” “แต่ฉันว่าเธอมี เธอมีอะไรกับฉันหรือเปล่านาเดียร์” หึ...นี้เขาดูออกด้วยเหรอ “ว่าไง...” เขาถามย้ำ “ฉันแค่สงสัย วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอ” “วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท แต่ช่วงบ่ายฉันมีงานที่มหาลัย” “งานที่มหาลัย หึ...อายุปูนนี้แล้ว คุณยังเรียนไม่จบอีกเหรอ” คาร์เรนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาหมายถึงงาน นี้เธอคิดว่าเขาเป็นนักศึกษาเรียนยังไม่จบอีกรึไง “ฉันหมายถึงงาน” “คุณทำงานที่นั้นเหรอ” ไหนเขาบอกมีบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ แล้วงานที่มหาลัยนี้เขาไปทำอะไร “ฉันเป็นอาจารย์” “หึ...คุณนี้นะเป็นอาจารย์” “ฮ่า ฮ่าๆ” นาเดียร์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสนุก ไม่เชื่อ สภาพห่ามๆอย่างเขานี้นะเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย “ถ้าคุณเป็นอาจารย์ ฉันก็คงเป็นผู้ช่วยศาสตร์ ด็อกเตอร์....แล้ว ฮ่า ฮ่า” “เพื่อนเล่นเธอเหรอ” คาร์เรนตะเบ่งเสียงออกมาอย่างหนักด้วยท่าทีไม่พอใจสุดๆ ทำไม อย่างเขานี้มันจะทำไม ทำไมถึงจะเป็นอาจารย์ไม่ได้ คาร์เรนที่ท่าทีของนาเดียร์แสดงออกมาราวกับว่าเขาโกหกเธอเช่นนั้น คนตัวสูงถึงกับหงุดหงิด ขณะที่เขาทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยทว่ากับพลอยหมดอารมณ์ที่จะทานต่อ คาร์เรนทานข้าวไปเพียงครึ่งจาน จากนั้นมือหนารวบช้อนเก็บต่อหน้าต่อตา ราวกับว่าเธอทำไม่อร่อย !! แก๊ก !! “นี้คุณไม่ทานต่อแล้วเหรอ” เธอถาม ขณะที่เขาลุกออกจากโต๊ะอาหาร “ฉันทานต่อไม่ลง” คำพูดของคาร์เรนนาเดียร์ถึงกับหน้าเสีย จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องครัว “หึ...” อะไรของเขา “อาจารย์เหรอ ฮ่า ฮ่า” ไม่อยากจะคิด อย่างคุณคาร์เรนเห็นเก๊กๆ แบบนี้นี้ก็อำเก่งเหมือนกันนะเนี่ย “ฮ่า ฮ่า” แต่ช่างเถอะ จะเป็นอะไรของเขาก็ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้ว ด้านคาร์เรนจากที่ตั้งใจจะทานข้าวต่อที่บ้าน ทว่าเขากับแค้นใจนาเดียร์ “นี้ยัยเด็กนี้เห็นเขาเป็นคนขี้โกหกหรือไง” เมื่อเป็นเช่นนั้น คาร์เรนจึงขับรถออกไปหาอะไรทานข้างนอก แทนการนั่งทานฝีมือเด็กปากแจ๋วอย่างนาเดียร์ หลายชั่วโมงต่อมา ด้านคาร์เรนหลังจากที่ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่ช่วงสาย เสร็จงานที่มหาลัยผมก็แวะเข้าไปตรวจดูความเรียบร้อยที่ผับต่อ แต่กับติดลมนั่งจิบกับพวกไอ้ไทม์ ไอ้ฟรอสต์นานไปหน่อย รู้ตัวอีกทีก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว “เชี่ย...” เมื่อนึกได้ว่าพรุ่งนี้ผมมีประชุมที่บริษัทก็นั้นแหละครับ คาร์เรนกลับมาถึงบ้านในเวลาตี 1 กว่าๆ แต่แล้วสายตากับสะดุดเข้ากับร่างบางในชุดนอนสายเดี่ยวสีชมพูที่นอนหลับน้ำลายยืดบนโซฟาตัวยาวหน้าทีวี คาร์เรนจะมีอารมณ์อยู่แล้วเชียว พอสายตาสะดุดกับน้ำลายที่ยืดออกมา ร่างสูงจากเมื่อเช้าจากที่โกรธๆเธอ ถึงกับโกรธไม่ลง คาร์เรนถึงกับเบื้องหน้าหนี ใบหน้าอันหล่อเหลาผุดรอยยิ้มที่มุมปาก “หึ...” เขาถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ ไม่พอวันก่อนเราตกลงกันแล้ว เรื่องเศษถุงขนม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสื่อสารกับผมไม่รู้เรื่อง วันนี้เธอยังทำให้เขาเห็นอีก “บอกกี่ครั้งแล้ว เศษเปลือกถั่ว ขยะพวกนี้ หนู แมลงสาบมันมาบ้านฉัน” ถึงปากจะดุคนหลับไปเช่นนั้น แต่คนตัวสูงกับย่อตัวไปเก็บเศษถุงขนมขบเคี้ยวลงในถังขยะ ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหัวเบาๆ จากนั้นก็ยื่นมือไปหยิบรีโมททีวีขึ้นมาปิด “หึ...นี้คนดูทีวีหรือทีวีดูคนกัน” คาร์เรนเอ่ย ทว่าขณะที่ร่างสูงจะเดินขึ้นห้อง อีกใจกับค้านขึ้นมา ร่างสูงย่อตัวลงในระดับเดียวกับคนหลับ มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ปิดบังใบหน้าของเธอเบาๆ ราวกับกลัวว่าคนหลับลึกจะตื่น “หรือฉันจะปล่อยให้คนนอนน้ำลายยืดอย่างเธอ โดนยุงกัดตายตรงนี้” ถึงปากจะพูดไปเช่นนั้น ทว่าแขนทั้งสองข้างกับช้อนคนหลับขึ้นมาแนบอก “อ่า...ให้ตายสิ นี้ฉันกำลังคิดอะไร”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more