อาจารย์เถื่อน EP.8 ให้คิดอีกที
1324 Words
ภายในรถสปอร์ตคันหรูหลังจากที่ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบนั่น 10 นาทีต่อมา ด้านนาเดียร์หลังจากที่นั่งรถมากับคุณคาร์เรนนั่น ซึ่งมองยังไงก็ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉัน
“นี้ คุณจะพาฉันไปไหนคะ ถ้าไม่เต็มใจจะไปส่ง ก็ช่วยจอดรถให้ฉันลงด้วยค่ะ” นาเดียร์เอ่ยเสียงแข็งด้วยท่าทีไม่พอใจสุดๆ ดูเหมือนว่าฉันกำลังโดนเขาหลอก
“รู้ได้ไง ว่าผมจะไม่ไปส่งคุณ”
“ก็ไม่ใช่ทางกลับบ้านฉันนี่น่า” นาเดียร์เจ็บใจไม่น้อยที่คนเจ้าเล่ห์ เล่นลิ้นกับเธอ
“ผมจำทางไปบ้านคุณไม่ได้น่ะ ช่วยบอกทางที”
“ใช่เหรอ ฉันเห็นคุณไปที่บ้านฉันทุกวัน”
“ลุงเข้มต่างหากที่บอกทางผม”
“เลี้ยวซ้ายข้างหน้า ขับตรงไปอีก 5 กิโล จากนั่นก็เลี้ยวขวา คุณมาเส้นทางนี้จะไกลไปหน่อย” เธอบอกเขา คนฟังได้แต่พยักหน้า แต่นั้นใช่ว่าคาร์เรนจะทำอย่างที่พูด ทว่าเขากับเลี้ยวซ้าย
“นี้คุณคาร์เรน ฉันบอกให้คุณเลี้ยวขวา”
“อ๋อ ผมจำทางผิดน่ะ” เขาเอ่ยหน้าตาย นั่นยิ่งทำให้นาเดียร์โมโห
“นี้ฉันไม่ตลกนะ ถ้าคุณไม่คิดจะไปส่งฉันอย่างที่รับปากลุงเข้ม ก็ช่วย...” นาเดียร์เอ่ยไม่ทันจะจบความ
!! เอี๊ยด...!! เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนน
“หึ...” เธอเหลือบมองหน้าเขา นี้อย่าบอกนะว่าเขาจะจอดให้ฉันลงตรงนี้จริง นาเดียร์สบตากับนัยน์ตาคู่ดุ
“ลงไปสิ...” ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่หน้ารถของเขา อีกไม่กี่นาทีจะ 1 ทุ่ม นี้เขาจะใจร้ายใจดำทิ้งฉันไว้แถวนี้จริงๆเหรอ
นาเดียร์เม้มริมฝีปากแน่นด้วยท่าทีโกรธจัด แต่นั้นก็ทำไรไม่ได้ ร่างบางเปิดประตูก้าวขาลงจากรถของเขา
ทว่าขณะที่คนตัวเล็กจะเดินกลับบ้านไปตามทางของเธอนั่น
!! หมับ !! มือหนากับคว้าเข้าเรียวแขนเล็ก
“จะไปไหน”
“ฉันจะกลับบ้าน” นาเดียร์ไม่พูดเปล่า ทว่าร่างบางกับสลัดมือออกจากการรัดกุมของเขา
“หึ...” ใบหน้าอันหล่อเหลาหลุดยิ้มร้าย
“ข้างหน้าเป็นร้านอาหาร ไปทานข้าวด้วยกันก่อนสิ” ร้านอาหารงั้นเหรอ
“ฉัน...”
“ไม่หิว” เขาถาม
“ฉันยังไม่หิว”
!! จ้อกๆ !! ถึงปากจะปฏิเสธไปเช่นนั้น ทว่าเสียงท้องของฉันกับดังขึ้นมาขายขี้หน้าแทน
“ไปสิ...” คาร์เรนไม่ยอมปล่อยมือเธอ ทว่าเขากับพาเธอเดินเข้าร้านอาหารหน้าตาเฉย แต่นั่นนาเดียร์ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
“คิดว่าจะทิ้งลงกลางทางเสียแล้ว”
“ก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น” นาเดียร์สับสนกับท่าทีของคาร์เรนอย่างบอกไม่ถูก ครั้งแรกที่เจอกันเขายังปากร้าย ใช้เงินฟาดหัวเธออยู่เลย แต่ตอนนี้กับดูเหมือนคนละคนไปเลย
นาเดียร์ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูกที่ต้องมานั่งทานข้าวกับเขา ก็แหงละ มาทานข้าวสองต่อสองแบบนี้ แถมไม่ใช่แฟนไม่ได้เกี่ยวข้องกัน มันก็แปลกเป็นธรรมดา ภายในโต๊ะอาหาร นาเดียร์นั่งทานข้าวกับคาร์เรนอย่างเงียบๆ จนกระทั่ง
“คาร์เรน คุณมาทานข้าวเหรอคะ” อัญญาที่นัดทานข้าวกับเพื่อนสนิท ทว่ากับมาเจอคาร์เรนและนาเดียร์ที่ร้านอาหาร ให้ตายสิทำไมเขาถึงได้ตาต่ำ ควงยัยเด็กกะโปโลออกหน้าออกตาเช่นนี้
“ครับ...”
“อร่อยไหมคะ” อัญญาเหลือบมองร่างบางที่นั่งทานข้าวกับเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร จนอีกฝ่ายนั้นรู้สึกได้ด้วยสายตาที่รังเกียจ ดูถูก เหยียดหยาม
“อืม” คาร์เรนหลุดเสียงครางในลำคอ
“อร่อยไหมนาเดียร์”
“อร่อยดีค่ะ”
“ญ่าไม่คิดเลยนะคะ ว่าคุณจะตาต่ำคว้าเอาใครก็ได้...” อัญญาเอ่ยไม่ทันจะขาดคำ ทว่าคาร์เรนกับแทรกเสียงขึ้น
“ผมจะคบใคร ควงใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณละครับ ในเมื่อเรื่องของเรา มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว เลิกยุ่งกับผมและคนของผมซะที” คาร์เรนเอ่ยจบร่างสูงกับคว้าข้อมือของคนตัวเล็ก เดินออกจากร้านค้าโดยไม่สน ว่านาเดียร์จะอิ่มแล้วหรือยัง เขาตั้งใจจะมาทานข้าว ทว่ากับมาเจออัญญา พลอยทำให้เสียอารมณ์เปล่าๆ แถมยังประกาศตัวว่าเธอเป็นคนของเขา ใบหน้าสวยขมวดคิ้วด้วยท่าทีของคาร์เรน
จนกระทั่งมาถึงที่รถ
“ฉันต้องขอโทษด้วย ที่ทำให้การทานมื้อเย็นของเธอไม่สนุก”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้”
“แค่แฟนเก่าฉันน่ะ เธออย่าใส่ใจเลย”
“ฉันเปล่านะคะ” จากนั้นคาร์เรนก็บรึ้นรถออกจากร้านอาหาร มุ่งหน้ามายังที่บ้านของนาเดียร์ เขาใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงที่บ้านของฉัน นาเดียร์อดแปลกใจไม่น้อย ละไหนเขาบอกจำทางไม่ได้ ทว่าเขากับมาถูกและมาอีกเส้นทางที่ซับซ้อนกว่าเส้นทางที่ฉันบอก
พอมาถึงบ้านฉันก็เจอกับพ่อและลุงเข้มนั่งที่หน้าบ้าน
“ขอบคุณคุณคาร์เรนมากนะครับที่มาส่งยัยเดียร์”
“ไม่เป็นไรครับ พอดีผมและลุงเข้ม มาทำธุระแถวนี้ เจอนาเดียร์รถเสียพอดี”
“ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก”
“ไม่เป็นไรจ๊ะพ่อ”
“ส่วนรถ ลุงเอาไปจอดที่ร้านลุงศักดิ์ พรุ่งนี้เดียร์ไปรับได้เลยนะ” เข้มเอ่ยกับนาเดียร์
“ขอบคุณลุงเข้ม และขอบคุณคุณคาร์เรนนะคะ” คาร์เรนไม่เอ่ยอะไร
“ทำไมพึ่งมากันละครับ” เข้มถามเจ้านายหนุ่ม
“เราไปทานข้าวกันมาน่ะครับ ลุง” คาร์เรนตอบ
“ถ้าขนาดนี้แล้ว แต่งเถอะครับ” เข้มแซวเจ้านายหนุ่ม ทว่านาเดียร์ถึงกับเขินหน้าแดง ร่างบางจึงเดินเข้าบ้าน
ด้านนาเดียร์พอคาร์เรนและลุงเข้มกลับไปแล้วนั้น ฉันอาบน้ำแต่งตัวเตรียมตัวเข้านอน จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาจนถึง 4 ทุ่ม ร่างบางพลิกตัวไปมา แต่ก็ไม่มีท่าทีจะข่มตาหลับลงได้ ภายในหัวฉันเอาแต่คิดเรื่องของคุณคาร์เรน แปลกแฮะ ทั้งที่วันนี้ฉันพึ่งโดนหักอกมา แต่ในหัวของฉันกับไม่มีเรื่องของต้นสน ให้ตายสินี้ฉันไม่รู้สึกเสียใจกับต้นสนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันร้องไห้เสียน้ำตาเพราะผู้ชายเฮงซวยคนนั้นแทบเป็นแทบตาย
ทว่าภาพในหัวของฉันตอนนี้กับมีแต่คุณคาร์เรน ที่เขาคอยแทคแคร์ฉัน
“หืย...” ฉันไม่กล้าจะคิดต่อ ถ้าฉันรู้สึกกับผู้ชายที่พึ่งรู้จักไม่นานจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นมันหลอนมากนะ นาเดียร์ไม่กล้าคิดต่อ มือเรียวบางจึงคว้าเอาผ้าห่มมาคลุมทั้งตัว แม้แต่ยามหลับตาก็มีแต่หน้าของคุณคาร์เรน
“ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยจริงๆ ใช่ไหม” มือเรียวแตะที่ริมฝีปากของตน จูบแรกที่เขาเป็นคนเปิด แม้แต่ต้นสนที่เป็นแฟนฉันแท้ๆ เขายังไม่เคยจูบฉัน อย่างมากเราก็แค่กอดกัน แต่กับคุณคาร์เรนนี้สิ มากกว่าจูบคือเขาสัมผัสบริเวณหน้าอกของฉันแล้วนี้สิ
“มันน่าอายมากนะ” เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่นั้นนาเดียร์ก็อดสงสัยไม่ได้ เขาดูเป็นชายหนุ่มลูกผู้ดีมีชาติตระกูลซะขนาดนั้น เหตุใดเขาถึงกล้ารับปากขอรับผิดชอบเธอ โดยการแต่งงาน ทั้งที่คนอย่างเขาหาได้ดีกว่าฉัน นี้คืออีกเรื่องที่ทำให้นาเดียร์คิดไม่ตก
- Writer
