พันธะเสน่หาอาจารย์เถื่อน

อาจารย์เถื่อน EP.10 ทะเบียนสมรส

~ สัปดาห์ต่อมา ~

นาเดียร์หลังจากที่ฉันใช้ชีวิตที่บ้านของคุณคาร์เรนมา 1 สัปดาห์ มีทั้งสุขทั้งทุกข์เหงาปะปนกัน จะว่าไม่เหงาก็คงจะไม่ใช่ ตั้งแต่วันที่เรากลับจากเขาใหญ่ นี้ผ่านมา 1 สัปดาห์เต็มๆ ที่ฉันไม่เห็นหน้าเจ้าของบ้าน หลังจากเขาสั่งฉันเสร็จสับวันนั้นเขาก็บรึ้นรถออกจากบ้าน ยังไม่โผล่หน้ามาให้เห็น แต่ก็ดีนะเหมือนกัน วันนี้ฉันเป็นเจ้าของบ้าน

ทว่าขณะที่นาเดียร์นั่งทานข้าวเพียงลำพังนั้น กับมีเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดภายในบ้าน ร่างบางชะเง้อคอ แต่กับไม่ใช่รถของคนที่เธอกำลังเฝ้ารอเขามาตลอดหลายวัน

“สงสัย คุณผู้หญิงมาถึงแล้วน่ะค่ะ ป้าขอตัวก่อนนะคะ” ป้าสายหันมาเอ่ยกับฉัน

“นอกจากคุณคาร์เรน เดียร์ แล้วยังมีใครอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกเหรอคะ” นาเดียร์ถามป้าสายด้วยสีหน้าสงสัย ตลอด 1 สัปดาห์ที่ผ่านมา ฉันไม่เห็นใครที่บ้านหลังนี้ จะมีก็แต่ฉันและป้าสายที่เป็นแม่บ้านนี้แหละ

“คุณผู้หญิง ท่านไม่ได้พักที่บ้านหลังนี้หรอกค่ะ แค่แวะมาที่นี้เป็นครั้งคราว เท่านั้น” ถึงสายใจจะไม่ทราบข้อมูลที่แน่ชัด นาเดียร์เป็นลูกเต้าเหล่าใครนั่น แต่นั้นก็อดเอ็นดูเด็กสาวที่เจ้านายหนุ่มหิ้วเข้าบ้านไม่ได้ และที่คุณผู้หญิงพึ่งกลับจากต่างประเทศ ด่วนมาที่นี่ก็คงไม่พ้นเรื่องผู้หญิงของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนี้แหละ

30 นาทีต่อมา

ด้านนาเดียร์ นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอคุณแม่ของคุณคาร์เรน ถึงท่านจะใจดีไม่ได้ดุด่าอะไร แต่นั้นก็อดเป็นกังวลไม่ได้ ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ตามสไตล์เด็กสาวชาวบ้าน นั่งก้มหน้าก้มตาบนโซฟา ตรงหน้าของคุณหญิงอุมาพร

“ตามสบายเถอะจ๊ะ หนูนาเดียร์” ด้านคุณหญิงอุมาพร แม้จะรู้สึกช็อกจากคำบอกเล่าของเด็กสาวตรงหน้า ว่าบุตรชายของตนตกลงปลงใจยกทะเบียนสมรสให้กับคนตรงหน้านี้แล้ว แต่นั้นก็อดแปลกใจไม่ได้ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมคาร์เรนถึงไม่ปรึกษาเธอ ลูกชายกำลังคิดอะไรอยู่ ถึงแม้นาเดียร์จะเป็นแค่หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา แต่ด้วยท่าทีกิริยามารยาทที่อ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้อุมาพรนั้นทั้งรักและถูกชะตา ไม่คิดรังเกียจลูกสะใภ้บ้านนอกอย่างเธอ

ทว่าขณะที่คุณหญิงอุมาพรนั่งถามไถ่ความเป็นอยู่ของลูกสะใภ้นั่น จากนั้นไม่นานคนที่หายจากบ้านนานนับสัปดาห์ก็ปรากฏตัวที่บ้านของเขา ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงสบายยืนต่อหน้ามารดา

“สวัสดีครับ คุณแม่”

“นี้เรา กลับมาที่บ้านได้แล้วเหรอ แม่คิดว่าเราจะยกบ้านหลังนี้ ให้หนูนาเดียร์เสียแล้ว” อุมาพรอดเหน็บแนมบุตรชายไม่ได้ เมื่อเธอทราบข่าวจากแม่บ้าน คาร์เรนปล่อยให้นาเดียร์อยู่ที่บ้านคนเดียวตามลำพังนั่น

ด้านคาร์เรนหลังจากที่ทราบข่าวจากป้าสาย มารดาของตนบุกมาที่บ้านนั้น ชายหนุ่มพึ่งจะสร่างเมาจากงานเลี้ยงปาร์ตี้เมื่อคืนก็รีบบรึ้นรถมาที่บ้านทันที และก็เป็นอย่างที่คิด มารดาของตนซักไซร้คนของเขา คาร์เรนเหลือบมองนาเดียร์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ที่เธอบอกกับมารดา เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว แต่นั่นก็โทษเธอไม่ได้ เพราะเด็กอย่างนาเดียร์ทั้งเซ่อและซื่อกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

ถามเธอก็ตอบ แต่ใครจะคิดว่ามารดาเขาจะบุกมาที่รังนกส่วนตัวของเขาเร็วกว่าที่คิดไว้ซะอีก

“คาร์เรน ลูกแต่งงานแล้ว นี้ไม่คิดจะบอกแม่เลยเหรอ” พอเจอหน้าลูกชายตัวดี คุณหญิงอุมาพรก็ถามในสิ่งที่ตนสงสัยทันที

“ถึงไม่ได้ยินจากปากผม คุณแม่ก็ทราบแล้วนิครับ หรือไม่ใช่” เขาย้อน แต่นั้นกับทำมารดาของขึ้นไม่น้อย

“นี้ลูกไม่คิดจะจัดงาน ให้แม่ได้เชิญแขกแจกซอง เอาตังคืนบ้างเหรอ”

“สำคัญขนาดนั้นเลยเชียว” ร่างสูงนั่งไขว้ขาบนโซฟาด้วยท่าทีสบาย เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก

“ถึงลูกจะไม่อยากจัดงาน แต่ลูกควรให้เกียรติหนูนาเดียร์ ภรรยาของลูกบ้าง ใช่ไหมจ๊ะ หนูนาเดียร์ หรือนาเดียร์อยากจะจัดงานฉลองสมรสที่ไหน โรงแรมหรูๆในเขาใหญ่ ร้านอาหาร บอกแม่มาได้เลยนะลูก ไม่ต้องเกรงใจตาคาร์เรน” คุณหญิงอุมาพรเปิดทาง หันไปถามลูกสะใภ้ นาเดียร์มีสีหน้าคิดหนัก เรื่องงานแต่งเราตกลงกันอย่างชัดเจน จะไม่มีงานแต่งงานเกิดขึ้น นั้นคือข้อตกลงระหว่างเรา

“คือ...” ด้านคาร์เรนที่เห็นนาเดียร์อ้ำๆ อึ้งๆ ถึงกับเอ่ยปาก

“นาเดียร์ เธอไปช่วยป้าสายจัดโต๊ะได้แล้ว คุณแม่ฉันคงหิวมากแล้ว” คาร์เรนเอ่ยอย่างตัดบท นาเดียร์ที่พอจะเดาท่าทีของสามีออก ร่างบางจึงปลีกตัวออกมา

ภายในห้องทำงานของคาร์เรน

ด้านคุณหญิงอุมาพร พอคอยหลังลูกสะใภ้แล้วนั้น

“แม่ไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าการที่ลูกดึงผู้หญิงคนหนึ่งมาประชดผู้หญิงอีกคน มันไม่ยุติธรรมกับเธอ แค่การที่ลูกจะลืมหนูอัญญา ลูกต้องลงทุนจดทะเบียนสมรสกับหนูนาเดียร์แบบนี้เลยเหรอ” อุมาพรไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออก ที่คาร์เรนยอมจดทะเบียนสมรสกับนาเดียร์คงไม่พ้นประชดอัญญา

คาร์เรนเมื่อมารดาเอ่ยมาเช่นนั้น ร่างสูงบนโซฟานั่งเดาะลิ้นที่กระพุ้งแก้ม นัยน์ตาคมเข้มเหลือบมองหน้ามารดาเพียงเล็กน้อย

“ทำไม คุณแม่คิดแบบนั้นละครับ คุณแม่ไม่คิดบ้างเหรอ ที่ผมยอมยกทะเบียนสมรสให้กับนาเดียร์ เพราะผมรักเธอ”

“หึ...ฮ่าฮ่า” คำพูดปดของลูกชาย ทำเอาคุณหญิงอุมาพร ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างหนัก

“รักเหรอ”

“ลูกอย่าโกหกตัวเองเสียให้ยาก” ไม่ว่าจะมองยังไง สายตาของเด็กทั้งคู่ก็ไม่มีท่าทีพิศวาสกันเลยสักนิด

“รักเหรอ ถ้าลูกรักหนูนาเดียร์จริง ลูกคงไม่คว้าสาวๆไปกกที่คอนโด ไม่กลับบ้านแบบนี้หรอก” คาร์เรนหันควับ เมื่อได้ฟังสิ่งที่ไม่คาดคิดจากปากมารดา

“ถ้าผมคว้าผู้หญิงมากกที่บ้านแทนคอนโด คุณแม่ยอมได้เหรอครับ”

“ตาคาร์เรน” เมื่อถูกลูกชายย้อนมาเช่นนั้น คุณหญิงอุมาพรถึงกับของขึ้น เลี้ยงลูกมายังไงถึงไร้คุณภาพเช่นนี้ แม่พูดคำไหน ลูกสวนกลับคำนั้น

“ไม่ว่าลูกได้หนูนาเดียร์มาด้วยวิธีไหน ยังไงเสียเธอก็คือภรรยาของลูก หนูนาเดียร์มีชีวิต เธอมีจิตใจ มีความรู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวเหมือนกับลูก ลูกควรให้เกียรติเธอบ้าง” อุมาพรขึ้นเสียงใส่ลูกชายอย่างเหลืออด

“ทะเบียนสมรสที่ผมมอบให้ ถือเป็นการให้เกียรติสำหรับเธอแล้ว ไม่ว่ายังไงงานแต่งงานของผมและนาเดียร์จะไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” คาร์เรนยังคงยืนยันคำเดิม

ทว่าคำพูดของสองแม่ลูกกับไม่รู้เลยว่ามีบุคคลที่สามนั้นได้ยิน

ด้านนาเดียร์ที่จะมาตามคุณหญิงอุมาพรไปทานข้าวนั้น

“ทะเบียนสมรที่เขามอบให้คงเป็นเกียรติสูงสุดสำหรับเธอแล้ว”

!! ตึก ตึก !! อึก...ร่างบางรู้สึกจุกแน่นไปหมดทั้งหัวใจ ทำไมฉันต้องรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วย นี้อย่าบอกนะว่าฉันรู้สึกอะไรกับเขา

“หยี...” แค่คิดฉันก็ขนลุกสยองแล้ว เรื่องงานแต่งเราตกลงกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ส่วนเรื่องผู้หญิง อันนี้ก็คงเป็นสิทธิ์ของเขาอีกนั้นแหละ เพราะเราแค่จดทะเบียนสมรสไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งอย่างที่แม่ของเขาเข้าใจ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึก...เหมือนว่าฉันกำลัง นาเดียร์ที่กำลังคิดอะไรไปมากกว่านั้น

!! แก๊ก !! ทว่าคาร์เรนกับเปิดประตูออกจากห้องมาพอดี ร่างบางที่คิดจะหลบหน้าเขา ทว่ากับไม่ทันเสียแล้ว

“มีไร...” เขาถามเสียงเข้ม บ่งบอกถึงคาร์เรนอยู่ในห้วงอารมณ์ไหน

“ฉันมาตามคุณหญิงไปทานข้าวค่ะ”

“ต่อไปนี้หนูนาเดียร์ต้องเรียกฉันว่าแม่สิจ๊ะ ถึงจะถูก ไหนๆหนูก็เป็นภรรยาของลูกชายแม่แล้ว ใช่ไหมตาคาร์เรน” คุณหญิงอุมาพรเบนสายตาไปยังลูกชาย

“เอาที่คุณแม่สะบายใจเถอะครับ” คาร์เรนยักไหล่ ร่างสูงมือล้วงกระเป๋าเดินขึ้นห้องของตน โดยไม่คิดจะสนใจภรรยา ต่างกับอีกคนที่ยืนนิ่งไม่กล้าปริปากเอ่ยอะไรออกมา