ภายในห้องน้ำของเพนต์เฮ้าส์สุดหรู...
เมษายืนตัวตรงหน้ากระจก มือกำชายเสื้อนอนแน่นอย่างประหม่า เธออยากจะเบิ๊ดกระโหลกไอ้พี่คินให้หงายหลังจริง ๆ ... ชุดที่เลือกมาให้ นี่มันคืออะไรก๊านน!?
ทั้งที่ความจริงแล้ว มันก็แค่เสื้อเชิ้ตผ้าซาตินบางเบาสีชมพูนู้ด ยาวคลุมต้นขาเพียงนิดเดียว—ไม่มีลวดลาย ไม่มีลูกไม้ ไม่มีความวาบหวามแบบโจ่งแจ้ง
แต่ปัญหาคือ... ใส่แล้วมัน รู้สึกไม่ปลอดภัยต่อใจตัวเองเลยสักนิด!
“แง๊ ทำไมไอ้พี่คินต้องให้ใส่ชุดแบบนี้ด้วยล่ะ ฮือออ...”
เธอบ่นงึมงำ ใบหน้าแดงระเรื่อ มือยังวุ่นอยู่กับกระดุมเม็ดสุดท้ายที่ไม่ยอมติดดี ๆ สักที
“ก็แค่เสื้อเชิ้ตผู้หญิงตัวใหญ่...แต่พอใส่แล้วทำไมมันดู...ไม่ใช่ผู้หญิงดี ๆ เลยล่ะคะ ฮือ...”
ขาเรียวยืนสั่นนิด ๆ ขณะก้าวเข้าใกล้ประตู ในหัวมีแต่ภาพที่ ไม่ควรคิด — กลิ่นสบู่บนตัวคีตะ เสียงเขาหัวเราะ... และหยดน้ำจากกรามคม ๆ ตอนเปิดประตู...
“บ้าเอ๊ย!! หนูจะไม่ยอมแพ้ให
