แสงสลัวลอดผ่านบานเกล็ดเล็ก ๆ บนผนังห้องคอนกรีตเก่า รุ่งเช้าของวันใหม่ดูไม่มีเค้าแสงแห่งความหวังเลยแม้แต่น้อย
เสียงโซ่เหล็กครูดกับพื้นเพียงเบา ๆ ก็ดังชัดเจนในความเงียบ คีตะขยับตัวเล็กน้อย แขนเขายังพาดอยู่รอบไหล่ของเมษาที่เอนหัวซบเขาไว้ทั้งคืน
เมษาลืมตาขึ้นช้า ๆ พลางกะพริบตาไล่ความพร่ามัว
แต่สิ่งแรกที่เห็นกลับทำให้ใจเธอเต้นแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคยอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนฯ
ถึงจะอยู่ในสภาพโทรม ผมยุ่งเล็กน้อย และแสงสลัวจากหลอดไฟกะพริบเหนือศีรษะ เธอก็ยังมองเห็นความหล่อ และสันจมูกสวยได้รูปของเขา หัวใจเธอเต้นตึกตักแทบหลุดออกจากอก
‘โทรมขนาดนี้ ก็ยังหล่อได้อีกกกกก!! พี่คีตะขา~’
แต่แล้วสายตาของเมษาก็เลื่อนลงไปยังรอยฟกช้ำที่ข้างแก้มเขา...รอยสีม่วงแดงที่เพิ่งขึ้นใหม่ยังดูเจ็บช้ำชัดเจน แม้ผิวของเขาจะเข้มเล็กน้อยแต่ก็ปิดไม่มิด
มือเล็กที่เคยวางแนบอกเขา... กำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมษากัดริม
