ภายในแนวป่าที่เงียบเชียบ ท่ามกลางแสงจันทร์ส่องลอดพุ่มไม้ กับเสียงฝีเท้าของชายชุดดำสามคนที่ไล่ล่าอย่างกระชั้น
“เธอวิ่งไปทางนี้แน่!”
“แค่ผู้หญิงคนเดียว จะไปยากอะไรนัก!”
แต่พวกเขาประเมินผิด—
เมษาไม่ได้วิ่งหนี เธอล่อให้เข้ามาในกับดัก
ร่างบางแนบตัวอยู่หลังต้นไผ่ใหญ่ ลมหายใจสม่ำเสมอ แม้หัวใจจะเต้นแรง มือเรียวกุมมีดพับขนาดเล็กพอดีฝ่ามือ ก่อนจะค่อย ๆ กดคลายตัวล็อกเบา ๆ ...
แกร๊ก—
เสียงคลายใบมีดดังขึ้นแทบไร้เสียง
ทันใดนั้น ร่างหนึ่งพุ่งผ่านตรงหน้าเธอ—มือของเมษาก็วาดออกอย่างรวดเร็วและแม่นยำ
ฉึก!
ชายคนแรกทรุดลงกับพื้น ร้องไม่ทันจบเสียง มีดปักตัดเอ็นเข่าอย่างแม่นยำ
“ไอ้—อ๊ากกก!!”
เสียงร้องดังลั่นจนอีกสองคนหันขวับมาอย่างตกใจ
“เธออยู่ตรงนั้น!!”
ทั้งคู่ยกปืนขึ้นทันที
แต่เมษาขว้างกำดินแห้งที่เธอหยิบเตรียมไว้ ใส่ตาพวกมันทันที
ฟึ่บ!
“อ—ไอ้บ้า! ดินเหรอ!?”
ผัวะ!
เมษาพุ่งเข้าหาคนที่สอง ถีบส้
