ภายในห้องอาบน้ำเพนท์เฮ้าส์หรูหรา คีตะยืนพิงอ่างล้างหน้า มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก หยาดน้ำยังเกาะอยู่บนกรอบหน้า เส้นผมเปียกแนบหน้าผาก ใบหน้าที่เคร่งเครียด เริ่มผ่อนคลาย ก่อนจะนึกขึ้นได้
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาพ่อกับแม่ทันที
“ฮัลโหล แม่ครับ…”
“ผมโอเคครับ ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เมษาก็ปลอดภัยครับ”
เสียงจากปลายสายเต็มไปด้วยความโล่งอกปนตื่นตระหนก คำถามรัวเข้ามาแทบไม่เว้นจังหวะ ซึ่งคีตะก็ตอบเพียงเท่าที่จำเป็น
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงครับแม่…”
เขากดวางสายลงช้า ๆ สูดหายใจลึก แล้วหันไปคว้าเสื้อคลุมสีขาวที่พาดไว้บนราวก่อนเดินออกจากห้องน้ำ
ประตูเปิดออก พร้อมกลิ่นสบู่จาง ๆ กับไออุ่นจากไอน้ำที่ยังอบอวลติดตัวเขา
เมษาหันมาในจังหวะนั้นพอดี และถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง —
ภาพตรงหน้าทำให้เธอใจสะดุด… ร่างสูงในเสื้อคลุมสีขาว ผมเปียกชื้นแนบใบหน้า หยดน้ำเกาะเป็นเส้นบนแนวกราม และแสงไฟนวลในห้องทำให้ผิวเขาดูอุ
