คำถามก่อเกิดในใจก็จริง แต่ฉันไม่คิดจะถามเขา
ฉันเบือนหน้าหนีไปอีกด้านหนึ่ง ไม่คิดถามให้เขาได้ใจคิดว่าฉันใส่ใจคนใจร้ายแบบเขา
“อะไรกัน ผัวเจ็บขนาดนี้ยังไม่คิดสนใจ” เขานั่งลงที่พื้นข้างเตียงนอนพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเง้างอน ฉันไม่ได้หันไปมอง เพียงแค่ความรู้สึกบอกว่าเขาอยู่ข้างเตียง “แทนที่จะใส่ใจกันบ้าง ไม่คิดว่าพี่เจ็บบ้างหรือไง”
คนใจร้ายแบบเขาทำไมต้องให้คนอื่นเห็นใจ ฉันนิ่งเฉยเช่นเคย แม้จะเคยห่วงใย แต่ตอนนั้นเขาคือพี่สายรหัสและนายจ้าง ซึ่งตอนนี้สำหรับฉันแล้วเขาเป็นเพียงคนใจร้ายแค่นั้น
“คนดีครับ” เขาเงียบไปพักใหญ่ จากนั้นจึงเรียกชื่อฉันพร้อมกับคว้ามือของฉันไปจูบ ฉันสัมผัสได้ถึงความเหนียวเหนอะของเลือดที่ติดมือของฉันมา “คนดีทำแผลให้พี่หน่อยครับ พี่เจ็บมากนะครับที่คนดีไม่ไยดีพี่สักนิด”
ลำพังตัวฉันจะลุกนั่งยังลำบาก แล้วสาเหตุอะไรที่ฉันต้องไปมีน้ำใจกับคนอย่างเขา
ฉันก็ยังไม่สนใจเขาเช่นเคย
