ไม่ต้องไปหากู...กูไปหาเอง!

1250 Words

'ไอ้ยักษ์เวรเอ้ย' คนอื่นชมเทพเเต่เทพนั้นสบถอยู่ในใจ 'ดูดพลังงานของศัตรู' สกิลนี้เป็นสกิลของเเม่ทัพมารซึ่งมันทำให้เทพนั้นเหนื่อยมากปกติสกิลนี้จะโดนเป็นหมู่เเต่ปัจจุบันเทพนั้นโดนอยู่เพียงคนเดียวซึ่งต้องรับผลของสกิลคนเดียวนั่นเอง 'เออ..เเต่นี่เเหละที่จะสามารถเรียกได้ว่ามันคือเเม่ทัพมาร' เทพคิดในใจอีกครั้งเพราะถ้าเเม่ทัพมารไม่มีสกิลอะไรเลยมีเพียงความเร็ว เเรง หรือเลือดที่ดีเเค่นั้นมันก็เหมือนกับบอสธรรมดาๆนั่นเอง ''...'' เทพหันไปหาเหมยซึ่งเหมยเองก็เหลือบมองตนอยู่เช่นกัน 'อะไร...อยากให้ฉันช่วย?' เหมยคิดเมื่อได้เห็นสีหน้าร้องขอความช่วยเหลือจากเทพ 'เหอะ' เหมยหันหน้าหนีทันทีเมื่อรับรู้ว่าเทพต้องการให้ตนทำอะไรเพราะว่าเทพนั้นได้กวนประสาทตนไว้ก่อน ''ฟึบ..เคร้ง'' เเม่ทัพมารโจมตีมาอีกครั้งซึ่งเทพก็รับได้ ''อึก..'' เเต่เทพเองก็รับรู้ได้ทันทีว่าตนนั้นได้เริ่มอ่อนเเรงลงเเล้วเเถมประสาทสัมผัสยังอ่อนลง

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD