Sofranın üzerindeki tabaklar neredeyse boşalmıştı. Melis’in hazırladığı yemekler, sadece midelerini değil, içlerindeki mesafeleri de eritmiş gibiydi. O sıcak, samimi ev ortamında zaman yavaşlamış, her şey sanki daha yumuşak, daha derin bir hale bürünmüştü.
Zeki sandalyesine yaslanıp derin bir nefes aldı. Gözleri masanın üzerindeki tabaklardan, yavaşça Melis’in yüzüne kaydı. Gözlerinin içindeki ışıltı ve yanaklarında beliren hafif kızarıklık… Tüm o samimiyet, bir anda kendini mutlu bir ev sıcaklığında, Melis ile evliymiş gibi hissetmesine sebep olmuştu.
Yüzünde çekici, hafif bir tebessüm belirdi. Eve girerkenki gerginliğini geride bırakmıştı artık, sesindeki yumuşak ton, Melis’e olan içten rahatlığını ele veriyordu.
“Ben üniversitedeyken nerelerdeydin sen, Melis?” dedi, dudaklarının
