Hayatta herşeyi kendimiz için yapmalıyız.Başkalarını düşünerek attığımız her adım bize uçurum olarak geri dönebilirdi.Eninde sonunda o uçurumun sonuna gelirdiniz.Ben de kendimi o uçurma bir kaç adım kalmış gibi hissediyordum.Çünkü yaptığım şeyi kendim için değil de ailemin inadına yaptığımı içten içe biliyordum.İçimde ki ağlayan Bilun için yaptığımı biliyordum.
İnatçılığımın boyutu beni korkutuyordu ve asla geri adım atmayacağımı da biliyordum.Bu bir tür cezalandırma yöntemi gibi gelmişti bana.Bunun sonucunda cezayı kimin çekeceğini de düşünmüyordum.
Bu çılgınca bir şeydi.Öyle olmasaydı karşımda ki bu tehlikeli adamın kollarına kendimi gözü kapalı bırakmazdım.
Kabul ettiğimi söylediğim an gözlerinden geçen tehlikeli pırıltılıyla yavaşça yutkundum.
"Ama şartlarım var."
"Elbette.Bana da
