Bazen aklıma küçüklüğümden anılar düşerdi.En son hatırladığım,sekiz yaşımın bir anında dünyanın en mutlu çocuğu olduğum ve kahkahalarla güldüğüm o tek gündü.O günden sonra bir daha öyle mutlu olduğum bir an yoktu.Babam ve annemle lunaparka gitmiştik ve birlikte bir kaç tane oyuncağa bindiğimizi hatırlıyordum.O gün o kadar heyecanlı ve mutluydum ki kalbim sevinç doluydu.İkisinin elini tutup ortada yürürken sanki herkesin gözü bendeydi ve ne kadar mutlu bir çocuk olduğumu görüyorlardı.Çocukluk aklıydı işte.Etraftakilere, bakın dünyanın en sevilen çocuğu benim bakışları atıyordum.Zaten o günden sonra da bir daha öyle içten güldüğümü hatırlamıyordum.Evimiz de birbirine oldukça yabancı üç kişi olarak yaşıyorduk şu anda.Aile bağı, aileyle oturup sıcak gülüşmeler hep imrendiğim bir şey olmuştu am
