บทที่11
837 Words
"ถ้าไม่ชอบขนมที่พรีมเอามางั้นพรุ่งนี้พรีมจะเอาสลัดผักรวมมิตรมาให้นะคะ"
“ไม่ต้องเอาอะไรมาทั้งนั้น”
พูดจบก็เดินต่อแต่อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ
“เดี๋ยวค่ะ”
“มีอะไรหรือว่าจะเอาบิลมาเบิกค่ารักษาถ้าเป็นเรื่องนั้นคุณฝากบิลกับเลขบัญชีไว้ที่พยาบาลของผมได้เลยเดี๋ยวผมรีบจัดการให้ ขอโทษนะผมกำลังยุ่ง”
พูดจบก็เดินหนีฉันอีกแล้วค่ะขืนปล่อยให้แบบนี้ฉันก็มาเสียเที่ยวน่ะสิ
“คุณหมอคะที่พรีมมาวันนี้จริงๆพรีมแค่คิดถึงคุณหมอค่ะ”
ฉันตะโกนตามหลังหมอภีมไปทำให้พยาบาลทั้งวอร์ดรวมทั้งคนที่มาโรงพยาบาลยืนเป็นสักขีพยานให้กับความคิดถึงของฉันก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆหันกลับมา
แต่สีหน้าแบบนั้น......ท่าทางแบบนั้น......เขากำลังเขินฉันอยู่หรือเปล่านะ อร๊ายยย!
“ตามผมมานี่”
"ไปไหนคะ"
หมอภีมลากฉันออกมาจากตรงนั้นแล้วพาฉันเข้ามาในห้องๆนึง อย่าบอกนะว่าเขาหลงเสน่ห์ฉันเข้าให้แล้ว
“รู้ตัวมั้ยว่าเมื่อกี้ทำอะไรลงไป”
มองหน้าฉันดุๆแต่หน้าเขาหวานเกินไปฉันเลยไม่กลัว
“รู้สิคะทำไมพรีมจะไม่รู้”
ก็พูดซะเสียงดังฟังชัดขนาดนั้นฉันต้องรู้ตัวอยู่แล้วสิ
“แล้วทำแบบนั้นทำไมคุณเห็นที่นี่เป็นอะไร”
คราวนี้ดูไม่พอใจฉันอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมคะ พรีมก็แค่พูดเรื่องจริงพรีมไม่เห็นหน้าคุณหมอหลายวันแล้วคิดถึงก็เลยต้องมาหาไงคะ”
“คิดถึงผมหรือคิดถึงอย่างอื่นของผมกันแน่”
ฉันถูกหมอภีมจ้องตาเขม่น เขารู้ได้ยังไงว่าจริงๆแล้วฉันคิดถึงหน้าอกกว้างๆอุ่นๆของเขาทุกวัน
“คุณหมอรู้ได้ยังไงคะ”
ฉันถามพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าสองก้าวซึ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าหล่อๆนั้นพอดี ฉันโปรยยิ้มหวานไปให้
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณมาหาผมด้วยจุดประสงค์อะไรแต่ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้ว่าผมไม่ได้……”
“พรีมชอบคุณหมอค่ะ”
ฉันชิงพูดก่อนที่หมอภีมจะพูดจบเชื่อมั้ยว่าหน้ากับหูคุณหมอตอนนี้แดงพอกัน
“พรีมพูดจริงๆนะคะพรีมชอบคุณหมอค่ะ”
ดวงตาเรียวรีของฉันจ้องลึกเข้าไปนัยส์ตาคมหวานของคนตรงหน้าเพื่อยืนยันคำพูด ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมากในขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบ
“คุณชอบผมที่อะไร”
“ก็ชอบ…..ชอบทุกอย่างที่เป็นคุณหมอค่ะ”
ฉันหยุดพูดไปแปปนึงก่อนจะคิดได้ว่านอกจากหน้าอกกว้างๆอุ่นๆและความหล่อเหลาระดับนายแบบแล้วฉันยังชอบใบหน้าสุดแสนจะเย็นชาของคุณหมอด้วย
“ไม่มีใครชอบทุกอย่างในตัวคนๆนึงหรอก”
“มีสิคะก็พรีมไงคะ”
ฉันเดินอ้อมไปด้านหน้าทันทีที่หมอภีมหันหลังให้ ถึงฉันจะพึ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่วันแต่ฉันก็มั่นใจว่าครั้งนี้หัวใจฉันเลือกไม่ผิดคนแต่นอกจากหมอภีมจะมองไม่เห็นความจริงใจของฉันยังตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาสุดๆ
“คุณกลับไปเถอะผมจะทำงานส่วนบิลค่ารักษารบกวนเอาไปฝากไว้ที่พยาบาลข้างหน้าพร้อมเลขบัญชีเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้วันนี้เลย”
พูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์
เขาจะเย็นชากับฉันเกินไปหรือเปล่า
“พรีมกลับก็ได้ค่ะ”
ฉันหันหลังออกมาทันทีรู้สึกหัวใจเคว้งขว้างล่องลอยอยู่ในอากาศเหมือนไม่มีจุดหมายแต่ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูออกไปหัวใจที่ยังคงเต้นแรงอยู่ก็บอกว่าฉันควรจะพยายามให้มากกว่านี้
“คุณชอบผมที่อะไร”
“ก็ชอบ…..ชอบทุกอย่างที่เป็นคุณหมอค่ะ”
ฉันหยุดพูดไปแปปนึงก่อนจะคิดได้ว่านอกจากหน้าอกกว้างๆอุ่นๆและความหล่อเหลาระดับนายแบบแล้วฉันยังชอบใบหน้าสุดแสนจะเย็นชาของคุณหมอด้วย
“ไม่มีใครชอบทุกอย่างในตัวคนๆนึงหรอก”
“มีสิคะก็พรีมไงคะ”
ฉันเดินอ้อมไปด้านหน้าทันทีที่หมอภีมหันหลังให้ ถึงฉันจะพึ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่วันแต่ฉันก็มั่นใจว่าครั้งนี้หัวใจฉันเลือกไม่ผิดคนแต่นอกจากหมอภีมจะมองไม่เห็นความจริงใจของฉันยังตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาสุดๆ
“คุณกลับไปเถอะผมจะทำงานส่วนบิลค่ารักษารบกวนเอาไปฝากไว้ที่พยาบาลข้างหน้าพร้อมเลขบัญชีเดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้วันนี้เลย”
พูดแล้วก็หันหน้าเข้าหาคอมพิวเตอร์
เขาจะเย็นชากับฉันเกินไปหรือเปล่า
- Writer
