“ป๊อปคอร์นของพรีมอร่อยใช่มั้ยคะ”
ฉันส่งสายตาพร้อมกับยิ้มอ่อนแล้วกลับมานั่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ฉันมองตามหมอภีมที่ลุกออกไปจากโซฟา นี่เขาโกรธฉันหรอ ไม่ได้การละขืนหนีกลับก่อนเดตแรกของฉันกับเขาก็พังหมดน่ะสิ
“หมอภีมคะเดี๋ยวค่ะ”
ฉันวิ่งไปขวางหน้าหล่อๆ นั้นเอาไว้ ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่นอกโรงหนัง
“โกรธพรีมหรอคะ”
“เปล่า”
ตอบคำถามแล้วก็เดินผ่านหน้าฉันไปแต่ฉันก็ไปขวางหน้าไว้อีก
“หมายความว่ายังไงคะ”
ความจริงฉันอยากถามว่าถ้าไม่ได้โกรธแปลว่าเขาโอเคกับเรื่องเมื่อกี้หรอ
“ผมไม่โกรธเพราะผมรู้ว่าที่คุณทำไปก็แค่อยากลองใจผม”
“ลองใจ?”
ฉันทวนคำพูดของหมอภีมอย่างไม่เข้าใจ ลองใจอะไรกันฉันก็แค่ทำตามความรู้สึกตัวเอง
“ผมรู้นะว่าคุณต้องการอะไรจากผม”
หมอภีมเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉัน
“ถ้าคุณหมอรู้แล้วให้พรีมได้มั้ยคะ”
ฉันอยากมีโอกาสคบกับหมอภีมเลยพูดออกไปตามตรงแต่ทัน
