ดาริกาตื่นแต่เช้าเตรียมตัวไปทำบุญถวายสังฆทานที่วัดแถวบ้าน อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่บิดามารดาผู้ล่วงลับ ไหว้พระขอพรให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยปกปักษ์คุ้มครองเธอและพี่ชายให้อยู่เย็นเป็นสุขตลอดไป แต่ดูเหมือนเคราะห์กรรมของเธอนั้นใหญ่หลวงเกินกว่าที่สวรรค์จะเมตตารับคำขอเหล่านั้น เจ้าของใบหน้าคมคายดุดันยืนพิงรถคันหรูมองร่างบางอย่างใจเย็น ดาริกาแทบอยากร้องไห้เสียตรงนั้น เท้าเล็กชะงักงันก้าวขาไม่ออก
ภานุไม่ใช่คนใจเย็นที่จะรอให้เหยื่อแสนพยศย่างกรายเข้ามาหาเยี่ยงทาสผู้ยอมสวามิภักดิ์ เขาก้าวอาดๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็ประชิดตัวเธอได้ไม่ยาก จับต้นแขนเรียวดึงรั้งเบาๆ ไม่อยากแสดงกิริยาป่าเถื่อนในที่สาธารณะ กวาดสายตาจนแน่ใจว่าไม่มีใครเดินผ่านจึงก้มหน้าออกคำสั่งให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ไปกับพี่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”
ดาริกาไม่อยากนั่งรถไปกับเขา รอยจูบโหดร้ายยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ
“ฉันจะกลับบ้าน” สาวเ
