บทที่ 1.2 - คนที่อยากลืม (รักคนที่ไม่ควรรัก) (จบตอน)

1657 Words

และแฟนสาวไฮโซที่เขาหมายมั่นจะแต่งงานร่วมชีวิตคู่ก็ทอดทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี หึ! มันก็ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว จะมีผู้หญิงที่ไหนอยากอยู่กินกับสามีพิการไปจนวันตาย “อย่าไปพูดถึงเขาเลยค่ะ เรื่องทุกอย่างมันจบไปแล้ว” ดาริกาไม่อยากได้ยินชื่อคนใจร้าย “ซิน… พี่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม” ภานุจริงจัง สีหน้าแววตาเคร่งเครียด “อะไรคะ” “ซินยังรักไอ้ไทม์อยู่หรือเปล่า” คำถามของพี่ชายทำเอาร่างบางสั่นไปทั้งร่าง ดาริกากลืนน้ำลายลงคอ นัยน์ตากลมโตเลิ่กลั่ก “ทำไมถามแบบนี้ล่ะคะ ซินกับเขา…” “อย่าโกหกพี่นะซิน ที่ผ่านมาพี่ดูออกเพียงแต่พี่ไม่เคยพูด” ใช่… ภานุกับดาริกาแอบมีใจให้กัน หลายครั้งที่เขาเห็นสายตาแฝงใยเสน่หาที่ภานุใช้ทอดมองน้องสาวร่วมสายเลือด สายตาที่ว่านั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักความอาทร คราแรกดนัยก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไร เพราะภานุเองก็ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้มีสาวๆ สวยๆ คลอเคลียไม่ห่างกาย แต่พอนานวันเข้าการกระทำของทั้งสองเริ่มแสดงออกชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางการเฝ้ามองอย่างใกล้ชิดของพี่ชาย ดนัยจึงพิสูจน์โดยการแกล้งให้รุ่นน้องของตนมาตามจีบดาริกาช่วงหนึ่ง ภานุที่วางฟอร์มเงียบขรึมเริ่มนั่งไม่ติด แสดงออกชัดจนว่าหึงหวงจนแทบคลั่ง อาการร้อนรุ่มที่อีกฝ่ายมีทำให้ดนัยมั่นใจว่าภานุคิดกับดาริกาเกินเลยไปกว่าน้องสาวของเพื่อนสนิท ฝ่ายดาริกาเองก็จะเขินอายทุกครั้งที่ภานุมาที่บ้าน สาวน้อยแก้มใสคงไม่รู้ว่าความรักที่เบ่งบานอยู่รอบตัวตกเป็นเป้าสายตาของพี่ชายเสมอมา ดาริกามักแอบร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นข่าวภานุควงดารานางแบบชื่อดังออกงาน แต่กระนั้นก็รักและมอบหัวใจให้เขา จวบจนทุกวันนี้… “ซินยังรักมันอยู่จริงๆ” ดนัยสรุปเองเสร็จสรรพ แววตาของน้องสาวมันบ่งบอกว่าเจ้าตัวรู้สึกเช่นไร “เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกค่ะพี่ซัน รักหรือไม่รัก ยังไงซะเรากับเขาก็เดินกันคนละเส้นทางแล้ว” เขาแค้นพี่ชายเธอ เธอไม่ว่า แต่การที่เขาทำเช่นนี้เท่ากับตัดแขนตัดขาเธอร่วมด้วย ถ้าเขามีใจเมตตาสงสารเธอสักนิดคงไม่ทำแบบนี้ แสดงให้เห็นแล้วว่าที่ผ่านมาเธออาจคิดไปเองฝ่ายเดียว ผู้ชายอย่าง ภานุน่ะหรือจะรักเธอ เหอะ! น้ำเน่าสิ้นดี! ห้องทำงานกว้างใหญ่กลายเป็นสมรภูมิรักระหว่างชายหญิงที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเมามันส์ หญิงสาวผู้ชำนาญการเรื่องบนเตียงจัดการลอกคราบส่วนล่างของชายผู้ทรงอิทธิพลที่สุดแห่งยุค มือเรียวกอบกำความแข็งขึงรูดขึ้นลงเป็นจังหวะเร็วสลับช้า ภานุหลับตาแหงนคอพิงพนักโซฟาแล้วเปล่งเสียงคำรามลั่นห้อง ดีที่ห้องทำงานของเขาเป็นระบบเก็บเสียงชั้นเยี่ยม ไม่เช่นนั้นเสียงแห่งความสุขสมคงดังกระฉ่อนไปถึงหน้าห้อง “พอแล้ว” จังหวะที่ร่างสุดเย้ายวนกำลังจะขึ้นคร่อมทับความยิ่งใหญ่ภานุก็ดันตัวหล่อนออกห่างอย่างไว “ทำไมล่ะคะ” นางแบบสาวร้องถามงุนงง “ผมไม่มีอารมณ์” เสียงเข้มพูดออกมาดื้อๆ ว่าไม่มีอารมณ์ ทั้งๆ ที่เมื่อครู่เขายังส่งเสียงครวญครางแทบขาดใจ “คุณกลับไปซะ นี่ค่าเสียเวลา” เขายื่นเช็คจำนวนหนึ่งส่งให้ “ฉันทำให้คุณหมดอารมณ์หรือคะ” นางแบบสาวเริ่มหน้าเสีย มั่นใจว่าดีกรีเรื่องความแซ่บของตัวเองไม่เป็นสองรองใคร เสือตัวไหนที่ว่าแน่ลองมาเจอสมิงสาวอย่างเธอเป็นอันต้องถอดเขี้ยวเล็บแทบทุกราย แล้วทำไมกับผู้ชายคนนี้ถึงพลาดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม! “คุณไม่ได้ทำ แต่ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่ทำ” แววตาของภานุแดงก่ำเหมือนคนเจ็บแค้นกับอะไรสักอย่าง “ผู้หญิงที่ไหนคะ ห้องนี้มีแค่เราสองคน หรือว่าคุณ…!” นางแบบสาวกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณอย่างขวัญอ่อน ภานุถอนหายใจรำคาญ “คุณออกไปได้แล้วผมจะทำงาน” เขาโบกมือไล่ไม่ใยดี “ค่ะๆ” นางแบบสาวไม่รอให้เขาไล่ซ้ำรีบแต่งตัวแล้วคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมวิ่งออกไปจากห้องท่านประธานหนุ่มอย่างรวดเร็ว ปัก! “ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่อีกวะ” ภานุทุบกำปั้นลงบนโต๊ะระบายอารมณ์หงุดหงิด เขาเป็นแบบนี้มานานถึงห้าปีนับจากวันที่ร่างบางหายไปจากชีวิต พอจะร่วมรักกับใครใบหน้าหวานๆ ของดาริกามักตามหลอกหลอนจนไม่อาจสานต่อสัมพันธ์ทางกายกับใครจนจบได้ “ซิน… ทำไมพี่ถึงลืมเธอไม่ได้สักที” หลังเลิกงานดาริกามักแวะซื้อกับข้าวที่ตลาดกลับไปทานร่วมกับดนัยเป็นประจำ และวันนี้ก็เช่นกัน หญิงสาวเดินผ่านร้านน้ำพริกเจ้าอร่อยก็ไม่พลาดซื้อป่นปลาทูของโปรดของพี่ชาย “ขายดีไหมจ๊ะป้าดวง” สาวเจ้าเอ่ยทักทายแม่ค้าเสียงใส “เรื่อยๆ แหละอีหนู วันนี้เอาน้ำพริกอย่างเดียวเรอะ เอาผักด้วยไหม ปลานินทอดก็มีนะ ปลาทูก็รับมาจากแม่กลอง ตัวใหญ่เนื้อแน่นเชียว” แม่ค้าแนะนำเมนูเด็ดของร้าน “เอาแค่น้ำพริกก็พอจ้ะวันนี้ หนูมีผักกับไข่แล้ว เดี๋ยวต้มกินเอา” ดาริกาว่า อะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัดไว้ก่อน ตอนนี้เธอคือเสาหลักของครอบครัว เงินเดือนก็น้อยนิดใช่ว่าจะนำมาใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้ บ้านก็ต้องเช่าข้าวก็ต้องซื้อ แต่ละวันเหนื่อยสายตัวแทบขาดก็เพื่ออนาคตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น “กลับมาแล้วค่า” ดาริกาถอดรองเท้าส้นสูงวางบนชั้นวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เห็นพี่ชายกำลังนั่งดูทีวีด้วยสีหน้าเรียบเฉยก็ยื่นถุงกับข้าวให้มอง “วันนี้มีป่นปลาทูของโปรดพี่ซันด้วยนะคะ เดี๋ยวซินขอเวลาต้มไข่กับลวกผักแปบ แล้วเดี๋ยวเรามากินข้าวเย็นกัน” รอยยิ้มสดใสของน้องสาวคือยาวิเศษที่ทำให้ดนัยฮึดสู้ในแต่ละวัน “ขอบใจมากนะซิน นึกถึงพี่ตลอดเลย” ดนัยสมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ากล่าวคำขอบคุณ เขาเป็นพี่เสียเปล่าแต่กลับต้องมานั่งบนรถเข็นแล้วให้น้องหาเลี้ยงงกๆ ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางที่เคยอยู่อย่างสุขสบายมาวันนี้กลายเป็นเพียงพนักงานขายประกันจนๆ ที่หาเช้ากินค่ำ “วันนี้เหนื่อยไหม” ดนัยเอ่ยถามหลังน้องสาววางจานข้าวสวยร้อนๆ ลงบนโต๊ะ “ไม่เหนื่อยเลย” ดาริการินน้ำเย็นๆ ใส่แก้วให้พี่ชาย “แล้วช่วงนี้ขายประกันได้หรือเปล่า มีลูกค้าเยอะไหม” เขาคอยถามไถ่หน้าที่การงานของน้องเสมอ ดาริกาซ่อนความไม่สบายใจไว้ในอก แสร้งปั้นหน้ายิ้มแป้นอวดไรฟันขาว “ขายดีมาก! ซินปิดจ๊อบได้ทุกราย พี่ไม่ต้องห่วงนะ” ความจริงคือช่วงนี้เธอขายประกันไม่ได้เลย ยอดขายตกลงฮวบๆ จนถูกผู้จัดการเพ่งเล็ง เป็นคนเดียวในกลุ่มที่ยอดไม่ขยับในขณะที่ใครหลายๆ คนเขาเกินเป้าไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “ดีแล้ว ถ้าซินเหนื่อยก็พักผ่อนบ้างนะ อย่าหักโหมจนเกินไป พี่เป็นห่วง” ถึงน้องจะบอกไม่ให้ห่วงมันก็อดไม่ได้อยู่ดี ดนัยพยายามไม่คิดมากแล้วตักไข่ต้มฟองโตใส่จานข้าวให้ดาริกา “ทำงานมาเหนื่อยๆ กินเยอะๆ นะ” เขาส่งยิ้ม รอยยิ้มของพี่ชายเปรียบดั่งสายน้ำแห่งสวรรค์ บรรเทาความอ่อนล้าจนหมดสิ้น “ขอบคุณนะคะ” ร่างบางก้าวเท้าออกจากห้องน้ำแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง บีบครีมทาผิวลงบนฝ่ามือเรียวแล้วชโลมทั่วเรือนร่างขาวผ่อง ดาริกามองใบหน้าสวยหวานผ่านกระจกเงาบานใส ภายใต้รอยยิ้มและคำพูดเข้มแข็งมากมายใครเล่าจะรู้ว่าเธอทุกข์ใจเพียงใด อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ เหนื่อยท้อแค่ไหนก็ต้องสู้ ทุกคืนเธอยังฝันถึงเหตุการณ์ที่ดนัยและนินฐิสาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เป็นเหตุให้ฝ่ายนั้นแท้งลูก ลูกที่เกิดจากดนัย… หลานในไส้ของเธอ ดาริกาเปิดลิ้นชักหยิบกรอบรูปคนที่อยากลืมมากที่สุดขึ้นมาทอดมอง รอยยิ้มใจดีที่เธอเคยได้รับ แววตาอ่อนโยนที่เธอเคยได้สัมผัส มาวันนี้ไม่มีอีกแล้ว ภานุบอกว่าเขาคือผู้สูญเสียอย่างใหญ่หลวง ในฐานะน้องสาวของผู้ชายที่ทำผิดต่อผู้หญิงคนหนึ่ง เธอก็อยากบอกเขาเช่นกันว่าเธอเองก็สูญเสียและเจ็บปวดมาจนถึงทุกวันนี้ วินาทีที่รู้ว่านินฐิสาตั้งท้องแล้วแท้งไป หัวใจของเธอแทบแตกสลาย น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูไม่ขาดสาย มันเป็นช่วงเวลาที่ยากเกินทำใจยอมรับ “ซินก็รักหลานเหมือนกัน ฮึก พี่คิดว่าซินไม่มีหัวใจใช่ไหมถึงได้ตัดสินซินแบบนี้” เสียงสะอื้นน่าสงสารคลอแผ่ว มือเรียวลูบไล้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนในกรอบรูป แววตาหวานซึ้งของเขาหล่อนคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสอีกแล้ว ดาริกากอดกระชับรูปของภานุแนบอก “พี่ไทม์ ซินคิดถึงพี่ ซินอยากให้พี่รู้ว่าซิน ฮึก ซินยัง…” รักพี่… เสมอมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more