“พี่ไทม์” ภานุหยุดชะงักมองสบลึกนัยน์ตากลมโตสั่นระริก เขาคลี่ยิ้มน้อยๆ แล้วลูบไล้แก้มนวลไปมา
“ซินครับ ซินของพี่”
ก้มจูบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ หัวใจแห้งแล้งมานานกว่าห้าปีฟื้นคืนชีพอีกครั้ง น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกจากหางตาหยดลงข้างแก้มใส สัมผัสเย็นชื้นสั่นคลอนความเกลียดชังที่พยายามหลอกตัวเองทุกวินาทีว่าจะไม่มีวันยกโทษให้คนที่ผลักไสลงสู่หุบเหวที่ลึกที่สุดของชีวิต คนที่ไร้ความเมตตา คนใจร้ายที่ยึดเอาทรัพย์สมบัติประจำตระกูลไปอย่างเลือดเย็น สายตาที่เขามองเธอในวันนั้นยังคงตามหลอกหลอน ท่อนแขนที่เขาสะบัดทิ้งอย่างไร้เยื่อใยยามมือน้อยเอื้อมจับมันเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนมีดกรีดเนื้อ ดาริกาส่ายหน้าปฎิเสธแล้วพยามดันร่างเปลือยเปล่าออกจากตัว
“ออกไปนะ! ฮึก ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน ไป!”
ตะโกนก้องทั้งน้ำตา ภานุจับมือเรียวยึดไว้ด้วยมือข้างเดียว เขามองใบหน้านองน้ำตาของน้องด้วยหัวใจปวดร้าวแต่ไม่คิดปล่อย
“ไม่ซิน พี่ม
