“ซิน!”
“พี่ซัน” ดาริกาถลาเข้าไปสวมกอดพี่ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็น เสียงสะอื้นดังระงมลั่นบ้าน
“ซินร้องไห้… ไอ้ไทม์มันทำอะไรซิน บอกพี่มา มันทำอะไร!”
หัวใจของดนัยร้อนรุ่ม เขากระชากเสียงถามหน้าตาดุดัน ดาริกาไม่ตอบเพียงแต่ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ดนัยสำรวจเรือนร่างของน้องสาวก็พบว่าเสื้อผ้าสวยมีราคาไม่ใช่ของดาริกา หากเป็นของนินฐิสา เขาจำรอยปักรูปตัวเอ็นบนปกเสื้อได้ ซ้ำรอยแดงเป็นจ้ำๆ ตรงลำคอระหงก็ยิ่งทำให้คนเป็นพี่ปวดร้าวหัวใจ เป็นตำแหน่งเดียวกันกับที่แผ่นภพกำลังเพ่งมอง แม้เจ้าตัวจะพยายามปกปิดมันด้วยเส้นผมสลวยแต่ก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของสองหนุ่มได้ ดนัยเอื้อมมือปัดปอยผมเพื่อดูรอยเหล่านั้นให้ชัดๆ สันกรามกระตุกถี่ นัยน์ตารวดร้าวแดงก่ำ
“ซิน”
ดาริการู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ปาดน้ำตาข้างแก้มออกเบาๆ
“มันทำกับซินถึงขนาดนี้เลยเหรอ”
ดนัยคิดว่าอดีตเพื่อนรักกระทำย่ำยีน้องสาวอย่างไร้มนุษยธรรม หารู้ไม่ว่าทั
