เป็นเวลากว่าหนึ่งอาทิตย์ที่ดาริกาและดนัยอาศัยอยู่บ้านพ่อแม่ของแผ่นภพ ชายหนุ่มดูแลเธอกับพี่ชายเป็นอย่างดี ดาริการู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก เธอตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่อเตรียมกับข้าวกับปลาไว้ให้เจ้าของบ้าน
“ตื่นแล้วหรือจ๊ะป้าพิณ”
เสียงหวานทักทายมารดาของแผ่นภพที่เดินลงบันไดมาจากชั้นสอง กลิ่นข้าวต้มหมูทรงเครื่องหอมตลบอบอวลทั่วบ้าน
“หนูเพิ่งทำข้าวต้มเสร็จพอดีจ้ะ ทานเลยไหมจ๊ะเดี๋ยวหนูตักให้” ดาริกาเอ่ยถามพลางหยิบชามกาไก่เตรียมพร้อม
“ก็ดีลูก” มองดูร่างบางทำงานครัวด้วยความชื่นชม สักพักสามีที่อยู่กินร่วมยี่สิบกว่าปีก็เดินตามลงมาติดๆ
“ตาหมูมากินข้าว แม่หนูเขาทำข้าวต้มรอแล้ว” คนเป็นเมียกวักมือเรียกให้มานั่งที่โต๊ะ
“ตั้งแต่มีหนูซินมาอยู่บ้านเรา เอ็งสบายเลยนะ” ชายสูงวัยแต่บุคลิกภาพยังแข็งแรงเอ่ยแซวเมีย
“เอาน่า ขอข้าบ้างเถอะ เมื่อก่อนต้องตื่นแต่เช้ารีบหุงหาให้เอ็งกินก่อนไปทำงานงกๆ อีกอย่างฝีมือหน
