“กลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้!!!”
ทันทีที่ขึ้นรถภานุก็ออกคำสั่งเสียงเข้ม มือหนาไม่คลายจากเอวบาง เขาตวัดร่างงามขึ้นนั่งตักท่ามกลางเสียงกรีดร้องของดาริกา
“ปล่อยฉันลงนะ!”
“ผัวแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นรังเกียจ ทีมาขออาศัยอยู่บ้านชู้หน้าชื่นตาบานระริกระรี้นักนะ ทำไม?! ผัวกับชู้มันลีลาแตกต่างกันนักหรือไงถึงได้เลือกปฎิบัติ!”
“หยาบคาย! ฉันกับพี่ภพเราบริสุทธิ์ใจต่อกัน ไม่มีใครเขาคิดชั่วช้าแบบคุณหรอก”
ดาริกาตะคอกด่าไม่ไว้หน้า ภานุดึงกระจกเลื่อนปิดระหว่างคนขับกับคนนั่งแล้วตามด้วยรูดม่านบดบังทุกสายตา คนปากกล้าเริ่มวิตกเพราะเท่ากับว่าพื้นที่ส่วนนี้มีเพียงเธอกับเขาสองต่อสอง
“สาบานว่าไม่รู้ว่ามันคิดยังไงกับเธอ” ภานุถามพลางกัดกรามกรอด ดาริกาไม่ตอบด้วยรู้ดีแก่ใจว่าแผ่นภพคิดเกินเลยมากกว่าพี่น้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกัน
“มันจ้องเธอตาเป็นมันซะขนาดนั้น!” ภานุนึกถึงสายตาเว้าวอนตอนมันห้ามไม่ให้คนตัวเล็กมากับเขา
