จอมมารสยบรัก

บทที่ 1.1 - คนที่อยากลืม (รอยร้าวในอดีต)

เพียะ!

มือเรียวตวัดตบแก้มสากโดยไม่ให้อีกฝ่ายทันตั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาหันดวงตาคมดุกราดมองผู้กระทำ ลมหายใจร้อนรุ่มดุจเชื้อเพลิง อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงตามอัตราการเต้นของหัวใจที่บ่งบอกถึงความโกรธในร่างกาย

“ซินตบหน้าพี่ทำไม”

ภานุ ถามเสียงเข้ม เขาดุนลิ้นดันกระพุ้งแก้มแล้วลูบรอยแดงที่ร่างบางฝากไว้

“พี่ไทม์ทำแบบนี้ได้ยังไง”

หล่อนไม่ตอบว่าตบเขาเพราะเหตุใดหากกระชากเสียงถามอย่างเหลืออด ภานุขมวดคิ้วนิ่งคิดอยู่พักหนึ่ง ไม่นานรอยยิ้ม

เหี้ยมเกรียมก็ปรากฏเหนือมุมปากหยัก

“รู้เรื่องแล้วสินะ” ท่าทางไม่ยี่หระต่อสิ่งที่กระทำลงไปยิ่งตอกย้ำว่าเขาร้ายแสนร้ายเพียงใด

“จะย้ายของออกเดือนไหนก็บอกล่วงหน้าด้วยละกัน พี่จะได้ให้คนไปทำความสะอาดล้างเสนียดของไอ้ซันให้สิ้นซาก”

ดาริกา เกลียดรอยยิ้มเหยียดหยันของเขาเหลือเกิน ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ไม่ใช่พี่ไทม์คนดีคนเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว ภานุในเวลานี้ไม่ต่างอะไรกับจอมมารร้ายที่พร้อมบดขยี้มดแมลงตัวเล็กๆ อย่างครอบครัวเธอให้ตกนรกทั้งเป็น

“พี่ยึดบ้านยึดโรงงานของเราทำไม แค่นี้ครอบครัวซินยังเจ็บปวดไม่พอใช่ไหม คนสารเลว!”

ดาริการะดมสองมือทุบตีตามลำตัวหนาไม่ยั้ง หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้ม หัวใจของภานุแทบขาดรอน เขาไม่ปรารถนาเห็นน้ำตาของผู้หญิงที่รัก ไม่ได้อยากทำตัวร้ายๆ เพื่อให้เธอเกลียดชัง แต่ทั้งหมดที่ทำลงไปก็เพื่อแก้แค้นให้น้องสาวผู้ชอกช้ำ

“แล้วทีพี่เจ็บล่ะ!” ชายหนุ่มตะคอกกลับ เขายึดข้อมือเรียวแล้วกำบีบแน่น “เวลาครอบครัวพี่เจ็บมีใครหน้าไหนเห็นใจพี่บ้าง”

เรื่องราวในอดีตไหลย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ดาริกาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ปฎิเสธว่าเขาก็เป็นฝ่ายสูญเสียมากพอสมควร

“ไอ้ซันมันทำให้นินต้องแท้งลูก หลานของพี่ไม่มีโอกาสได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกแม้แต่วินาทีเดียว นินเสียใจจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า ต้องถูกส่งตัวไปรักษาอยู่กับป้าที่อังกฤษ อนาคตที่ควรสดใสกลับต้องหม่นหมองเพราะการกระทำเลวๆ ของไอ้ซัน เรื่องบ้าๆ ทั้งหมดที่พี่กับนินต้องเจอมีใครเห็นใจพี่บ้างไหม!” แววตาคนพูดเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดาริกาสะอึกไป

“ตะ แต่ ฮึก แต่พี่ซันก็ได้รับบทเรียนแล้ว ทำไมพี่ถึงไม่หยุด”

เสียงหวานสั่นเครือทั้งน้ำตา ช้อนดวงตาตัดพ้อมองร่างสูงใหญ่ที่เคยรักและทำดีต่อเธอเสมอมา ภานุเบือนหน้าหนีสายตาทุกข์ทรมานของน้องน้อย เขาหันหลังข่มความรู้สึกอ่อนแอและย้ำเตือนตัวเองว่าห้ามใจอ่อนเด็ดขาด

รักเพียงใดแต่สุดท้ายหล่อนก็คือน้องสาวของไอ้เพื่อนทรยศ เขาต้องตัดใจเสียตั้งแต่ตอนนี้!

“พี่อย่าทำร้ายพวกเราอีกเลยนะ ได้โปรด… คืนทุกอย่างให้ซินเถอะนะ” ดาริกากุมมือหนาแล้วอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร ภานุกลั้นใจไม่มองใบหน้าของน้องเพราะกลัวตัวเองจะเผลอไผลดึงร่างบอบบางมาสวมกอด

“เสียใจด้วยซิน พี่ตัดสินใจแล้ว”

เขาสะบัดมือเธอทิ้งแล้วเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย!

เพล้ง!

เสียงจานข้างตกกระทบพื้นกระเบื้องส่งเสียงดังไปถึงชั้นสองของบ้าน ดาริกาที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานรีบวิ่งลงมาดู พบว่าพี่ชายของตนกำลังนั่งกำหมัดอยู่ตรงหน้าทีวีขนาดใหญ่

“พี่ซัน ทำไม…” กับข้าวเกลื่อนกลาดเต็มพื้น ดาริกาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่แคล้วต้องเสียเวลาทำความสะอาดอีกกระมัง

“พี่เกลียดมัน พี่เกลียดไอ้ไทม์!”

ดนัย ตวาดกร้าวขณะดวงตาจดจ้องจอทีวีไม่วาง บนจอสี่เหลี่ยมกว้างปรากฏเรือนร่างสูงสง่าของภานุก้าวขึ้นรับรางวัลนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแห่งปีท่ามกลางเสียงปรบมือชื่นชมอย่างล้นหลาม

“เกลียดแล้วจะไปสนใจเขาทำไมล่ะคะ”

ดาริกาส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย เรื่องราวก็ผ่านมาตั้งห้าปีแล้วแต่ดูเหมือนความแค้นในใจของดนัยไม่บรรเทาลงบ้างเลย

“ซินจะไปทำงานแล้วเหรอ” ดนัยพยายามเก็บความเดือดดาลเอาไว้ข้างในแล้วเอ่ยถามน้องสาวที่ก้มๆ เงยๆ ทำความสะอาดส่วนที่เขาเพิ่งอาละวาดสดๆ ร้อนๆ

พี่ชายมองน้องสาวด้วยสายตารวดร้าวระคนรู้สึกผิด

“ขอโทษนะ พี่มันเป็นพี่ที่แย่จริงๆ ทำให้ซินเดือดร้อนอยู่เรื่อย”

น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ดาริกาวางมือจากการกวาดเศษอาหารเดินไปหาพี่ชายที่นั่งอยู่บนวิวแชร์ จับมือคล้ำผอมแห้งขึ้นกอบกุมอย่างให้กำลังใจ

“อย่าคิดแบบนั้นสิคะ ถ้าชีวิตซินไม่มีพี่ ป่านนี้ซินคงตายไปแล้ว” ตั้งแต่สิ้นบุญพ่อกับแม่ก็มีเพียงพี่ชายคนนี้ที่เธอยึดเป็นพลังใจในการดำรงชีวิต ให้ต่อสู้กับความยากจนข้นแค้นเสมอมา

“แต่ถ้าพี่ไม่เลวจนทำนินแท้งพวกเราก็คงไม่ต้องมาเจอชะตากรรมแบบนี้” ความผิดของเขาหนักหนาเกินกว่าจะให้อภัย เขายอมรับและไม่ขอแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น

“แต่ไอ้ไทม์มันก็เห็นแก่ตัว มันเกลียดพี่แทนที่จะมาลงกับพี่แค่คนเดียว ไม่ใช่พาลแล้วยึดทรัพย์สมบัติทุกอย่างของเราไปอย่างหน้าด้านๆ พี่เกลียดมัน!”

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น บ้านและโรงงานที่พ่อกับแม่สร้างไว้ถูกเจ้าหนี้หน้าเลือดอย่างภานุฉกชิงไปอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าเขาพลาด เขาผิดเองที่เอาทุกอย่างไปจำนองไว้กับมันเพราะต้องการเงินมาพยุงธุรกิจของครอบครัวที่กำลังย่ำแย่ ความที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปีทำให้ภานุกล้าปล่อยเงินในจำนวนที่สูงกว่าอัตราการกู้ของธนาคาร ทุกอย่างกำลังดำเนินไปด้วยดี ดนัยวางแผนจะเร่งสร้างกำไรเพื่อนำเงินมาไถ่บ้านและโรงงานคืน แต่แล้วดันมาเกิดเรื่องของ นินฐิสา ขึ้นเสียก่อน จากเพื่อนรักจึงกลายเป็นเพื่อนแค้นแสนชัง ภานุโกรธที่ดนัยแอบมีสัมพันธ์ลับกับน้องสาวแล้วทอดทิ้งไม่ใยดี ซ้ำร้ายพอนินฐิสาตั้งท้องก็บ่ายเบี่ยงที่จะรับผิดชอบ สุดท้ายหญิงสาวทนไม่ไหวจึงออกอุบายเรียกแฟนหนุ่มมาพบที่คอนโดฯ ส่วนตัวโดยให้เหตุผลว่าอยากตกลงเรื่องลูก

ดนัยยอมมาแต่ไม่คิดว่าจะพบกับภานุ เขาตกใจมาก คิดไม่ถึงว่านินฐิสาจะกล้าบอกความจริงกับพี่ชาย ภานุบังคับให้ดนัยรับผิดชอบลูกในท้องของนินฐิสาแต่ดนัยไม่ยอม เพราะตอนนั้นเขากำลังคบหาดูใจอยู่กับสาวไฮโซชื่อดัง ภานุโกรธมากจึงมีปากเสียงทะเลาะกับดนัยรุนแรง ดนัยจึงตัดสินใจขับรถหนีออกมาโดยมีนินฐิสาขับตามมาติดๆ ความชอกช้ำส่งผลให้นินฐิสาขาดสติขับรถพุ่งชนรถของดนัยสุดแรง ส่งผลให้หญิงสาวแท้งลูก ส่วนดนัยก็กลายเป็นผู้พิการเดินไม่ได้นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา