PROLOGUE
249 Words
Nag lalakad ako sa malungkot na parke. Bakit ba kasi ikaw pa,ikaw pa na kaibigan lang ang tingin saakin.
Dahan-dahan akong umupo sa malamig na lupa. Nakikita ko ang pag sayaw ng mga d**o dahil sa lakas ng hangin.
Ipinatong ko naman ang ulo ko sa aking tuhod. Malakas na buntong hininga ang aking pinakawalan.
May naramdaman akong tumabi sakin pero hindi ko yon pinansin- kilala ko naman kung sino yun amoy palang kilalang kilala ko na.
"Alam mo may na-realize ako" mahinang sabi niya.
Dahan-dahan namang napaangat ang tingin ko at tumingin sa katabi ko. Sobrang ganda talaga niya.
"Narealize ko na kahit gaano ka pa kasamang tao may darating na isang taong ku-kumpleto ng buhay mo" dahan-dahan naman siyang tumingin diretso sa mga mata ko.
"In short,narealize ko na ... kailangan pala kita para makumpleto yung buhay ko" seryoso ngunit nakangiti niyang sabi.
Nag-iwas naman ako ng tingin. ayoko nang umasa sa mga salita mo.
"A-ano ba yang sinasabi mo?"mahina kong tanong
Mahina naman siyang tumawa
"I want to end this friendship. Friendship Over"nakangiting sabi niya
Kita mo nakangiti parin kahit ititigil na yung friendship namin.
"Let's stop our friendship and start as a lovers"may matamis na ngiting nakaguhit sa kaniyang mga labi
Literal na natigilan ako sa sinabi niya...lovers?
"Brian, I like you too" natawa naman siya sa sarili niyang sinabi "I guess I don't like you anymore 'cause I think...I love you"
- Writer
