บทที่ 14
2101 Words
ตอน เขาเหมือนจะเปลี่ยนทัศนะคติที่มี
เป็นความจริงอย่างที่ผิงผิงบอก ยายเฉินมีข้อเสียคือความจุ้นจ้าน แต่หากมาช่วยทำงานถือว่าเป็นข้อดี เพราะหากใครทำอะไรจะช่วยสอดส่องเอามารายงานไม่มีตกหล่น จึงหย่อนกายนั่งลงประจำที่ ไม่ลืมกวักมือใช้
“หึ! ถือว่าแกมีเหตุผลที่ฟังขึ้น ไปเอาเหล้ามา”
“ลุงนั่งตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันจะรินให้จิบแก้เซ็ง” เธอรู้จักการเอาใจคน เพราะพ่อบุญธรรมเคยสอน และลุงชวนนิสัยเหมือนเขา จึงรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้อารมณ์ดี
“สวัสดีครับ”
“หืม? นายสองคนเป็นใคร มาหาฉันต้องการอะไร”
ผิงผิงหันมาแล้วชะงัก ไม่คิดว่าพวกเขาจะบังเอิญผ่านมา ถึงอย่างนั้นเธอเพียงนำเหล้ากับแกล้มมาวางให้เจ้านาย ก่อนจะไปนั่งทำงานเหมือนเดิม
“อย่าตกใจไป ผมมาดี เมื่อกี้ผมได้ยินคุณพูดกันถึงเรื่องโรงงาน ตัวผมเองกำลังประสบปัญหาในเรื่องนี้ ไม่ทราบว่าขอนั่งคุยด้วยได้รึมั้ย”
“ตามใจพวกนาย”
จ้าวถางกับฟางหยุนลากเก้าอี้ว่างมานั่ง ไม่ลืมเหลือบตามองเด็กสาวที่ตีมึนทำไม่รู้จักพวกตน หนังตาคันยิบๆ อยากพูดอะไรแต่ถูกเสียงของลุงชวน พร้อมแก้วเล็กที่ยื่นมาทำให้สองคนต้องผงะ
“เอาหน่อยมั้ย เหล้าราคาถูก แต่ฤทธิ์แรงไม่แพ้เหล้านอก”
“ไม่เป็นไร กลางวันแบบนี้ผมสู้ไม่ไหวจริงๆ” ขืนให้ดื่มตอนนี้ต้องเมาคอพับแน่ ท่ามกลางแดดร้อนเปรี้ยง
“ผิงผิง”
“คะลุง”
“แกไปที่แผงอาหาร ซื้อตีนไก่มาสักห่อ กินถั่วอย่างเดียวมันฝืดคอ”
“อื้มได้ค่ะ แล้วเอาอย่างอื่นด้วยไหม”
“แกดูมาเถอะ รีบไปรีบมา อย่าเถลไถลไปทะเลาะกับใครอีก”
“รู้แล้วน่า”
จุดประสงค์ของผู้ชายวัยกลางคนคือกันเธอออกไป เพราะรู้ดีว่าที่สองคนนี้มาไม่ใช่ตนแต่เป็นผิงผิง ในฐานะผู้ปกครองจะยอมให้ผู้ชายมาวุ่นวายกับลูกสาวไม่ได้
“ที่มาเพราะต้องการถามเรื่องโรงงานหรือ”
“ผมไม่ได้พูดไปแบบนั้น แต่สนใจจะทำโรงงานแปรรูปผลไม้ เขตนี้เป็นชุมชนน่าจะมีแรงงานมากพอสำหรับการดำเนินงาน ทั้งการก่อสร้างและรับคนเข้าทำงาน”
“แต่ผมกับเพื่อนไม่รู้จักใคร จึงอยากรบกวนสอบถามคุณอา หวังว่าจะมีคำแนะนำที่ดี”
“ทำไมคุณถึงไม่ไปสร้างโรงงานที่อยู่ใกล้สวน แบบนั้นจะไม่ช่วยในเรื่องต้นทุนการขนส่ง”
“ผมเกรงว่ามันจะเหมือนผีใกล้ป่าช้า หากพวกเขาเห็นราคาของผลไม้หลังจากแปรรูป จะคิดว่าตนเองได้ราคาต่ำเกินไป จะประท้วงเพื่อเรียกร้องให้ขึ้นราคาเพิ่ม หากประกาศรับซื้อจากพื้นที่อื่น อาจมีการกลั่นแกล้งจนไม่สามารถนำเข้าโรงงาน”
“คนเรามักมองแค่ประโยชน์ที่คนอื่นได้รับ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าแต่ละขั้นตอนมีต้นทุน ผมคิดว่ามันจะนำความยุ่งยากมาให้ ไม่สู้ย้ายมาไกลหน่อย อยากซื้อจากสวนไหนหมู่บ้านไหน แค่ลำเลียงลงเรือมาก็พอ ต้นทุนไม่ได้สูงขึ้นเท่าไหร่”
“แนวความคิดของสหายคนนี้ชัดเจนดี ฉันเองก็มีความคิดจะสร้างโรงงานแต่ไม่ใช่ในตอนนี้ ฉันเป็นคนจนที่มีเงินทุนจำกัด และการทำรองเท้าต้องใช้ทักษะบวกความชำนาญ การโตเร็วเกินไปไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ฉันมีความคิดจะสร้างมันไกลออกไปทางเหนือ ซึ่งใกล้แหล่งโรงงาน ที่นั่นอยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร”
“ส่วนเหตุผลก็เหมือนนาย ผู้คนมากมายต่างรู้จักฉัน พวกเขาจะอ้างเรื่องความสัมพันธ์เพื่อให้ได้งาน ดังนั้นต้องสร้างความชัดเจน”
“คุณอาท่านนี้ คุณช่างมีแนวคิดเหมือนเพื่อนผมมาก เหลือเชื่อที่คุณเพียงเปิดแผงเล็กๆ ข้างถนน”
“ชีวิตฉันผ่านอะไรมามากมาย ในเมื่อเรารู้จักกัน ฉันจะช่วยพวกนายหาพื้นที่สำหรับตั้งโรงงานผลไม้ นายต้องการลำเลียงสินค้าผ่านทางน้ำ ควรเลือกที่ดินใกล้เคียงแต่ไม่ติดแม่น้ำ กันไม่ให้เกิดปัญหาเรื่องน้ำเน่าเสียไหลลงก่อนบำบัด และอาจเกิดตลิ่งทรุดยามน้ำลาก”
“เป็นอย่างที่นายว่าเลยฟางหยุน! ม้าศึกจะสู้วัวเทียมเกวียนที่ชินพื้นที่ได้ยังไง” จ้าวถางตบเข่าดังฉาด ฟางหยุนหันมายิ้มกับผู้อาวุโสกว่า รู้สึกเคารพจากใจจริง
“ในหมู่คนมากมาย ย่อมมีผู้กล้าแฝงตัวหลบซ่อน ผมถือว่าโชคดีมากที่ได้พบคุณอา”
“ฉันยินดีช่วย แต่ก็มีข้อแม้”
“อะไรครับ เชิญว่ามาได้เลย” จ้าวถางกระตือรือร้นรับฟัง ฟางหยุนพูดถูก คนเก่งมองจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้
“อยู่ห่างๆ จากลูกสาวฉัน ห้ามหาเรื่องเธอ”
“....”
ชายหนุ่มสองคนมองหน้ากัน ดูเหมือนว่าผิงผิงจะไม่ใช่แค่ลูกจ้างเท่านั้น แต่เป็นคนสำคัญในใจของชายอาวุโสผู้นี้
ตอนที่ผิงผิงกลับมา พบว่าบรรยากาศเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอไม่ได้ถูกแขกทั้งสองจับจ้องอีก เพียงนำตีนไก่ตุ๋นกับเนื้อย่างมาจัดเป็นกับแกล้ม ก่อนจะกลับไปทำรองเท้าอย่างตั้งใจ แต่เขาไม่ได้แตะต้องมัน เพียงพูดคุยหารือ
“แกเฝ้าร้านไปก่อน ฉันจะไปทำธุระสักหน่อย”
“ได้ค่ะ”
มองสามคนเดินออกไปแล้วจึงครุ่นคิด เธอได้ยินการสนทนาบางส่วน จับใจความได้ว่าผู้ชายสองคนต้องการที่ทำโรงงาน ซึ่งมาหาถูกคนเพราะลุงชวนคือผู้กว้างขวาง รู้จักคนมาก คงช่วยในเรื่องนี้
“รึเราจะยุให้ลุงเขาเช่าตึกเพื่อทำร้านสำหรับผลิต จะได้หาคนมาช่วยทำ การส่งรองเท้าเข้าระบบเพื่อขายไม่เพียงช่วยลุงเท่านั้น แต่ยังเป็นการสร้างงานสร้างอาชีพ พอคนมีงานดีๆ ทำ ก็จะมีเงินไปใช้จ่าย ฉันอาจได้โบนัสจากระบบ”
ติ๊ง!
“ระบบยินดีกับความคิดนี้อย่างมาก! หากคุณสามารถโน้มน้าวช่วยเหลือให้มีการสร้างงานแก่ผู้คน คุณจะได้รับโบนัสพิเศษเป็นร้านค้าแลกเงิน ที่สามารถกินส่วนต่างจากอัตราการแลกเปลี่ยนระหว่างมิติ (ขอแนะนำว่าในส่วนนี้มีอัตราได้กำไรที่สูงมาก) ซึ่งเงินทั้งหมดจะถูกโอนเข้าบัญชี หรือจะใช้แลกซื้อสินค้าจากยุคปัจจุบันในราคาลดห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ได้ทุกชนิด ย้ำว่าทุกชนิด!”
“สุดยอด! ไม่เพียงมีกิจการของตัวเอง แต่ยังซื้ออะไรก็ได้จากยุคปัจจุบัน คิดถึงโน๊ตบุ๊กกับโทรศัพท์มือถือจะแย่ แต่ถ้าไม่มีอินเทอร์เน็ตสรุปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
จากที่ยิ้มและฝันหวาน มีจินตนาการอันสวยหรูกลับต้องสะดุด แต่เสียงจากระบบช่วยให้เธอมีความหวังอีกครั้ง
“เนื่องจากเทคโนโลยีในยุคนี้ล้าหลัง ระบบสามารถดึงสัญญาณเครือข่ายไร้สายจากมิติปัจจุบัน มาช่วยอำนวยความสะดวกให้คุณได้ เพียงแต่การดำเนินงานจะมีค่าบริการรายเดือน ซึ่งตัดยอดการชำระผ่านบัญชีที่คุณมีในราคามิตรภาพ”
“เท่าไหร่? ที่ว่ามิตรภาพ” ฟังแล้วรู้สึกทะแม่งๆ ถ้าไม่เน้นคำว่ามิตรภาพจะฟังดูดีกว่านี้
“หากจ่ายหนึ่งร้อยหยวนต่อเดือน ความเร็วจะอยู่ที่ 10 Mbps แต่ถ้าจ่ายห้าร้อยหยวน คุณสามารถใช้อินเทอร์เน็ตได้ไม่อั้น ยังสามารถใช้สัญญาณร่วมกับเครื่องใช้ไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์อื่นๆ โดยไม่มีการบวกค่าบริการเพิ่ม”
นั่งไง! ว่าล่ะ นี่ไม่ใช่กำลังหลอกขายของให้เธออยู่หรือ เดือนละห้าร้อยหยวนหากเป็นในโลกเดิมไม่ถือว่าแพง แต่ในยุคนี้มันคือการเอาเงินไปหว่านเล่น
“ตกลง! เมื่อฉันได้รับโบนัสแล้ว ฉันต้องการเครื่องมือเหล่านั้น และหักค่าบริการผ่านบัญชีเดือนละห้าร้อยหยวน ฉันยังต้องการเครื่องทำน้ำอุ่น เครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ ที่ฉันเคยใช้ในโลกปัจจุบัน”
“อัปเดตข้อมูล! ระบบได้บันทึกความต้องการลงในสมุดอิเล็กทรอนิกส์ ทันทีที่ข้อเสนอแนะสำเร็จ ระบบจะมีการดำเนินงานโบนัสโดยไม่ต้องสั่งซ้ำ”
“สงสัยจะเกลี้ยงบัญชี ไม่เป็นไรหาใหม่ได้อีก”
ถึงอย่างนั้นผิงผิงไม่คิดมาก เป็นเงินที่ได้มาจากระบบแลกกับความสะดวกสบาย ทำไมเธอจะต้องขี้เหนียวด้วยเล่า? ตายไปก็หมดโอกาสใช้สิ ไม่สู้หาความสุขให้ตัวเอง จะได้มีเพลงฟังมีหนังดูแก้เบื่อ ยังสามารถหาไอเดียเพื่อทำรองเท้าสวยๆ ออกมา
ในอนาคตคงช่วยลุงชวนทำเงินจนผลักดันให้ธุรกิจเติบโต อย่างไรโลกนี้เป็นเพียงโลกจำลอง ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลเรื่องทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก ไม่ว่าจะนำของจากโลกปัจจุบันออกมากี่ชิ้น มันจะไม่กระทบกับประวัติศาสตร์ความเป็นจริง
“ขอเพียงคุณทำภารกิจสำเร็จ คุณจะได้ตามที่คุณต้องการ และหากคุณช่วยคนอื่นสร้างงาน เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นในบ้านคุณทั้งสองหลังจะถูกอัปเกรดให้ทันสมัย เหมือนในโลกปัจจุบัน”
พอได้ยินว่าเครื่องใช้ในบ้านจะถูกอัปเกรด ผิงผิงแทบรอไม่ไหว เธอยังมีความคิดนำเครื่องจักรขนาดเล็ก เข้ามาพัฒนาการทำรองเท้าให้เร็วและแน่นหนา การใช้มือเคาะหินทับจะสู้การบีบอัดของจักรกลได้อย่างไร
ผ่านไปราวสองชั่วโมงลุงชวนเดินกลับมา ยังมีแขกสองคนตามกลับมาด้วย ผิงผิงไม่คิดจะถามเพียงลุกขึ้นไปตักน้ำมาต้อนรับพวกเขา และหันไปทำงานของตนต่อ
“ลูกสาวคุณอาคนนี้ขยันจริงๆ ไม่ว่าจะก่อนไปหรือกลับมาเธอยังนั่งทำงานเหมือนเดิม” ฟางหยุนกล่าวเพื่อดึงความสนใจของเด็กสาว ทว่ามันน่าผิดหวังที่เธอไม่ตื่นเต้นกับคำชม หากเป็นสาวน้อยคนอื่นคงแอบยิ้มจนแก้มปริ เขาจึงเป็นฝ่ายที่เก้อเขินเสียเอง
“ใช่แล้ว เธอขยันสู้งานไม่เคยเกี่ยง แต่เป็นคนที่มีหัวคิดไม่ไร้คุณธรรม ทำแต่สิ่งดี ไม่ทำเรื่องผิดกฎหมาย”
ต้นกล้าที่เด็ดเดี่ยวอย่างผิงผิง คือความภูมิใจเล็กๆ ที่อาชวนมี เพราะเธอแน่วแน่เช่นนี้เขาจึงเอ็นดู แม้จะปฏิบัติต่อเธอย่ำแย่มากแต่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ลุงชมเกินไป แต่ลุงคะ ฉันคิดว่าการให้ฉันนั่งทำรองเท้าคนเดียวแบบนี้มันช้าเกินไป หากมีคำสั่งซื้อที่มากขึ้น เราไม่สามารถทำเสร็จทันเวลา อาจสูญเสียโอกาสดีๆ”
“เรื่องนั้นยังต้องให้แกบอกหรือ! ฉันไปดูตึกเช่ามา กำลังตัดสินใจว่าจะเลือกที่ไหนดี ไว้ฉันทบทวนอีกคืนจะไปทำสัญญาเช่า จากนั้นก็เป็นหน้าที่ของแกในการช่วยฉันหาคนเพิ่ม”
“โอ้เรื่องนี้ไม่ยากเลย! คุณยายเฉินคัดกรองคนได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นลุงรอนับเงินเถอะ”
“ให้มันจริงอย่างแกว่า ถ้าทำแล้วไม่มีคนซื้อ ดูเถอะว่าฉันจะจัดการแกอย่างไร”
“เอาตามที่ลุงพอใจเถอะ ยังไงฉันเป็นเพียงลูกไก่ตัวจิ๋วในมือลุงอยู่แล้ว”
“หึ! แกเหมือนลูกไก่จริงๆ นั่นแหละ หลานชายอย่าไปสนใจเด็กคนนั้นเลย มาๆ ก๊งเหล้ากันสักหน่อย คิดว่าแก้เครียด”
“ก็ดีครับ” คราวนี้พวกเขาไม่ปฏิเสธอีก การได้ดื่มย้อมใจ ทำให้อารมณ์ที่แย่ดีขึ้น ไม่ใช่ว่าหายแต่หลงลืมไปชั่วขณะ
“อ้าว! ทำไมถึงเครียดล่ะคะ ไม่ใช่ว่าลุงพาพวกเขาไปดูที่ทำโรงงานมาหรือ”
จบคำถามสีหน้าของทั้งสองดูเคร่งขรึมขึ้นมา แต่ลุงชวนกลับไม่เดือดร้อน ยังคงยกแก้วเหล้าใบน้อยกระดกกรึ๊บ! อย่างใจเย็น สงสัยจังว่าไม่ใช่หาไม่ได้ แต่เจอคนพูดยากคอยโก่งราคา
“มีที่ดินจุดหนึ่งที่ค่อนข้างตรงใจฉัน แต่เจ้าของหัวเก่าคร่ำครึ เป็นตายก็ไม่ยอมขาย พอพูดคุยสักพักกลับต้องการขายในราคาที่แพงกว่าปกติสองเท่า”
ฟางหยุนมือถือแก้วเหล้าเอ่ยอย่างปวดหัว เขาต้องการที่ดินตรงนั้นมาก เพราะมันเข้าเงื่อนไขทุกอย่าง ถึงเขากับจ้าวถางจะยื่นข้อเสนออย่างไร เจ้าของที่ยังคงยืนยันคำเดิม
“เรื่องการต่อรองราคาฉันช่วยไม่ได้ เพราะมันต้องเกิดจากข้อตกลงของคนซื้อและคนขาย ดังนั้นฉันเพียงพาไปเท่านั้น”
- Writer
