ตอนที่2. ปราบพยศคนดื้อ/2
995 Words
“ไปเป็นแบบปกอย่างเดียวหรือไปขึ้นเตียงด้วยล่ะ”
เขาเหยียดยิ้มหยัน ปรายตามองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช คนถูกจ้องทำตาขุ่นโต้กลับเสียงเขียวว่า
“ถ้านิดจะทำทั้งสองอย่างแล้วมันเดือดร้อนอะไรกับพี่ภูด้วย หรือว่าอิจฉาน้องชายที่หล่อกว่า มีเสน่ห์กว่า”
เธอลอยหน้ายิ้มยั่ว เรียกโทสะได้ดีเหลือเกินนะแม่คุณ!
“อยากเป็นสะใภ้สุริยะกุลจนตัวสั่นหรือไง คิดหรือว่าไอ้วินด์มันจะสนเธอ”
เขารู้ว่าน้องชายนอกจากไม่สนแล้ว ยังไม่เคยชายตาแลณิชชา นั่นทำให้คนชอบเอาชนะอย่างณิชชาไม่ยอมเสียหน้า หาเรื่องตอแยจนเวหาต้องหลบหน้าหลายหน
“เฮีย ช่วยเอายายหนูนิดไปเก็บไว้บนเกาะไหนก็ได้ ผมจะบ้าตายแล้ว ขนาดยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟน เธอก็ตามราวีสาวๆ ของผมจนกระเจิงไปแล้วหลายคน เฮียเอายายนี่ไปเป็นเมียทีเถอะ ผมจะกราบเท้าเฮียเลยเอ้า”
เวหาลงทุนกราบกรานให้เขาช่วยจัดการกับสาวสวยจอมตื้อคนนี้ให้ ซึ่งตรงกับใจเขาพอดี การปราบพยศเป็นสิ่งที่เขาชอบมากโดยเฉพาะการปราบพยศเด็กดื้ออย่างณิชชา
“พี่วินด์เขายังไม่รู้ใจตัวเองต่างหาก ถ้าเขารู้ใจตัวเองว่ารักนิดเมื่อไหร่ พี่ภูเตรียมตัวเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวได้เลย”
นอกจากเป็นสาวนักตื้อแล้ว ณิชชายังเป็นสาวนักมโนตัวแม่ ทำเอาภูผาต้องส่ายหน้าระอาเอือม
“จะเอาอะไรไปทำให้เจ้าวินด์มันรัก สวยก็ไม่สวยอึ๋มก็ไม่อึ๋ม ไม่รู้ว่าลุงจักรยัดเงินพี่เจสซี่นักปั้นมือทองไปเท่าไหร่ เขาถึงยอมพาเราเข้าวงการ นี่ถ้าไม่ได้พ่อช่วยเป็นสปอร์นเซอร์ให้ บางทีช่องคงไม่ป้อนบทนางเอกให้หรอกมั้ง แสดงอย่างกับเล่นเป็นก้อนหินแบบนี้”
ภูผาหัวเราะเบาๆ หลังจากสาธยายเบื้องหลังความสำเร็จของดาราสาวให้เจ้าตัวฟัง
“นิดมีความสามารถค่ะ ไม่ได้ใช้เส้นสายอย่างที่พี่ภูกล่าวหา”
เด็กเส้นไม่ยอมรับคำกล่าวหาทั้งๆ ที่เจ้าตัวรู้อยู่เต็มอกว่าบิดามีส่วนช่วยให้เธอประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน แต่ก็ไม่ยอมรับเต็มร้อยโดยเชื่อว่าส่วนหนึ่งหากเธอไม่มีฝีมือจริงเงินก็ช่วยให้เธอดังไม่ได้
“เฮ้อ เบื่อคนหลงตัวเองจัง”
ภูผาลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินออกไป แต่ถูกรั้งแขนไว้ก่อนเขาลอบยิ้ม ขณะตีหน้าเข้มหันไปมองเจ้าของมือที่กำแขนเขาอยู่
“นิดไม่ได้หลงตัวเองนะ พี่ภูนั่นแหละที่ปากเสีย นิสัยไม่ดี มาว่านิดทำไม”
เธอไม่ยอมให้คู่ปรับลอยนวลไปหรอก อย่าคิดว่ากระแนะกระแหนเธอแล้ว จะทำหน้าซื่อเดินจากไปง่ายๆ ได้
คิ้วดกหนาแสร้งยกขึ้นสูง “พี่พูดความจริงนี่ หรือมันไม่จริง” เขาหรี่ตามองหน้าสวยหวานอย่างยียวน
“ไอ้พี่ภูบ้า คนปากเสีย ไอ้ผู้ชายปากสุ อุ๊บ!”
คำด่าไม่ทันหลุดมาจนครบ ริมฝีปากอิ่มก็ถูกปิดแน่นจนเจ้าของตาเหลือกด้วยความตกตะลึง ส่ายหน้าจะหนีแต่ถูกมือหนาล็อกต้นคอไว้แน่นไม่ยอมให้หลบ กลีบปากนุ่มหวานถูกลิ้มชิมรสโดยไร้ทางขัดขืน ภูผาใช้ทักษะของผู้ชำนาญการบังคับให้เธอเผยอปากออกแล้วสอดปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานฉ่ำภายในอย่างเร่าร้อน
ณิชชาตัวแข็งทื่อสมองหมุนคว้าง จูบแรกของเธอควรเป็นของผู้ชายที่เธอหลงรักสิไม่ใช่ผู้ชายที่เธอเกลียดแสนเกลียดคนนี้ หญิงสาวเรียกสติน้อยนิดของตัวเองคืนพยายามขัดขืน แต่กลับทำอะไรไม่ได้และถูกเขารุกรานหนักหน่วงขึ้น จนหูอื้อตาลายร่างกายอ่อนระทวยจนต้องเกาะยึดร่างหนาเอาไว้ไม่ให้เข่าอ่อนล้มลงไปกองกับพื้น ร่างงามถูกเขากอดรัดไว้ทั้งตัวจนเบียดชิดร่างหนาแสนแกร่งกร้าว เนื้อตัวของเขาแน่นตึงสัมผัสได้ถึงมวลกล้ามเนื้อแข็งแรงสมชาย และความร้อนผ่าวของอุณหภูมิที่แตกต่างกัน มือของเขากอดรัดและลูบไล้แผ่นหลังเนียนที่เปิดเปลือยจากชุดเดรสแบบเกาะอกสีชมพู ซึ่งตอนนี้สีอ่อนกว่าผิวของเธอที่แดงก่ำจากความร้อนที่เขาจุดขึ้นในกายสาว ณิชชาแทบไม่รู้ตัวว่าถูกเขาช้อนอุ้มมาวางบนโซฟาได้อย่างไรจนกระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกับเบาะหนังเนื้อดีจึงได้รู้สึกตัวขยับดิ้นรน
“อื้อ หวานเหลือเกินหนูนิด ขอพี่จูบอีกหน่อยนะ ถ้าไม่ดื้อพี่จะปล่อย”
ภูผาผละริมฝีปากออกเล็กน้อย กระซิบเสียงพร่าชิดกลีบปากสีกุหลาบที่เริ่มเจ่อนิดๆ ดูเซ็กซี่เย้ายวนจนเขาต้องประทับริมฝีปากร้อนผ่าวดูดกลืนความหวานอีกหน ดื่มด่ำกับจุมพิตหวานจนกระทั่งเสียงหนึ่งดังขัดจังหวะ
เคร๊ง !!!
“อ๊ะ พี่ภู มีคนถ่ายรูปเรา!” ณิชชาซึ่งหันหน้าไปทางประตูห้อง อุทานลั่นรีบผลักร่างหนาออกห่าง
ภูผาหันไปมองแจกันข้างประตูที่ตกแตก ต้นเหตุของเสียงเกิดจากสิ่งนั้น และคนทำก็วิ่งหนีออกไปพร้อมภาพลับของเขากับณิชชาเสียแล้ว
“หนูนิด... โอ๊ย!”
ฝ่ามือน้อยฟาดบนแก้มของชายหนุ่มเต็มแรง จนหน้าหล่อเหลาสะบัด
“เพราะพี่ภูคนเดียว มาจูบนิดทำไม นิด... นิดเกลียดพี่ภู”
ร่างงามผลักเขาออกห่าง หันไปซบหน้าร้องไห้กับท่อนแขนตัวที่พาดบนพนักโซฟา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพรุ่งนี้ข่าวหน้าหนึ่งคงพาดหัวข่าวเรื่องของเขากับเธอแน่
จะทำยังไงดีล่ะณิชชา...
- Writer
