ต่อจากนั้นเสี้ยววินาทีภัทราได้รับรู้ ถึงความเจ็บแปลบแล่นผ่านกายบาง สวรรค์ที่คิดว่าจะกำลังรอ แปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บซ่าน ไม่อาจระงับเสียงกรีดร้องได้อีกต่อไปความเจ็บ แล่นปราดทั่วร่างดั่งถูกกรีดด้วยมีดคม
“คุณฉันเจ็บ...เบาๆ หน่อยได้ไหมคะ”
“ผมจะพยายาม ภัทรา...ผม...” สิ่งที่ชายหนุ่มเผชิญพยายามแหวกว่ายเข้าไปความคับแน่นในกายนิ่มบีบรัดเขาแทบหายใจไม่สะดวก ความใหญ่โตเคยภูมิใจกำลังทำร้ายกายบางใต้ร่าง รู้สึกสงสารเธอจับจิต ครั้นให้หยุด เพื่อลดทอนความเจ็บในตัวหญิงสาว เขาคงตายไม่ต่างกัน ฉะนั้นแม้ประจักษ์เธอกำลังเจ็บ ยิ่งต้องรุกต่อให้จบโดยเร็ว เพื่อพิสูจน์ความเป็นชายแท้ สำหรับบทพิสูจน์เล็กน้อย ไม่เท่าเที่ยมกับความรู้สึกปรารถนาต่อเธอในกายเขาเพียงเสี้ยว
สองร่างประสานกาย ทรมานเช่นเดียวกัน หากความทรมานกลับผสานด้วยความสุข ฝ่ามือบางใช้แรงน้อยนิด ผลักหน้าท้องแกร่งไม่ยอมเขยื้อน ขณะชายหนุ่มขยับสะโพกจากเชื่อง
