ชีวิตของหลี่เวยดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ตลอดเวลาหลายวันมานี้เขามักจะออกไปนั่งสอนตำราให้หม่าหยวนที่นอกหมู่บ้าน ระหว่างทางชายหนุ่มก็มักจะเผยรอยยิ้มทักทายชาวบ้านคนอื่นๆ ไปทั่วจนแม้แต่หม่าหยวนยังแปลกใจ
"เจ้ารู้จักยิ้มทักทายผู้อื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อใด"
หลี่เวยเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ดวงตาสีดำขลับเต็มไปด้วยประกายของความขี้เล่น
"ข้าก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว"
"จริงหรือ แต่ก่อนหน้านี้ข้าว่าเจ้าไม่ได้เป็นแบบนี้นะ" หม่าหยวนกลอกตา เรื่องนี้ต่อให้ตีเขาจนตายยังไงก็ไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด
"ตอนนั้นข้าหลงผิดไปหน่อย ยิ่งท่านพ่อกับท่านแม่จากไป ข้าไร้ที่ยึดเหนี่ยวไม่แปลกที่จะทำตัวเหลวแหลกไปบ้าง"
หลี่เวยเอนกายด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับเรื่องที่พึ่งกล่าวออกมาเป็นเพียงนิทานก่อนนอนเท่านั้น
สองสหายพุ่งตรงไปตามเส้นทางที่สองฝั่งข้างเป็นป่ารกทึบอันคุ้นเคย ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยเรื่องสัพเพเหระ จู่ๆ เส
