สายน้ำแห่งกาลเวลาไหลผ่านไม่มีวันหวนกลับ เชกเช่นเดียวกับใบไม้แห้งที่ล่วงโรยก็มิอาจกลับไปเป็นสีเขียวขจีได้อีก
หมู่บ้านจางแห่งเมืองสวีโจวยังคงสงบสุขไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทว่าสำหรับชายหนุ่มคนหนึ่งวันนี้กลับเป็นดั่งวันที่เขารอคอยมานานแสนนาน
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหยัดยืนอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียว แผ่นหลังแกร่งเหยียดตรง ดวงตาสีเข้มฉายประกายตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด
ที่นี่คือสถานที่ที่เขาชอบพาหม่าหยวนมาสอนหนังสือ คราแรกก็ชอบเพราะว่ามันเงียบสงบ คิดว่าจะมาเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ใครจะคิดเล่าว่าเขากลับชอบสถานที่แห่งนี้ขึ้นมาจริงๆ
หลี่เวยมองดูทุ่งหญ้าไกลสุดสายตา ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้มปิติ ด้านหลังของเขาบัดนี้ไร้ซึ่งเงาของรถเข็นที่แสนคุ้นตา แต่ห่างออกไปอีกหน่อยที่ข้างต้นไม้ใหญ่ กลับมีไม้ค้ำด้ามหนึ่งวางพาดไว้
สายลมเย็นฉ่ำพัดผ่านร่างบุรุษหนุ่ม เวลาผ่านไปร่วมปี หลี่เวยมีอายุได้ยี่สิบปีบร
