"ที่แท้ชีวิตของเราสองคนก็คล้ายกันสินะ เริ่มแรกเหมือนทุกฟอย่างจะไปได้สวย แต่สุดท้ายแล้วก็ล้มลงไม่เป็นท่า ข้าถูกขับออกจากตระกูล ส่วนเจ้าก็พิการ" หญิงสาวกล่าวสีหน้าครุ่นคิด
"ใช่ ชีวิตเราคล้ายกันมากจริงๆ" หลี่เวยยิ้มพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
หลินเสี่ยวเป้ยหน้าแดงก่ำ จนถึงตอนนี้นางพึ่งรู้สึกตัวว่าตนเองถึงกลับกล้าโอนอ่อนตามอีกฝ่าย ยิ่งบัดนี้มือเรียววางนิ่งอยู่บนลำแขนแกร่งก็ทำให้หญิงสาวเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก
"เจ้าปล่อยข้าได้แล้ว" หญิงสาวแสร้งทำท่าทีขึงขัง แต่หารู้ไม่ว่าท่าทีดุร้ายของนางในสายตาของชายหนุ่มมันคล้ายกับลูกแมวเสียมากกว่า
หลี่เวยคลายอ้อมกอดปล่อยให้หญิงสาวเด้งตัวออกไปราวกับถูกไปลนก้น
เมื่อหลุดออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าเวลานี้นางควรทำอะไรต่อดี
"ขะ ข้าจะไปข้างนอก" ว่าจบนางก็เตรียมหันหลังจากไป
ทว่าร่างเล็กยังไม่ทันเดินออกจากห้องพลันได้ยินเสียงเรียกของช
