เช้าวันรุ่งขึ้นที่แสนสดใส หลี่เวยเดินไปที่บ้านของจางไท่อิงเพื่อตามหาหม่าเซี่ย
"เสี่ยวเวย มีอะไรหรือ" จางไท่อิงเอ่ยถามใบหน้ายิ้มแย้ม
"ท่านน้า ตอนนี้ท่านอาอยู่หรือไม่ขอรับ"
หลี่เวยมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความสุขของจางไท่อิง ช่วงนี้บ้านหม่าค่อนข้างจะเงียบเหงา เพราะคนที่ชอบสร้างเสียงหัวเราะอย่างหม่าหยวนบัดนี้ก็เดินทางเข้าเมืองใหญ่ไปแล้ว
สองปีก่อน หม่าหยวนสอบได้ซิ่วไฉ เพื่อต่อยอดหนทางในอนาคต หม่าหยวนจึงเดินทางเข้าเมืองใหญ่เพียงลำพังเพื่อสอบจวี่เหรินและจิ้นซื่อต่อไป
"เสี่ยวเวย เจ้ามาหาข้าแต่เช้ามีอะไรรึ"
เสียงเรียบๆ ของชายคนหนึ่งดังขึ้น หลี่เวยเห็นว่าด้านหลังของจางไท่อิงมีร่างสูงใหญ่คุ้นตากำลังเดินออกมา
"ท่านอาหม่า" หลี่เวยยิ้มทักทาย
หม่าเซี่ยผงกศีรษะรับตามประสา ชายหนุ่มเอ่ยถามสารทุกสุกดิบอีกสองถึงสามคำจึงเข้าประเด็น
"ท่านอา ตอนท่านเดินทางเข้าป่าไม่ทราบว่าท่านได้พบขู่เฉ
