"ดี ถ้างั้นข้าจะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน" ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มให้หญิงสาว ทว่ารอยยิ้มนั้นมันกลับดูฝืนธรรมชาติเสียเหลือเกิน
"ได้ เราจะคุยเรื่องอะไรกันล่ะ"
หลี่เวยกลับมาทำสีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง แววตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความจริงจัง
"เรื่องอนาคตของเจ้า"
"อนาคตของข้าทำไม หรือเจ้าจะเอาข้าไปขายเพื่อชดใช้ค่าอาหารรสชาติปะแล่มๆ นั่น บอกไว้ก่อนนะว่าข้าไม่ได้เรียกร้องให้เจ้าทำมาให้ เพราะฉะนั้นเจ้าจะมาคิดค่าอาหารกับข้าไม่ได้" หญิงสาวร่ายออกมายาวเหยียด
หลี่เวยรู้สึกอ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยท่าทางที่ราวกับว่าเขาเจอคนสติไม่สมประกอบ
"เจ้ามองอะไร?" นางหันมาตวาดใส่ชายหนุ่มดังลั่น
"เจ้านั่นแหละเป็นอะไร ข้าพูดตอนไหนว่าจะเอาเจ้าไปขาย" หลี่เวยตอบเสียงขรึม
หลินเสี่ยวเป้ยผงะไปเล็กน้อย หญิงสาวมีท่าทีอ่อนลง แต่ก็ราวกับกลัวจะเสียหน้าที่เมื่อครู่ตนเองคาดเดาเรื่องราวผิดไป นางจึงยกแขนขึ้นกอดอ
