4 หญิงสาวที่หายไป
1767 Words
คุณโปรดในเสื้อเชิ้ตขาวพับแขนกับกางเกงผ้าลินินสีครีม เดินลงมาตรวจงานประจำวันอย่างเงียบขรึม เขาเดินผ่านแผนกต้อนรับ ทักทายพนักงานบางคน สอบถามยอดการเข้าพักช่วงสุดสัปดาห์ และตรวจความเรียบร้อยของพื้นที่จัดเลี้ยงเมื่อคืนที่ยังมีดอกไม้หลงเหลือในแจกัน
แต่ยังไม่ทันจะเริ่มประชุมกับฝ่ายจัดการต้อนรับ เขากลับหันหลังเดินไปยังโซนห้องพักส่วนตัวของเขา ห้องที่เขาพาใครบางคนเข้ามาพักเมื่อคืน เมื่อบานประตูเปิดออก ในห้องไม่มีใครอยู่ บนเตียงถูกจัดเรียบเหมือนไม่มีใครเคยใช้ ผ้าห่มพับปลายเท้าเรียบร้อย ราวกับเจ้าของรอยน้ำตาเมื่อคืนหายไปพร้อมแสงแรกของวัน
คุณโปรดเดินช้า ๆ ไปยังหัวเตียง ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นซองเงินเล็ก ๆ วางอยู่บนนั้น ไม่มีข้อความ ไม่มีชื่อ มีเพียงธนบัตรใหม่กริบจำนวนหนึ่งเสียบไว้อย่างจงใจ
เขามองมันอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าเรียบนิ่งไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา เขาเพียงแค่หยิบซองขึ้นมา หันไปมองรอบห้อง แล้วเดินออกไปโดยไม่แตะสิ่งใดอีกเลย
ไม่นานหลังจากนั้น เขากลับมายังล็อบบี้ และเอ่ยถามพนักงานต้อนรับหญิงที่เขาไว้ใจ “ผู้หญิงที่ผมพามาพักเมื่อคืน เธอออกไปแล้วเหรอ”
พนักงานพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะตอบสุภาพ “ออกไปแต่เช้าตรู่เลยค่ะคุณโปรด”
“เธอเป็นแขกของใคร” เขาถามต่อ พนักงานก้มเช็กข้อมูลในระบบสักครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบ “เป็นแขกฝั่งเจ้าสาวค่ะ เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทเจ้าสาว แต่ก่อนหน้าไม่กี่นาที เธอเช็กเอาต์ออกไปแล้วนะคะ”
คุณโปรดขมวดคิ้ว “กลุ่มเพื่อนเจ้าสาวไปกันหมดแล้วเหรอ”
“ยังค่ะ กลุ่มเพื่อนเจ้าสาวท่านอื่นยังพักเที่ยวที่ไร่ต่ออีกวัน ตอนนี้มีแค่คุณผู้หญิงท่านนั้นที่เช็กเอาต์ออกไป และได้ใช้บริการรถตู้รับส่งของรีสอร์ตไปส่งในตัวเมืองค่ะ”
เขานิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาไล่มองเอกสารบนเคาน์เตอร์อย่างไม่มีเป้าหมาย ก่อนพยักหน้าเบา ๆ แล้วหันหลังกลับไปที่สำนักงานบริหาร ไม่มีคำพูด ไม่มีการไล่ถามต่อ ไม่มีการสืบหาชื่อหรือเบอร์ติดต่อ เขาไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติมจากพนักงานอีกเลย
แต่แม้จะกลับไปทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดวงตาของเขากลับเผลอมองออกไปนอกหน้าต่างมากกว่าปกติ และความรู้สึกบางอย่างยังค้างคาอยู่ในอก เหมือนเธอทิ้งบางสิ่งไว้ให้เขาคิดต่อ ทั้งที่ไม่เคยได้พูดอะไรกันเลยสักคำ
เขาทำงานต่อเนื่องทั้งวัน เอกสารการประชุม พอร์ตการลงทุน และแผนปรับปรุงโซนสปาของรีสอร์ตใหม่ยังวางซ้อนกันอยู่ตรงหน้า จนกระทั่งแดดเย็นเริ่มโรยตัว เสียงเคาะประตูห้องทำงานเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนที่มันจะเปิดเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต
“ถ้าพี่จะฝังตัวอยู่ในนี้ทั้งวันแบบนี้ ก็ไม่ต้องมีคืนวันจันทร์แล้วมั้ง” เสียงของคุณเปรมเอ่ยขึ้นอย่างขี้เล่น ตามมาด้วยคุณปลื้มที่เดินถือแก้วกาแฟเย็นเข้ามาด้วย
“พี่โปรด...อย่าบอกนะว่าลืมนัดวันนี้?” คุณปลื้มพูดพร้อมยื่นกาแฟให้พี่ชายคนโต
“ก็เขานี่แหละ ลืมทุกวันจันทร์” คุณปราบพูดเสียงนิ่งแต่แฝงแววขำในน้ำเสียง เดินตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะเอนตัวพิงโต๊ะทำงานของพี่ชาย
คุณโปรดเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอเพียงเล็กน้อย “วันนี้มีอะไร”
“ไอ้คุณสิงห์เปิดโซนใหม่ในคลับ อย่าบอกนะว่าพี่ลืมว่าพวกเราต้องไป” เปรมทำหน้าเซ็งแต่ยังคงรอยยิ้มอยู่
“หรือเมื่อคืนพี่โปรดจะวุ่นอยู่กับ...เพื่อนคนนั้น” ปลื้มแกล้งยกคิ้วถาม ดวงตาแพรวพราวอย่างจงใจ
“ใช่คนที่คนงานพูดถึงหรือเปล่า? พนักงานฝ่ายต้นรับบอกว่าเป็นสาวสวยผิวขาว ผมยาว หุ่นดี” ปราบเติมคำทันที
คุณโปรดไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบเสื้อสูทจากพนักเก้าอี้ขึ้นมาสะบัดเบา ๆ ทั้งสามคนหันไปมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ
“สรุปคือจะไปใช่ไหมครับพี่” เปรมถามยิ้ม ๆ
“ไปสิ” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป
ไนต์คลับสิงหะ แสงนีออนสลับสีหมุนวนในโซน VIP ชั้นลอยของคลับหรูกลางตัวเมืองเชียงใหม่ ซึ่งเป็นหนึ่งในเครือของ สิงห์ เพื่อนสนิทของพวกเขา โต๊ะของตระกูลวิรงคพิทักษ์ตั้งอยู่มุมในสุด ล้อมรอบด้วยโซฟากำมะหยี่สีเข้มและผนังเรืองแสงเฉพาะกลุ่ม
คุณปราบนั่งไขว่ห้าง สูบซิการ์เบา ๆ ข้างกายคือหญิงสาวในชุดเดรสผ่าขา หุ่นนางแบบ ดวงตาคมจ้องเขาเหมือนเหยื่อกับนักล่า เขาไม่พูดมาก เพียงแค่หันหน้าไปสบตาเป็นระยะ และยกแก้ววิสกี้ขึ้นจิบช้า ๆ เหมือนวัดใจ
คุณเปรมกำลังหัวเราะกับเพื่อนร่วมโต๊ะอีกกลุ่มที่มาสมทบ สาวข้างกายของเขาเป็นนักแสดงดาวรุ่งในวงการซีรีส์ เธอแต่งตัวเปรี้ยวแต่ไม่โป๊ ดื่มไวน์แดงไปหัวเราะไป ท่าทางสนิทสนมเหมือนคบกันมานาน แม้จะเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึงสองเดือน
คุณปลื้มนั่งกึ่งเอนบนโซฟา ท่าทางสบาย ๆ ล้อมรอบด้วยกลุ่มสาวแนวอาร์ตที่แต่งตัวมีเอกลักษณ์สีจัดจ้าน ข้างกายคือหญิงสาวผมสีฟ้าในชุดเชิ้ตผู้ชายคลุมบ่า หน้าตาเฉย ๆ แต่มีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนแน่นอน
และคุณโปรดนั่งอยู่สุดมุม ดื่มน้ำแร่ในแก้วคริสตัล ไม่มีผู้หญิงข้างกาย ไม่มีรอยยิ้มในแววตา เขามองการเคลื่อนไหวของทุกอย่างรอบตัวเงียบ ๆ ไม่พูด ไม่ขัด ไม่สนใจจะปฏิเสธคำแซวจากใคร เขาแค่อยู่ตรงนั้นเหมือนเงาในมุมที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“พี่โปรดนี่มันสุดจริง ๆ” คุณเปรมแกล้งพูดขึ้นระหว่างชนแก้วกับคุณปลื้ม “นั่งนิ่งยังหล่อกว่าเราสามคนรวมกันอีก”
“แล้วถ้าพี่เขายิ้มเมื่อไหร่ น่าจะมีคนเป็นลมในคลับแน่ ๆ” คุณปลื้มเสริมพร้อมยิ้มขำ ก่อนหันไปตบบ่าพี่ชาย “ไม่สนใจสาว ๆ คืนนี้เลยเหรอพี่”
คุณโปรดเพียงแค่เหลือบตาขึ้นมามอง แล้วตอบเสียงเบา
“เหนื่อย” คำเดียวสั้น ๆ แต่ทำเอาทั้งโต๊ะเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหัวเราะกันระเบิดเสียงดังกลบเสียงเพลงที่ดังอยู่ด้านล่าง
เสียงดนตรีเปลี่ยนจังหวะจากจังหวะดีปเฮาส์เป็นบีทลุ่มลึก ราวกับทุกอย่างกำลังเตรียมตัวสำหรับการเปลี่ยนบรรยากาศของค่ำคืนนี้ และแล้วเธอก็ปรากฏตัว
หญิงสาวในเดรสซาตินสีดำเข้ม ผ่าสูงด้านข้างเผยเรียวขาและแผ่นหลังเปลือยบางเฉียบ เดินตรงเข้ามาทางประตูทางเข้าหลักของคลับเพียงลำพัง ทุกย่างก้าวในรองเท้าส้นสูงสีเงินส่งเสียงกึกก้องบนพื้นกระจกเงา ริมฝีปากแดงสดรับกับผิวขาวจัด ดวงตาคู่นั้นฉ่ำเศร้าแต่เปี่ยมเสน่ห์จนไม่มีใครกล้าละสายตา
ทุกโต๊ะ ทุกมุม ทุกแสงไฟเหมือนถูกชะงักไปชั่วขณะ เพราะใครบางคนที่ก้าวเข้ามา ไม่ใช่แค่เดินผ่าน แต่สั่นสะเทือนบรรยากาศทั้งคลับแขกหลายคนมองเธอเป็นแถว บางคนถึงกับขยับมือถือขึ้นถ่ายรูป บางคนหันไปกระซิบกับเพื่อน บางคนทำเพียงแค่มองอย่างลุ่มหลง
ไลลาไม่สนใจอะไรเลย เธอเดินตรงไปที่บาร์กลางร้าน นั่งลงบนเก้าอี้บาร์ตัวเดี่ยวหน้าเคาน์เตอร์สูง แล้วส่งสายตาให้บาร์เทนเดอร์
“ขอสก็อตช์ออนเดอะร็อค แก้วเดียวค่ะ” เสียงเธอนุ่มนวล แต่แน่นิ่ง จนบาร์เทนเดอร์ต้องหันไปมองเธอซ้ำอีกครั้ง
ท่ามกลางสายตาหลายคู่ เสียงกระซิบเริ่มดังขึ้นเป็นระลอก ผู้ชายหลากหลายสไตล์เริ่มเดินเข้าไปหา บ้างขอเบอร์ บ้างยื่นแก้วเหล้ามาให้ บ้างส่งบัตรเครดิตให้พนักงานเพื่อจ่ายค่าเครื่องดื่มให้เธอ
“ดื่มกับผมได้ไหมครับ”
“อินสตาแกรมชื่ออะไรครับ ขอแอดได้ไหม”
“ขอโทษครับ...คุณเป็นดาราหรือเปล่า?”
แต่ไลลาเพียงจิบเหล้าช้า ๆ ไม่พูด ไม่มอง ไม่ยิ้ม เธอนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้นมีชีวิตที่ทั้งสวย ทั้งเจ็บปวด ทั้งไม่อาจเอื้อม
ความวุ่นวายที่เคาน์เตอร์บาร์เริ่มมากเกินไป จนคนในโซน VIP ด้านบนเริ่มหันลงไปมองด้วยความสงสัย
“เกิดอะไรขึ้นข้างล่างวะ” คุณเปรมเอ่ย พลางเดินไปยืนที่ราวระเบียง
“เหมือนมีคนดังมา” คุณปลื้มพูดขึ้นบ้าง ก่อนจะชะโงกหน้าไปดู แล้วก็ตาโตทันที “เฮ้ย...คนหรือนางฟ้าวะเนี่ย...โห ไอ้คุณเปรม ดูดิ!”
คุณเปรมหรี่ตามองตาม ก่อนจะเผลอเป่าลมออกจากปากเบา ๆ “เชี่ย...สวยชิบหาย”
หญิงสาวในเดรสดำที่เพิ่งนั่งจิบเหล้าอยู่ตรงนั้น ภาพของเธอราวกับหลุดออกมาจากโฆษณาเครื่องประดับระดับโลก ทุกท่วงท่า ทุกองศาของการหายใจยังเปล่งประกาย
คุณปราบเดินมาหยุดข้างพวกเขา สายตาก็ไล่ลงไปตามทิศเดียวกัน แต่ยังไม่ได้พูดอะไร ในขณะที่คุณโปรด ยังคงนั่งนิ่งเหมือนไม่ใส่ใจ ทว่าเมื่อได้ยินชื่อของหญิงสาวคนหนึ่งจากบทสนทนา เขาจึงหันหน้ามาทางพวกน้อง
“ผู้หญิงคนนั้น...” เปรมว่า พลางยกแก้วชี้ลงไป “โคตรคุ้นเลยพี่โปรด มองแวบแรกนึกว่านางแบบฮ่องกง”
คุณโปรดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตามปลายนิ้วของน้องชาย แค่เห็นเธอเพียงมุมข้าง เงาของแสงสะท้อนจากเคาน์เตอร์บาร์ที่จับใบหน้าเธอเบา ๆ เขาก็จำได้ทันที
ดวงตาที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำในคืนฝนตก ริมฝีปากที่พูดเพียงไม่กี่คำ แต่เต็มไปด้วยคำถาม มือที่เย็นเฉียบบนแขนเขาเมื่อคืนนั้น คือเธอ
“นั่นเธอ...จริง ๆ ด้วย” เขาพูดกับตัวเองในใจ ริมฝีปากไม่ขยับ แต่หัวใจกลับสั่นแรงอย่างประหลาด คืนนี้เพิ่งเริ่มต้น แต่จังหวะของมันเปลี่ยนไปแล้วนับตั้งแต่เธอก้าวเข้ามา
- Writer
