EP02.1 กินข้าวกันมั้ย

1102 Words

ซวย ซวย ซวยโคตร! ฉันสบถขณะที่กำลังนอนแช่น้ำในอ่างพลางขัดสีฉวีวรรณทุกซอกทุกมุมล้างกลิ่นอายของหมอนั่นออกไปให้หมด! แค่ฉันเห็นร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ตามเนินหน้าอกและต้นขาฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า! ยิ่งนึกถึงหน้ามึนสุดติ่งของหมอนั่นแล้วทำเอาไมเกรนฉันแทบขึ้น! พออีตานั่นออกจากห้องฉันไป ฉันก็หมดแรงทรุดฮวบลงกับพื้นทันที แถมยังรู้สึกระบมไปทั้งตัว ความรู้สึกเจ็บแล่นเข้าสู่โสตประสาทอย่างจังจนยืนไม่ไหวก็เลยคลานลงอ่างแทน ให้ตายเถอะ ทำไมครั้งแรกของฉันถึงโดนฉกชิงไปอย่างง่ายดายทั้งๆที่ปกป้องมันแทบตายแบบนี้ T_T “เวรเอ๊ย” ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะดันตัวลุกขึ้น ฉันอาบน้ำนานเกินไปแล้ว ถ้าหมอนั่นมาขณะที่ฉันยังแต่งตัวไม่เสร็จคงจะเป็นเรื่องแน่! ฉันคิดพลางสวมเสื้อคลุมอาบน้ำและเดินไปเปิดประตูห้องน้ำซึ่งมีร่างสูงยืนรอหน้านิ่ง =O=! อุ่...มาตั้งแต่เมื่อไหร่ “นายมาถึงแล้วทำไมไม่ส่งเสียงเรียกบ้าง!” ฉันพูดลอดไรฟันก่อนจะดันอีตานั่นออก “อ่ะ ยา” คริสว่าพลางยื่นมาแทบจะกระแทกหน้าฉัน -_-^ “ซื้อมาถูกแน่นะ” “...” เงียบอีกแล้ว ฉันเหลือบสายตาไปมองก่อนที่จะเห็นว่าอีตานั่นกำลัง...จ้องหน้าอกฉัน! “อย่ามาทะลึ่ง” ฉันคว้าถุงยามาก่อนจะกระแทกร่างสูงไปให้พ้นทาง อีตานั่นไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรแค่เปลี่ยนมาโฟกัสที่ใบหน้าฉันแทน “อือ” ช่วยมีปฏิกิริยาอะไรหน่อยเถอะพ่อคุณ ช่วยทำให้ฉันคิดว่าคุยกับมนุษย์อยู่จะได้มั้ย หา ไอ้การที่นายเป็นแบบนี้มันขัดใจหญิงแม่มากรู้มั้ย! ฮือ! TOT! “ถ้างั้นนายก็ไปได้แล้ว” ฉันหันไปสบนัยน์ตาสีเฮเซลแล้วจิกเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้ “...” ดูเหมือนฉันจะเห็นเครื่องหมายคำถามลอยออกมาจากหน้าเขาด้วยล่ะ -_-; “กลับบ้านไปซะ” ฉันพูดอีกรอบพร้อมโบกมือไล่ เอ้า กลับไปได้แล้ว ชิ่วๆ อย่ามายืนทำหน้ามึนให้ฉันชอกช้ำจะได้มั้ย T^T “กินข้าวมั้ย?” เขาว่าพลางเอานิ้วจิ้มจึกๆที่... หน้าอก -_-^ นายไม่มีที่อื่นให้แตะแล้วเหรอยะ! กรี๊ด! หน้าฉันขึ้นสีทันทีก่อนจะปัดมือเขาออกแรงๆ โว้ย! เกลียดหมอนี่ที่สุดเลย เกลียด เกลียด เกลียด! หน้าอกฉันเป็นของสงวนนะเฟ้ย! T^T “คริส ฉันจะไม่ไหวกับนายแล้วนะ! อย่ามาแตะต้องฉันอีก! เมื่อวานฉันเมาโปรดเข้าใจและยัดมันใส่มันสมองน้อยๆของนายด้วย!” ฉันขึ้นเสียงก่อนจะปรี๊ดแตกอีกรอบเมื่ออีตานั่นพยักหน้ารับด้วยใบหน้าตาย อ๊ากกก! นี่ฉันเป็นคนด่าเขาหรือโดนด่าวะเนี่ย ทำไมเจ็บใจขนาดนี้ -_-^^^ “เร็วๆนะ” “?” “หิวแล้ว” อีตานั่นตีหน้ามึนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นก่อนจะหันขวับจบบทสนทนาด้วยการไปเปิดถุงกับข้าวที่โต๊ะอาหาร นะ นายไม่ได้ฟังฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย! ใครก็ได้บอกทีผู้ชายคนนี้มีหูไว้ประดับใช่มั้ย ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเราสื่อสารกันไม่ค่อยจะรู้เรื่องเลยวะคะ TOT ฉันสะบัดหน้าแล้วรีบวิ่งหนีไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่ไอ้บ้านั่นเกิดคลั่งปล้ำฉันขึ้นมาอีก! ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นนิ่งๆแต่จริงๆอาจจะหื่นตัวพ่อก็ได้ -^-! ดูจากร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์ที่เขาฝากไว้เต็มตัวขนาดนี้ฉันว่าคงจะไม่ธรรมดาหรอก! โอ๊ย เห็นแล้วเครียด TOT ฉันเลือกใส่เสื้อวอร์มตัวที่มิดชิดที่สุดพร้อมรูดซิปปิดจนถึงคอ กางเกงขายาวแทบจะลากพื้น นี่ถ้าไม่เกรงใจฉันจะใส่หมวกไอ้โม่งเพื่อปกปิดใบหน้าสุดเซ็กซี่ของตัวเองไปแล้ว! แต่บังเอิญว่าไม่มี ครั้นจะใส่หน้ากากอุลตร้าแมนก็ดูจะเกินวัยไปหน่อย เดี๋ยวอีตานั่นคิดว่าฉันจะออกไปปราบสัตว์ประหลาด -_-;; ฉันจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมก่อนจะเดินดุ่มๆออกไปที่โต๊ะด้วยสายตาหวาดระแวง พออีตานั่นเห็นฉันก็โพล่งคำถามว่า... “หนาวเหรอ?” เหอะ ยังจะถามอีก ที่ฉันใส่ชุดแบบนี้ก็เพราะกลัวจะไปกระตุ้นต่อมหื่นนายหรอกเฟ้ย! -_- ^ “นายคงไม่ได้ใส่ยาอะไรแปลกๆลงไปในกับข้าวใช่มั้ย?” ฉันหรี่ตาอย่างจับผิดกลัวว่าไอ้เวรนี่จะเกิดความคิดเลวๆแล้วมอมยาปล้ำฉัน! “ยา?” เขาเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เข้าใจ “เหอะ ใครจะไปรู้ นายอาจจะมอมยาฉันก็ได้” ฉันเบ้ปากแล้วนั่งลงตรงข้ามเขา “...” เขาชายนัยน์ตาสีเฮเซลที่ประกายไปด้วยความเซ็กซี่ก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก “ไว้จะลองคิดดู” OoO! จะ-ลอง-คิด-ดู!!! ที่พูดเนี่ย ฉันไม่ได้เสนอนายนะยะ! ฉันแค่ตั้งข้อสงสัยเฉยๆย่ะ อย่าคิดอะไรที่ตรงข้ามกันนักจะได้มั้ยฮะ -_-^โอ๊ย เพลีย แค่นั่งหายใจใกล้อีตาบ้านี่หนึ่งนาทีก็ทำให้ฉันประสาทเสียไปหลายตลบแล้วนะ! “หุบปากไปเลย ไอ้บ้า -_-^” ฉันเบ้หน้าใส่อีตานั่นทันทีก่อนจะยกถุงยาที่เขาเอามาให้ขึ้นมาบนโต๊ะอาหาร “ว่าแต่ว่า ไอ้เนี่ยกินยังไง นายได้ถามมารึเปล่า?” “กิน...” หมอนั่นปรายสายตามามองแล้วทำท่าคิดไม่ตก เฮ้ยๆๆ ดีๆนะเฟ้ย ถ้ากินผิดมันเป็นอันตรายต่อชีวิตสุดสวยนะเออ –O- “กับน้ำ” “...” ฉันเลิกคิ้วสูงแล้วกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ เออ ฉันรู้แล้วว่าต้องกินกับน้ำ ที่ฉันหมายถึงคือกินก่อนอาหาร หลังอาหาร เมื่อไหร่ยังไงต่างหากเฟ้ย! ฉันคงไม่บ้ากินยาพร้อมโอวันตินหรอกย่ะ –O-! “นายไม่ได้ถามเค้ามาหรือนายไม่ได้ฟัง?” ฉันพูดเสียงต่ำทำให้อีตานั่นเหลือบสายตาไปมองทางอื่นอย่างเนียนๆ และถ้าให้ฉันเดาคงเป็นอย่างหลังซะมากกว่า! หนอย! อีตาบ้านี่! เรื่องแค่นี้ต้องให้ฉันสั่งด้วยเหรอฟ่ะ ฉันเริ่มจะสงสัยแล้วนะว่าเขาใช้ชีวิตมาบนโลกได้จนโตเป็นควายขนาดนี้ได้ยังไงน่ะ!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more