“พวกฉันจะกลับ!” ธนิดาบอกเสียงแข็ง พยายามข่มความกลัวเอาไว้
“ยังกลับไม่ได้หรอกครับ เพราะวันนี้ผมต้องการให้พวกคุณพูดความจริง”
“ความจริงอะไร พวกเราไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น!” กุลทิราแย้ง
“ความจริงที่พวกคุณรวมหัวกัน ทำร้ายโรส!”
สองคนชะงัก มองหน้ากัน แล้วเม้มริมฝีปาก
“พวกเราไม่ได้ทำอะไร!”
อโรชาทอดมองสองสาว แววตาเย็นชา ความรู้สึกคับแค้นในอก อีกไม่นานคงได้ระบายมันออกไป สิ่งที่ทำให้รู้สึกไม่พอใจ คือสีหน้าท่าทางของทั้งสอง ไม่ได้แสดงถึงผิดชอบชั่วดี
หญิงสาวหยิบแก้วน้ำส้มในมือ แล้วลุกยืน สาวเท้ามาหาสองคน ธนิดาสบตาอย่างไม่เกรงกลัว อย่างไรเสียถ้าไม่ยอมรับ อีกฝ่ายจะทำอะไรได้
ซ่า!
“ว๊าย!” สองคนร้องพร้อมกัน
เธอเหวี่ยงแก้วลงพื้น จนมันแตกกระจาย ก่อนง้างฝ่ามือ
เพียะ! เพียะ!
ตบหน้าสองสาว ยกมือกุมแก้มแววตาแข็งกร้าว
“ตบฉันทำไม!” ธนิดาถาม สีหน้าขุ่นเคือง
“หายบ้าหรือยัง จะทำนิสัยเสียแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร
