นิพาดารีบพาสามีไปยังโรงพยาบาล เมื่อมาถึงธาดาสีหน้าวิตกกังวล กวาดตามองหาบุตรสาว นิพาดารีบติดต่อพยาบาลทันที ไม่นานนักเอกสารถูกวางไว้ตรงหน้า ธาดาหยิบมาอ่านแววตาหม่นหมอง ยอมจรดปากกาเซ็นลงไป แม้มือสั่นเท่าไหร่ จำต้องฝืนให้ได้ ถ้าเขาไม่ไล่ลูกไป ไม่ทำร้ายลูกด้วยความโกรธ ลูกคงไม่ต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ เขาผิดเองที่ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกลูกเอาเสียเลย
นั่งรออยู่ด้านหน้า มือยกปาดน้ำตา เห็นเตียงถูกเข็นออกมา สภาพบุตรสาวมีเลือดเต็มศีรษะ ซึ่งมีผ้าพันอยู่ มีเครื่องวัดชีพจร ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทรุดลงบนเก้าอี้น้ำตาไหลอาบแก้ม นิพาดาดึงมือสามีมากุมเอาไว้แววตาหม่นเศร้า ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกัน
เสียงฝีเท้าดังลั่น ร่างสูงใหญ่หยุดยืน เห็นร่างสองคนที่กำลังนั่งอยู่ สาวเท้าเข้าหา แววตาไหววูบ ธาดาเงยหน้าสบตาคิ้วขมวด ราชินทร์นิ่งงัน เมื่อเห็นสีหน้าแววตาของบิดาอโรชา
“ผมราชินทร์ครับ”
นิพาดาท
