ตอนที่ 5 กับดัก
1082 Words
ทางด้านอโรชา ขับเคลื่อนรถมายังบ้านหลังงาม พอรถมาถึงด้านหน้ารั้ว มันเปิดออกราวกับรู้ว่า เธอมาเยือน เคลื่อนเข้าด้านในจอดลงตรงบันไดด้านหน้า เมื่อลงมามีชายสวมสูทท่าทางสุภาพ ทว่าแววตากลับเยือกเย็น จนทำเอาขนลุกเกรียว หญิงสาวร่างกายสั่นเทา ราวกับคนจับไข้ เขาพาเดินมาถึงหน้าห้อง
ก๊อก ก๊อก
ประตูเปิดออก ชายคนนั้นผายมือให้เธอก้าวเข้าด้านใน อโรชาหันมองสบตาสีหน้ากังวล
“เชิญเข้าด้านในได้เลยครับ เจ้านายผมรอคุณอยู่” พูดจบ วศินเดินเลี่ยงออกมาทันที
หญิงสาวแทรกกายเข้าห้อง อาการภายในเย็นเฉียบ แสงสว่างส่องให้เห็นว่า ที่นี่เป็นห้องนอน เธอยืนชิดติดกำแพง แววตาระแวดระวัง ไม่นานนักร่างสูงใหญ่สาวเท้ามาหยุดยืนตรงหน้า โดยยังรักษาระยะห่าง อโรชานิ่งงันเหมือนถูกสาป ใบหน้าชายคนนี้ เพิ่งได้เห็นชัดก็วันนี้ เธอแน่ใจว่าเคยเห็นเขามาก่อน แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหนกัน
“เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“คุณต้องการอะไร ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!” อโรชาพ่นคำถามออก ด้วยเสียงอันสั่น
“ใจเย็นก่อน ดีกว่าไหม”
“ใครจะเย็นได้ ในเมื่อคุณส่งรูปพวกนั้นเข้ามาในมือถือฉัน!”
เขากระตุกยิ้มมุมปาก มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย อย่างครอบครองร่างนี้อีกครั้ง
“มันคือความจริงไม่ใช่เหรอครับ เพราะเราสองคน ทำเรื่องอย่างว่า ด้วยกันจริง ๆ” เขาตอบกลับหน้าตาเฉย
“คะ...คุณ!”
“ผมติดใจคุณขนาดไหนรู้ไหม ถึงขนาดต้องให้คนออกตามหาว่าคุณคือใคร แล้วสุดท้าย ผมก็ได้เจอคุณอีกครั้ง” เขาระบายยิ้ม
ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหน มันก็แค่เปลือกนอก ที่สุดแล้ว ชายคนนี้เลวร้าย กว่าที่คาดคิด ทำกับเธอแบบนี้เพื่ออะไร เพื่อให้อับอายอย่างนั้นเหรอ
“เรื่องที่มันเกิดขึ้น ฉันไม่เต็มใจ มันเป็นความผิดพลาด ถ้าคุณจะกรุณา เราสองคนอย่าพบกันอีกเลย!”
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้!” เขาตอบกลับทันที แล้วสาวเท้ามาใกล้ เธอถอยหลังจนชิดกำแพง มือหนากางกั้นไม่ให้ร่างบางไปไหน “คุณต้องเป็นผู้หญิงของผม”
“พูดบ้าอะไร ฉันไม่ใช่ของคุณ!”
“คุณอยากให้ป่าวประกาศเหรอ ว่าคุณน่ะ น่ากินแค่ไหน”
มือบางข้างตัวกำแน่น ใบหน้าเขาโน้มหา เธอรีบเบือนหน้าหนี น้ำตาค่อย ๆ ไหลรินออกมา ราชินทร์มองมัน ต่อให้อยากเช็ดให้ ก็จำต้องหักห้ามใจ เพียงแค่คิดว่าเธอคือคนรักของนพรุจ หัวใจมันก็ปวดร้าวขึ้นมา
“หยุดพูดจาทุเรศแบบนี้สักที!”
“ผมไม่พูดก็ได้ ผมให้เวลาคุณตัดสินใจสามวัน ว่าจะมาเป็นผู้หญิงของผม หรือ... อยากให้แฟนคุณรู้เรื่องของเราดี”
อโรชาไม่ตอบ กัดริมฝีปากแน่นเพื่อข่มความรู้สึกเอาไว้ ไม่มีทางเลือกเลยเหรอ อีกไม่กี่เดือนจะแต่งงานกับรุจแล้ว ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“ฉันไม่มีวันเป็นผู้หญิงของคุณ!” เธอบอก แล้วก้มลงกัดท่อนแขนอีกฝ่าย เพื่อให้ปล่อยเธอเป็นอิสระ
คนตัวเล็กพยายามวิ่งหนี ทว่าเอวบางกลับถูกรวบไว้อย่างรวดเร็ว
“กรี๊ด! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!”
ร่างบางถูกโยนลงบนเตียง ทาบทับด้วยกายแกร่ง มือสองข้างถูกรวบไว้เหนือศีรษะ คนตัวเล็กหอบหายใจสะท้าน พยายามดิ้นรน
“ไอ้คนเลว แกมันทุเรศไร้ยางอาย!”
“พูดกับสามีให้มันดี ๆ หน่อย คุณอโรชา”
เธอชะงัก นิ่งงันกับคำพูดของเขา นี่รู้หมดเลยสินะ คนไม่รู้จักกัน มีหรือจะทำร้ายกันได้ขนาดนี้ เขาต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน
“คุณอยากได้เท่าไหร่ บอกมา ฉันจะให้!”
“เงินผมมีแล้ว ไม่เห็นเหรอว่าบ้านผมใหญ่ขนาดไหน ลูกน้องผมกี่คน คุณคิดว่าคนอย่างผมอยากได้เงินงั้นเหรอ!”
“แล้วคุณต้องการอะไร!” อโรชาร้องถามเสียงลั่น
“ต้องการคุณไง แค่คุณเป็นของผม แค่นั้น”
ส่ายหน้าจนเรือนผมนุ่มกระจาย จ้องมองอีกฝ่ายแววตาแข็งกร้าว เขากระตุกยิ้มมุมปาก แววตาวาวโรจน์ อยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ต่อให้ตกเป็นรอง ก็ยังมีไฟในดวงตาคู่นั้น
“ไม่มีวัน ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีวัน ไม่ได้ยินหรือไง!”
“งั้นก็ไม่ต้องพูดมากล่ะ”
ริมฝีปากถูกครอบครองอย่างรวดเร็ว อโรชาพยายามดิ้น ทว่าข้อมือถูกพันธนาการไว้ ลิ้นร้อนตวัดควานหาความหวาน แต่คนตัวเล็กกลับปิดปากแน่นหันหน้าหนีไม่ยอมให้รุกราน เขาใช้มือข้างที่ว่างบีบปลายคาง จนเธอเผลอร้อง จังหวะนั้นราชินทร์ใช้ความช่ำชองแทรกลิ้น ลิ้มรสน้ำผึ้งในโพรงปาก
คนเสียเปรียบ ยังคงหาทางเอาตัวรอด ทั้งจิกทั้งข่วนเมื่อเขาปล่อยเป็นอิสระ แต่ไม่อาจสู้แรงได้เลย เขาใช้ท่อนขาทาบทับไม่ให้เธอขยับได้ แล้วรวบมือบางไว้อีกครั้ง ก่อนปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด
“อย่านะ อย่า!” อโรชาร้องกรี๊ดลั่น
“ฉันเตือนเธอแล้วนะ ถ้าว่าง่าย ๆ มันคงไม่เป็นแบบนี้ ฉันต้องเก็บหลักฐานความสัมพันธ์ของเราอีกชุด เพื่อจะได้ตอกย้ำว่า คืนนั้น เธอไม่ได้ฝันไป”
“แกไม่ได้ตายดีแน่!” คนสวยอาฆาต
“อยากฆ่าฉันเหรอ”
“ถ้าฉันรอดไปได้ ฉันจะฆ่าแกให้ตายคามือ”
“แต่ตอนนี้เธอคงต้องโดนฉันฆ่าทั้งเป็นก่อนล่ะนะ ด้วยการแทงไงล่ะ” เขาหัวเราะในลำคอ
สาปเสื้อถูกแยกออกจากกัน เผยให้เห็นบราเซียลูกไม้สีดำ คนตัวเล็กกรีดร้องดิ้นรน แต่อีกคนไม่สนใจ กลับสอดมือเข้าด้านหลัง แล้วปลดปราการที่ห่อหุ้มทรวงงามเอาไว้ แล้วรั้งออกจากร่าง บัวคู่งามเผยต่อสายตา ยอดมันกำลังชูชันราวกับรอให้ดื่มด่ำ ราชินทร์ทอดสายตามองมันยังคงสวยงาม พอดีมือ เหมือนค่ำคืนที่เขาจดจำไม่จางหาย
“อย่ามองนะ ไม่นะ ไอ้ทุเรศ แกมันบ้าไปแล้ว!” อโรชาร้องลั่น น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม
- Writer
