สีหน้านพรุจแดงก่ำ เพราะความโกรธ กุลทิราพยายามยื้อยุดพี่ชายให้ออกไป ต่อให้อีกฝ่ายรังเกียจตนเองแค่ไหน ก็ไม่มีวันปล่อยเขาไป กว่าจะมีโอกาส มันยากเย็นแค่ไหน เธอต้องวางแผนมาตั้งนาน เพื่อให้พี่รุจเลิกรากับอโรชา
“เห็นไหมพี่รุจ ว่าเขารังเกียจเราแค่ไหน ทำไมพี่รุจถึงทนอยู่ได้!”
เขาผลักดันน้องสาวออก จ้องมองแววตาขุ่นเคือง
“คนที่ฉันรังเกียจคือเธอต่างหาก ไปให้พ้น!”
“ออกไปทั้งคู่นั่นแหละ!” อโรชาตวาดลั่น ทำเอาสองคนสะดุ้ง “แล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก เพราะฉันไม่ต้อนรับ!”
ราชินทร์สบตา “ออกจากห้องไปได้แล้ว ถ้าไม่ออก อย่าหาว่าผมไม่เตือน”
เห็นแววตาของอีกฝ่าย ทำเอานพรุจเงียบกริบ ขบกรามแน่น ตัดสินใจสาวเท้าออกนอกห้อง กุลทิรารีบติดตามในทันที ชายหนุ่มก้าวยาวออกมา ยืนเท้าเอวหลับตาข่มอารมณ์ตัวเอง กุลทิราหยุดเท้าด้านหลัง เฝ้ามองเขาแววตาหม่น ตัดสินใจสาวเท้าไปยังรถ เปิดประตูขึ้นนั่ง กุลทิราเปิดประตู อยู่เบาะหน้า
“ออกไป
