เสียงครางแผ่ว เปลือกตาเปิดออก เมื่อปรับแสงเข้าที่แล้วกวาดมองรอบ ๆ เห็นเพียงเพดานสีขาว กับกำแพงสีเดียวกัน ที่นี่เป็นห้อง มองตนเองเห็นสายน้ำเกลือ ไม่นานนักริมเตียงถูกประชิด อโรชาทอดสายตามอง เห็นสีหน้าแววตาของคนที่มายืน มีความเศร้าหมอง มือเหี่ยวย่นดึงมือบางมากุมไว้ น้ำตาคลอ
“โรส! เป็นยังไงบ้างลูก!” น้ำเสียงสั่นพร่าเอ่ยถาม
อโรชาสับสน ไม่เข้าใจ ร่างกายมันปวดร้าวระบม จนไม่อยากขยับเอาเสียเลย น้ำตาคลอออกมา เพราะความเจ็บร้าว
“พ่อ” เธอเรียกเสียงเบา
“ว่าไงลูก”
“หิวน้ำค่ะ”
นิพาดารีบรินน้ำ แล้วนำหลอดใส่แก้ว มาให้สามี เธอดูดน้ำได้นิดหน่อย แล้วเบือนหน้าหนี แค่สูดหายใจเข้าปอด ก็เจ็บไปหมดแล้ว ตั้งสตินึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น จำได้ว่าตนเองถูกลักพาตัว กดเงินให้พวกโจร เลยถือโอกาสหนี จนถูกรถชนเข้า จากนั้นไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“พ่อจะเรียกหมอให้นะ เจ็บตรงไหนบอกหมอเลยนะลูก!”
เธอเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร ไม่นานนั
