สีหน้าอนุวัชครุ่นคิด ก่อนเหลือบมองบุตรสาว แววตาลูกกำลังทอประกาย
“ได้สิ” เขาตอบรับ แล้วออกจากห้อง
ระหว่างเส้นทาง ธนิดากำมือกัดฟันแน่น แววตาวาวโรจน์ อุตส่าห์กำจัดออกจากบ้านไปได้แล้ว กลับได้ราชินทร์คอยดูแลอีก เล่นเอาเธอพูดไม่ออก เหลือเชื่อเหลือเกิน ทำไม่ถึงได้กำจัดยากเย็นขนาดนี้
รถจอดเทียบด้านหน้า ทุกคนลงจากรถ แล้วสาวเท้าเข้าด้านใน ธนิดาทิ้งกายลงบนโซฟาในห้องรับแขก สีหน้าไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก อนุวัชลอบสังเกตสีหน้า
“เป็นอะไรหรือเปล่านิด ไม่พอใจอะไร”
เธอชะงัก “เปล่าคะพ่อ นิดแค่เหนื่อยนิดหน่อย”
“เรื่องงานไม่ต้องห่วงหรอกนะ พ่อหาคนมาช่วยแล้ว”
“ไม่ต้องก็ได้ค่ะพ่อ นิดไหว”
สีหน้าอนุวัชหนักใจ ถ้าธนิดายังทำงานอยู่ มีหวังบริษัทได้เกิดปัญหาแน่ เธอหาลูกค้าให้กับเขาไม่ได้เลย เป็นแบบนี้ต่อเรื่อย คงขาดทุน ยังไงเสีย ธนิดาก็สู้ลูกสาวไม่ได้
“นิดไม่ต้องห่วง เรื่องบริษัทพ่อคิดว่า พ่อจัดการเองดีกว่า”
“แต่
