อโรชาตวัดสายตามอง เห็นสีหน้าแววตาน้องต่างสายเลือด คงฝืนพูดออกมาสินะ เพราะรู้ดีว่าเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไร
“อย่าฝืนพูดดีกว่านิด พี่จะกลับหรือไม่พี่ตัดสินใจเอง!”
“ถ้าโรสไม่กลับ โรสจะอยู่กับคุณราชินทร์งั้นเหรอ”
“จะให้อยู่ที่ไหนล่ะคะพ่อ ก่อนหน้านี้เขาก็อยู่ด้วยกัน พ่อจะคิดมากทำไม พี่โรสเป็นคนแบบนี้แหละค่ะ ง่าย ๆ สบาย ๆ อยู่แล้ว” ธนิดายิ้มเยาะ
“ค่ะพ่อ โรสเป็นคนง่าย ๆ ถึงเป็นแบบนี้ โรสก็ไม่เคยแทงข้างหลังใครนะคะ!” อโรชาตอกกลับ ทำเอาคนฟังชะงัก สีหน้าเผือดลง
นิพาดาสีหน้าเครียดขึ้น มองบุตรสาวแววตาไม่พอใจ เมื่อไหร่ลูกจะสำนึกได้เสียที ธนิดาชะงักเมื่อได้ยินคำย้อน กัดฟันอ้าปากหมายต่อปากต่อคำ ทว่ามารดากลับจับเรียวแขนไว้
“หยุดนิด!”
“ทำไมคะแม่ แม่ก็รู้ว่าพี่โรสหมายถึงอะไร!”
อนุวัชเหลือบมอง สีหน้าไม่พอใจ พักหลังดูเหมือนลูกสาวติดภรรยา ทำตัวผิดแปลกไป ทำราวกับเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขา อย่างกับว่าตนเองมีสิทธิ
