อโรชาเหลือบมอง ชายหนุ่มกำลังสาวเท้ามาชิดริมเตียง ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้ากังวล มีคำถามอยากถามเขามาก แต่กลับไม่กล้า จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่หายดี สงสัยว่าคนร้ายในเหตุการณ์นี้ถูกจับหรือยัง แล้วเขารู้หรือเปล่า คนคนนั้นคือใคร ราชินทร์อมยิ้ม หย่อนกายลงบนเก้าอี้ ช้อนสายตามอง
“เป็นอะไรครับ มองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไร” เขาเอ่ยถาม
“เอ่อ..”
“มีอะไรสงสัยถามผมได้เลยครับ ถ้าผมตอบได้ ผมยินดีจะตอบ”
สีหน้าคนป่วยกังวล แม้ความรู้สึกในส่วนลึก ค่อนข้างแน่ใจ ว่าใครคือคนกระทำ
“ฉันอยากรู้ค่ะ”
“อยากรู้เรื่องอะไรครับ”
เธอสบตาคนพูด น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ ตอนโดนจับตัวไป กลัวมากเหลือเกิน ตอนนั้นในใจเรียกร้องหาให้เขามาช่วยเหลือ แม้รู้ว่ามันเป็นแค่เพียงความหวัง ที่ไม่อาจเป็นจริงได้เลย ราชินทร์ชะงัก โน้มกายเข้าหาโอบกอดคนสวยเอาไว้ ถึงแม้บัดนี้ใบหน้าของเธอ ยังเขียวช้ำ บวมปูดอยู่ก็ตาม
“ผมขอโทษนะครับ ตอนนั้นผมน่าจะไปส่ง
