1
758 Words
ผ้าแพร...
"แม่คะแพรขอเรียนต่อได้ไหม แพรอยากเรียนต่อปริญญาตรี" ฉันตัดสินใจเดินเข้ามาคุยกับแม่หลังจากที่นอนคิดมาตลอดทั้งคืน คือฉันเรียนจบมอหกมาเกือบสองปีแล้วฉันอยากเข้ามหาลัยเรียนต่อปริญญาตรีแต่พ่อกับแม่ไม่ยอมบอกปัดฉันตลอดจนกระทั่งวันนี้ฉันตัดสินใจเข้ามาคุยกับท่านอีกครั้งเผื่อว่าท่านจะยอมแต่....
"ฉันเคยพูดกับแกว่ายังไงห๊ะ อย่างแกน่ะเรียนไปก็เท่านั้นเพราะถึงแกเรียนจบปริญญามาแกก็ต้องกลับมาทำงานบ้านอยู่ดีเพราะฉะนั้นไม่ต้องเรียนเรียนไปก็เปลืองเงินเปล่าทองๆ" นี่คือคำตอบของแม่แม่แท้ๆของฉันเอง
"แต่แพรเรียนจบแค่มอหกเองนะคะแพรอยากเรียนต่อมาหาลัยแพรจะลองไปสอบดู แพรหาข้อมูลมาแล้วมหาลัยของรัฐค่าเทอมไม่แพงเลยค่ะแม่" ฉันบอกแม่หลังจากที่ฉันศึกษาข้อมูลมาแล้วว่าค่าเทอมมหาลัยของรัฐถูกมากฉันคิดว่าแม่คงไม่ขัด
"ฉันบอกว่าไม่ต้องเรียนไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงห๊ะอยู่บ้านทำงานบ้านนี่แล่ะ"
"แล้วทำมันพลอยถึงได้เรียนต่อล่ะคะ เรียนมหาลัยเอกชนด้วยค่าเทอมตั้งหลายหมื่นของแพรแค่ไม่กี่พันเอง" พลอยที่ฉันเอ่ยถึงก็คือพลอยใสน้องสาวของฉันเองค่ะน้องสาวแท้ๆพ่อแม่เดียวกัน เราอายุห่างกันสองปีตอนนี้ฉันอายุยี่สิบส่วนพลอยอายุสิบแปดย่างสิบเก้า
"แกกล้าถามคำถามนี้กับฉันงั้นเหรอห๊ะ แกกล้าเอาตัวเองไปเปรียบกับน้องเหรอห๊ะนังตัวซวย!!!"
"แม่"
"แกมันตัวซวยตัวกาลกิณีพอแกเกิดมากิจการงานทุกอย่างที่เคยเจริญรุ่งเรืองมาตลอดก็พังพินาศโรงงานส่งออกก็เจ๊ง บริษัทรับเหมาก่อสร้างก็โดนโกงฉันกับพ่อแกเกือบล้มละลายต้องกลายเป็นคนมีหนี้มีสินนับสิบๆล้านแกรู้ไหมว่าฉันกับพ่อแกต้องแบกหน้าไปกราบกรานเพื่อนฝูงคนรู้จักยืมเงินคนนั้นคนนี้มาพยุงบริษัทให้มันอยู่รอดเพื่อไม่ให้โดนฟ้องล้มละลาย แกมันไม่น่าเกิดมาเลยยัยแพรถ้าฉันรู้ว่าเกิดแกมาแล้วนำความชิบหายมาให้ฉันจะเอาแกออกตั้งแต่รู้ว่าท้องเลยด้วยซ้ำ" ฉันไม่พูดอะไรทำได้แค่ก้มหน้าเช็ดน้ำตา ซึ่งเรื่องนี้ฉันได้ยินได้ฟังมาตลอดตั้งแต่จำความได้แม่กับพ่อมักจะเอาเรื่องนี้มาพูดมาต่อว่าฉันทุกครั้งที่ฉันเรียกร้องขออะไร มันเป็นเช่นนี้มาตลอดยี่สิบปีที่ฉันเกิดมา
"จนกระทั่งยัยพลอยเกิดมาทุกอย่างที่เคยย่ำแย่ก็กลับมาดีขึ้นอีกครั้ง ฉันได้ทุกสิ่งทุกอย่างคืนมาเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะยัยพลอย ยายพลอยนำความร่ำรวยความโชคดีมาให้ฉันกับพ่อของแกไม่เหมือนแกที่เอาแต่ความซวยมาให้ตั้งแต่เกิดแล้วแบบนี้แกคิดว่าฉันควรจะส่งแกเรียนต่อมั้ยล่ะห๊ะ"
"เกิดอะไรขึ้นคุณ แล้วนี่ยัยแพรมายืนทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่ไปช่วยแม่บ้านเตรียมอาหารแกก็รู้ไม่ใช่หรือไงว่าวันนี้บ้านเราจะมีแขกคำสำคัญมาทานอาหารด้วย" ฉันรีบเช็ดน้ำตาทันทีหลังจากที่พ่อเดินเข้ามา
"ยัยแพรมันมาขอให้ฉันส่งมันเรียนต่อค่ะคุณ"
"เรียนต่อ?? ยัยแพรฉันกับแม่แกเคยพูดกับแกเรื่องนี้แล้วไมใช่หรือไงว่าไม่ให้แกเรียนต่อให้อยู่ช่วยทำงานบ้านน่ะ"
"ยัยแพรมันย้อนด้วยนะคะว่าทำไมเราสองคนถึงให้ยัยพลอยเรียนต่อแต่มันไม่ได้เรียน"
"เหตุผลแกก็รู้อยู่แล้วจะมาถามเพื่ออะไร"
เปิดเรื่องมาก็สงสารนางเอกเลย เรื่องนี้ดราม่าหน่วงตับแน่นอนเกียมทิชชู่เช็ดน้ำตาเลย เรื่องนี้ นางเอกอ่อนแอน่าสงสาร พระเอกก็จะเห้ตามสไตล์ที่ไรท์ถนัดใครไม่ชอบแนวนี้เลื่อนผ่านไปได้เลยนะคะ ส่วนใครที่ชอบก็กดติดตามได้เลยรับรองได้เสียน้ำตาอย่างแน่นอน
ปล. ใครที่ตามมาแต่แรกจะรู้ว่าไรท์ชอบแต่งแนวนี้จริงๆค่ะ แนวอื่นไม่ถนัด555
- Writer
