5
1841 Words
ภูมิและน้องไอส์ซิ่ง...
ภูมิได้แนะนำคนจัดหาเด็กที่เขาเคยใช้บริการให้เพื่อนของเขาอย่างไอ้ชาคริสได้ลองใช้บริการดู.. มันดูจะพึงพอใจกับหนูน้อยคนนั้นเป็นอย่างมาก ก็เหมือนกับเขาที่พึงพอใจหนูไอส์ซิ่งของเขาเช่นกัน.. เขาเลี้ยงดูหนูไอส์ซิ่งมาก็เกือบ2ปีแล้ว... ใครจะมองว่าเขาเป็นตาแก่ตัณหากลับก็ช่าง เขาไม่ได้ขอเงินคนพวกนั้นกินนิ...
"ไอส์ซิ่ง... มาหาผมหน่อย..."
" ค่ะ... "
หญิงสาวขานรับอย่างไม่เกี่ยงงอน... เขาให้ชีวิตใหม่เธอ... เธอไม่รู้หรอกว่าเธอจะมีเวลากับเขาอีกนานแค่ไหน... เพราะยังไงวันนึงเขาก็จะต้องเจอคนที่เหมาะและดีกว่าเธอเป็นแน่... ดังนั้นสิ่งที่เธอจะต้องคอยเตือนตัวเองเอาไว้ก็คือ... ห้ามเผลอใจไปรักเขาเป็นอันขาด....
" มานั่งนี่... " ภูมิตบลงมาที่หน้าขาของเขา... อยากกอด เขาอยากกอดหนูน้อยคนนี้... เขาคิดถึงหนูน้อยของเขาอย่างมาก ช่วงนี้งานของเขาค่อนข้างเยอะ เขาเลยไม่ค่อยมีเวลาที่จะแวะมาหาน้องไอส์ซิ่งของเขาสักเท่าไร...
" คะ? มีอะไรรึเปล่า... คุณต้องการอะไรคะ หนูพอช่วยคุณได้ไหมคะ? " ไอส์ซิ่งเอ่ยถามออกไปเพราะเธออยากรู้ว่ามีสิ่งไหนบ้างที่เธอพอจะทำให้เขาได้บ้างรึเปล่า... คุณเขาเป็นคนดีคนนึง เป็นคนสุภาพอ่อนนุ่ม... เธอโชคดีที่เจอเขา...เขาไม่เคยว่าเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยดุหรือด่าด้วยคำแรงๆ แต่จะมีบ้างที่คุณเขาคอยตักเตือนและสั่งสอนเธอ... และทุกอย่างที่คุณเขาพูดเธอก็เอามาใช้ในชีวิตประจำวันได้ดีเสียด้วย...
" ว่างไหม... จะพาไปเที่ยว..." ภูมิอยากพาไอส์ซิ่งไปเที่ยวไกลๆสักสามวัน...
" ช่วงนี้เริ่มว่างแล้วค่ะ เพราะสอบเสร็จแล้ว เหลือแค่ทำใบจบก็เท่านั้น งานทุกอย่างหนูก็ส่งหมดแล้วค่ะ..." เธอดีใจที่คุณเขาชวนเธออกไปเที่ยวด้วย คุณเขาไม่เคยชวนเธอออกไปไหนด้วยเลยสักครั้ง เพราะเธอรู้สถานะของเธอดี... คนที่อยู่ในเงา ต้องคอยหลบซ่อน ต้องอย่าทำให้ใครรู้ว่าคุณเขาเลี้ยงเธอ... เพราะชื่อเสียงของคุณเขาอาจจะแปดเปื้อนเพราะเธอก็เป็นได้...
" อืม.. งั้นเราไปเที่ยวเชียงใหม่กันสักสามวันสองคืนดีไหม ที่นั่นอากาศดีเลยทีเดียว... ไปกางเต็นท์นอน... หนูว่าดีไหม..."
^__^
" ดีค่ะ... หนูไม่ได้กางเต็นท์นอนมานานแล้ว... งั้นเดี๋ยวหนูจะไปเก็บเสื้อผ้าให้นะคะ... หนูจะหาข้อมูลให้ด้วยว่าช่วงนี้อากาศที่นั้นเป็นยังไงบ้าง... แล้วหนูก็จะเตรียมยาแก้แพ้อากาศไว้ให้คุณด้วยนะคะ..."
สิ้นคำไอส์ซิ่งก็ลุกขึ้นทันที เธอรีบตรงไปยังห้องนอนของเธอและเขา เพื่อที่จะไปตระเตรียมเสื้อผ้าของเธอและเขาเพื่อที่จะไปเที่ยวกัน...
ภูมิเห็นสีหน้าและท่าทางที่มีความสุขของหนูน้อยคนนี้... มันยิ่งทำให้เขาไม่อยากตัดสินใจเลย... สิ่งที่เขาคิดมาตลอด... มันใกล้จะมาถึงแล้ว... เขาไม่อยากคิดเลย เขาไม่อยากเสียหนูน้อยคนนี้ของเขาไปเลย... เขาอยากที่จะรักษาเธอคนนี้เอาไว้... เขาอยากมีหนูน้อยคนนี้อยู่ข้างกายของเขา... แต่ด้วยภาระและหน้าที่... มันทำให้เขาต้องเลือก...
ภูมิยืนมองไอส์ซิ่งด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ... เด็กสาวคนนี้... แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเขาไปแล้ว... เธอคนนี้ คนที่คอยเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ เรื่องของตตัวเองไม่เคยสนใจเท่าไร แต่ถ้าเป็นเรื่องของเขา... เธอคนนี้พร้อมที่จะทุ่มสุดตัวและสุดกำลังให้เขาได้ทันที.... เขาไม่อยากเสียเธอไปเลย... แต่เขาจะทำอย่างไรได้... เธอคนนี้ฐานะไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด... เธอคนนี้เป็นเพียงคนที่มาคั่นเวลาก่อนที่เขาจะแต่งงานก็เท่านั้นเอง... แต่ทำไมกัน ทำไมเขาถึงต้องมาคิดมาก กลัวเธอเสียใจ กลัวเธอจะโกรธเขา... กลัวเธอจะตัดขาดจากเขาอย่างไม่เหลือเยื้อใย... มันก็สมควรเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ... มันสมควรแล้วนิ... ข้อตกลงของเขาและหนูน้อยคนนี้ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ตนแล้ว... ว่าจะไม่ผูกพันกัน ทางกายเราผูกพันกันแต่ทางใจจะไม่มีทางที่มันจะเกิดขึ้น.. แต่ทำไมกันนะ เพียงแค่เขาคิดว่าเขาจะต้องปล่อยเธอไปตามทางของเธอ... เขากลับรู้สึกว่าเขาหมดแรง เขาหมดกำลังใจและเหมือนว่าหายใจไม่ออก....
~~~
เชียงใหม่..
ชายหนุ่มหน้าตาดีและหญิงสาวน่าตาน่ารักเดินเข้ามายังจุดประชาสัมพันธ์เพื่อมาลงทะเบียนขอกางเต็นท์... ทั้งคู่เลือกเต็นท์ขนาดกลางไม่ใหญ่เกินไปและไม่เล็กเกินไป เพราะภูมิเป็นคนค่อนข้างรักสบาย... ส่วนหญิงสาวก็ตามใจเขาทุกอย่าง....
การกางเต็นท์เกิดขึ้นสุดแสนจะทุลักทุเล... เพราะทั้งสองคนไม่มีใครกางเต็นท์เป็นกันเลยสักคน...มันจึงเกิดเสียงหัวเราะที่ชวนให้คนรอบข้างหันมามองยังทิศทางของคนทั้งสอง...
ฮ่าๆๆ
" คุณไม่เคยกางเต็นท์เลยใช่ไหมคะเนี่ย.. ฮ่าๆ หนูก็ไม่เคยค่ะ ครั้งสุดท้ายที่กางเต็นท์ก็น่าจะตอนปี1ที่มาเข้าค่าย และส่วนใหญ่เป็นเพื่อนผู้ชายที่ทำหน้าที่กางเต็นท์..."
" อือ.. ฉันไม่เคยกางเต็นท์นอนเลย ส่วนใหญ่มักจะเช่าห้องพักเสียมากกว่า... นี้ถือว่าเป็นครั้งแรกที่มากางเต็นท์เลยนะ... สนุกดี แต่ก็ลำบากด้วย..." ภูมิพูดออกมาจากใจจริง เขาได้ทำอะไรใหม่ๆกับเธอคนนี้ มันสนุกดี...
จนแล้วจนรอดสองคนหนุ่มสาวก็ต้องไปขอความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่...
" คุณหิวรึเปล่าค่ะเดี๋ยวหนูไปหาของกินมาให้.. นี่ก็เย็นแล้ว คุณกินข้าวไม่ตรงเวลาเดี๋ยวปวดท้องเอานะคะ.."
ภูมิถึงกับตลกตัวเอง เขาไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น เขาออกจะเถื่อนด้วยซ้ำไป แต่การกินการนอนของเขากลับเป็นปัญหาของเขาเหลือเกิน... กินข้าวไม่ตรงเวลาก็ปวดท้อง อากาศที่มันเปลี่ยนแปลงรวดเร็วมันก็ทำให้เขาไม่สบายราวกับลูกคุณหนูคุณชายอย่างไรอย่างนั้น...
"ไปด้วยกันสิ จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาหลายรอบ.."
" หนูยังไงก็ได้ค่ะ งั้นเราไปเลยนะคะ หนูขอตรวจดูความเรียบร้อยก่อนนะคะ..."
ภูมิถึงกับอมยิ้มให้กับความรอบคอบของไอส์ซิ่ง.. เธอใส่ใจทุกเรื่อง เธอใส่ใจทุกรายละเอียด....
" ไปกันค่ะ ของมีค่าหนูถือติดตัวมาด้วยแล้ว... ไปกันได้เลยค่ะ"
ไอส์ซิ่งที่เตรียมเดินนำหน้าเขาไปเธอกลับต้องชะงักเพราะแรงดึงจากอะไรไม่รู้ที่รั้งข้อมือเธอเอาไว้...
หมับ!!!
ภูมิจับลงไปที่ข้อมือของไอส์ซิ่งและเลื่อนมาจับที่มือบางของเธอราวกับเธอคนนี้คือคนที่เขาสุดแสนจะหวงแหน และเพื่อต้องการที่จะแสดงความเป็นเจ้าของให้คนอื่นได้รับรู้...
" ไปด้วยกันสิ... "
0///0
ไอส์ซิ่งถึงกับเขิน.. เพราะเธอไม่เคยมีโอกาสได้จับมือคุณเขาเลยสักครั้ง.. นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้จับมือของคุณภูมิ...
หญิงสาวอมยิ้มเสียจนแก้มจะปริแตก.. ส่วนชายหนุ่มก็รู้สึกดีที่เขาได้จับมือของหญิงสาวเอาไว้แบบนี้... นี้เป็นครั้งแรกของเขาที่เขากอบกุมมือเล็กๆของเธอเอาไว้ในมือใหญ่ของเขา... ความอบอุ่นระหว่างสองมือมันเป็นความอบอุ่นที่ซาบซ่านไปถึงหัวใจของคนทั้งคู่...
~~~
สามวันผ่านไปเร็วราวกับโกหก สองคนกลับมายังโลกปัจจุบันอีกครั้ง...
" หนูขอเอาของเข้าไปเก็บก่อนนะคะ.. เดี๋ยวหนูออกมาทำอะไรให้ทาน.."
หมับ!!!
" ไม่ต้องหรอก ฉันจะไปแล้ว... ฉันมีอะไรจะพูดกับเธอนิดหน่อย.."
ไอส์ซิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกที่กำลังจะเกิดขึ้น... เพียงแค่น้ำเสียงที่คุณเขาเปล่งออกมาอย่างจริงจัง...มันก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วผิดปกติ..
" ผมจะต้องยุติความสัมพันธ์ของเราแล้ว... ผมจะต้องแต่งงานกับคนที่ครอบครัวหาให้... ผมขอบคุณหนูมากที่คอยดูแลและใส่ใจผมเป็นอย่างดีมาตลอดในช่วงที่ผมอยู่กับหนู... เรื่องห้องหนูก็อยู่ต่อไปเถอะ ผมยกให้ ผมจะไปเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อของหนูก็แล้วกัน... ผมจะให้เงินเดือนของหนูจนถึงสิ้นปี และจะให้เงินหนูสักก้อนเอาไปตั้งตัว... ขอให้หนูโชคดีนะ..."
แทนที่เขาจะปล่อยมือจากแขนเรียว... แต่เขายังจับเอาไว้อย่างแนบแน่น... เขากลัวเหลือเกิน เขากลัวว่าถ้าเขาหันกลับไป... เรื่องราวระหว่างเขาและเธอมันจะสะบั้นขาดออกจากกัน...
^__^
"หนูเข้าใจแล้วค่ะ... หนูยินดีกับคุณด้วยนะคะ.. หนูมีความสุขมากในช่วงที่ได้อยู่กับคุณ ส่วนเรื่องคอนโดนี้.. หนูไม่ขอรับไว้นะคะ แล้วก็เงินที่คุณจะให้หนูเอาไปตั้งตัวด้วย... หนูคงรับไว้ไม่ได้จริงๆ เพราะสิ่งที่คุณให้หนูมามันก็มากเกินพอแล้วคะ เงินเดือนในแต่ละเดือนที่คุณให้หนู หนูยังใช้ไม่หมดเลย... ดังนั้นหนูไม่ต้องการอะไรจากคุณแล้วค่ะ... ยังไงหนูขอให้คุณมีความสุขมากๆนะคะ.."
ไอส์ซิ่งต้องกล้ำกลืนฝนทนในสิ่งที่เธอพูดออกมา... เธอรู้ตัวว่าเธอรักคุณเขา... เธอรักคุณเขามานานแล้ว...เธอต้องฝืนยิ้มออกมาราวกับว่าเธอไม่เป็นไร... สบายมากเธอสบายมากกับเรื่องนี้...
" แต่ว่าเธอเสียเปรียบนะไอส์ซิ่ง..." ภูมิรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เขาคิดว่าเธอควรร้องขอเขาสักนิด ควรขอเขามากๆ...
" ไม่ค่ะไม่เลย... สิ่งที่คุณให้หนูมันมากพอแล้ว... ดังนั้นหนูไม่ต้องการอะไรแล้วจริงๆค่ะ... แต่หนูขออย่างนึงได้ไหมคะ... หนูขอเวลาสักนิด ขอให้หนูหาที่พักใหม่ให้ได้ก่อน แล้วหนูจะรีบย้ายออกไปทันที...."
ในขณะที่ภูมิกำลังจะพูดต่อเขาต้องการแย้งสิ่งที่หญิงสาวคนนี้พูดมา... มันก็ดันมีสายโทรเข้ามา และมันต้องทำให้เขาต้องออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้กอดร่ำลาหนูน้อยคนนี้เป็นครั้งสุดท้าย....
- Writer
