“แล้ว??”
“…”
“คือกู…”
“ต้องทำยังไงต่อนะเหรอ” เมื่อเห็นเพื่อนอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมาสักที หมอกันต์ธีร์เลยตัดสินใจที่จะถามขึ้นมาเอง
“อืม”
“ทำความรู้จักกับเธอ ชวนคุย สร้างความสัมพันธ์”
“ให้กูจีบเด็กนะเหรอ”
“แล้วแต่มึงจะคิดครับคุณชาย กูแค่ให้มึงลองสร้างความสัมพันธ์ทางใจ แทนความสัมพันธ์ทางกายอย่างที่มึงเป็นอยู่ทุกวันนี้ บางทีอาการของมึงอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ”
“…” ได้ฟังเช่นนั้นผมก็คิดหนักกว่าเดิม คนอย่างผมไม่เคยต้องเข้าหาหรือทำความรู้จักกับใคร แต่กลับต้องทำความรู้จักกับเด็กสาวที่กำลังอาศัยอยู่ร่วมบ้าน
“แต่จะไม่ทำก็ได้นะ กูแค่ให้คำปรึกษาในฐานะหมอ ก็เห็นว่าเด็กมันทำให้มึงดีขึ้น ดูตอนนี้สิมึงออกมาจากบ้านมาหากูถึงที่นี่ ทั้งๆ ที่เรียกกูไปหาที่บ้านก็ได้”
“…” ผมเอนหลังพิงเบาะโซฟาแล้วถอนหายใจออกด้วยความเหนื่อยใจ ใช่ว่าจะไม่อยากหายจากอาการบ้าๆที่เป็นอยู่ แต่ไม่ว่าจะคิดวนไปสักกี่สิบกี่ร้อยรอบก็คิดว่
