เมื่อคุณชายรพีเดินออกไป เสียงกรีดร้องของผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้น คุณชายรวิได้แต่จับแขนของเธอไว้นิ่งเพื่อรักษาภาพลักษณ์ให้คนเป็นแม่
“แกจะจับแม่ไว้ทำไมตาไบรท์”
“ท่านแม่ระวังตัวหน่อยได้มั้ย ยังอยากได้รึเปล่าโรงพยาบาลนี้นะ คนมองกันหมดแล้ว” คุณชายรวิเอ่ยกระซิบบอกคนเป็นแม่
“คอยดูนะ ฉันจะให้มันเหลือแต่ตัวจนต้องไปนอนข้างถนน”
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอครับท่านแม่ ยังไงเขาก็เป็นลูกชายของพ่อ” ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ผิดชอบชั่วดี บางครั้งผู้เป็นแม่ก็มีท่าทางที่รุนแรงไปในสายตาของเขา แต่จะให้พูดหรือแสดงออกมากเกินไปก็ไม่ได้
“หึ! หรือแกอยากไปนอนข้างถนนเอง ถ้าเราไม่จัดการมันตั้งแต่ตอนนี้คิดเหรอว่ามันจะปล่อยให้เราเสวยสุขอยู่บนสมบัติของมัน”
“แล้วนี่ท่านแม่จะส่งเรื่องฟ้องศาลจริงเหรอ ถ้ามันพิสูจน์ตัวเองได้ว่าไม่ได้ป่วยเราจะแย่กันหมดนะ”
“แกไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ฉันจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ยังไงมันก็ต้องไม่ได้อะไรสักอย่าง
