Lumipas ang mga araw hanggang sa dumating ang sembreak nila. At sa totoo lang, palaging umuukilkil at gumugulo sa utak niya ang sinabi ni Ashton. Parang sirang plaka na paulit-ulit na nagpe-play yun sa ulo niya. Parang kanta at na last song syndrome siya dahil hindi rin niya napigilang tinatanong ang sarili kung hindi nga ba nagkamali si Ashton sa mga bagay na napapansin nito sa kanya. Isa pa ang hindi nawawalang nararamdaman niyang pagsikip ng dibdib niya pag tumatawa ito. Gustong gusto niyang panoorin ang lahat ng kilos at pabago-bagong reaksiyon ng mukha nito. Parang nagkakaroon ng kakaibang kulay ang mundo niya.
Ngayon ay nakatingin siya kay Zion na maganang kumakain. Nakatulala lang siya sa mukha nito at malalim ang iniisip. Kahit anong gawin talaga niya ay hindi niya makita o mafeel
