รักไต้เงาแค้น

...

คริส คริสโตเฟอร์ วาเลนตินี่(อายุ 28 ปี)

มาเฟียหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลที่ใคร ๆ ต่างรู้จักและหวาดกลัว มีธุรกิจในมือมากมาย เป็นคนเงียบขรึมและสุขุมที่สุดในกลุ่ม ไม่ชอบสุงสิงกับใคร ยกเว้นกลุ่มเพื่อนที่เขาไว้ใจ สำหรับคนอื่น เขาจะคบหาหรือพูดคุยด้วยก็ต่อเมื่อเกี่ยวข้องกับงานหรือธุรกิจเท่านั้น มีนิสัยเด็ดขาด จริงจัง และเกลียดคนทรยศเป็นที่สุด ใบหน้าเงียบขรึมที่ดูสุขุมนั้น หากเขาตัดสินใจอะไรขึ้นมาแล้ว ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งได้

ลิษา ลิษารินทร์ เทวาพิสุทธ์ (อายุ 26 ปี)

หญิงสาวที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายที่ใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ ท่ามกลางกลิ่นกาแฟและขนมอบในคาเฟ่เล็ก ๆ ของตัวเอง มีหน้าตานิ่งแต่กลับมีเสน่ห์ แววตาเต็มไปด้วยความซุกซน รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เธอมีกลับสามารถทำให้คนรอบข้างมีความสุข

ทว่าภาพของคนรักที่ตายต่อหน้าต่อตาตามหลอกหลอน ชีวิตที่เรียบง่ายของเธอถูกกแทนที่ด้วยความแค้นที่ฝังแน่นอยู่ในใจ

.

เซ็ตเพื่อน

1. พายรักร้ายนายมาเฟีย

(วาคิม & สายฝน)

2. เมื่อความเกลียดกลายเป็นรัก

(ริว & น้ำหวาน)

3. รักไต้เงาแค้น

(คริส & ลิษา )

4. Coming soon...

(มาวิน & .....?)

#เนื้อหานิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ตัวละคร เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ล้วนถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง มิได้มีเจตนาอ้างอิงหรือพาดพิงถึงบุคคล องค์กร หรือเหตุการณ์ใด ๆ ที่มีอยู่จริง#

_______________________________________

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นกลางค่ำคืนอันเงียบงัน รัวถี่จนสะท้อนก้องไปทั่วซอยแคบ ๆ ที่ชื่อว่า ซอยพินทองหลาง ซอยที่ทั้งเปลี่ยว ทั้งคดเคี้ยว และมืดสลัว มีเพียงแสงจากไฟถนนดวงเล็ก ๆ เท่านั้นที่ส่องลอดลงมาให้เห็นทางเดินเป็นหย่อม ๆ

ชายหนุ่มร่างสูงผู้หนึ่งวิ่งฝ่าความมืดมาอย่างเร่งรีบ ท่ามกลางกลุ่มคนร้ายจำนวนมากที่ไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ ฝีเท้าหนัก ๆ ดังสะท้อนกำแพง ทั้งเสียงตะโกน ทั้งเสียงปืนไล่จี้ราวกับฝันร้ายที่ไม่มีที่สิ้นสุด

กึก... กึก... กึก...

เสียงปืนในมือของเขาส่งสัญญาณชัดเจนกระสุนหมดแล้ว

“...บัดซบ...”

เสียงทุ้มต่ำสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกัดฟันเบา ๆ

“...ซี๊ด...” เขาเจ็บเจ็บจนแทบทรุด เพราะไหล่ด้านซ้ายของเขาถูกกระสุนฝังเข้าเต็มแรง เลือดแดงสดไหลอาบผ่านแขนลงสู่มือ ก่อนที่ความเจ็บจากหน้าท้องจะตอกย้ำให้รู้ว่า เขาไม่ได้โดนแค่นัดเดียว

ถึงกระนั้น เขายังไม่หยุดเดิน ชายหนุ่มทิ้งปืนในมือลงพื้น ก่อนจะกัดฟันแน่น เร่งฝีเท้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่บาดแผลจะเอื้ออำนวย

ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนยังคงไล่หลังมาไม่หยุด

“มันอยู่นั่น!”

เสียงตะโกนของหนึ่งในกลุ่มคนร้ายดังแทรกขึ้น เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังตามมาเป็นโขยง ชัดเจนว่าอีกฝ่ายมาด้วยจำนวนมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด

“...ซี๊ด...” เขาสบถอีกครั้ง เมื่อความเจ็บปวดจากบาดแผลบริเวณหน้าท้องเริ่มลุกลามจนแทบยืนไม่ไหว

พรึ่บ!

ในเสี้ยววินาทีที่ชายหนุ่มเริ่มหมดแรง จู่ ๆ ร่างของเขาก็ถูกกระชากเข้าไปในมุมมืดของซอย มือลึกลับคว้าไหล่เขาแล้วดึงเข้าไปแนบผนังในเงามืดอย่างแม่นยำ รวดเร็ว และเงียบกริบ

“...ซี๊ด...”

เขาครางเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายกดมือแน่นตรงบาดแผลที่ท้อง มันเจ็บแสบเสียจนแทบทรุดลงไปกับพื้น

“เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวพวกมันก็แห่มารื้อตรงนี้หรอก”

เสียงหวานแฝงความดุเอ่ยขึ้นข้างหู พร้อมกับสายตาที่เหลือบมองไปยังทางเดิมซึ่งฝีเท้าของคนร้ายกำลังวิ่งผ่านไป

หญิงสาวในชุดธรรมดาเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ผมยาวถูกรวบไว้ลวก ๆ ดูไม่มีพิรุธอะไรเลย คล้ายกับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่อาจเดินผ่านมาพอดี

“พวกมันไปหมดแล้ว” เธอเอ่ยอีกครั้ง ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มที่ยังยืนนิ่ง

เขายืนนิ่งอย่างประหลาด ดวงตาแพรวพราวของเขาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าแม้ภาพตรงหน้าจะเริ่มเบลอ มัว และสั่นไหวด้วยความเจ็บปวดที่ลามขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ในวินาทีนั้น... แสงไฟจากริมถนนกลับตกกระทบใบหน้าของเธอเบา ๆ ทำให้เขาเห็นใบหน้านั้นผ่านม่านสายตาที่พร่าเลือน

มองไม่ชัด... แต่แววตาของเธอ สายตานิ่ง ๆ คู่นั้น กลับฝังแน่นในหัวเขาอย่างไม่อาจลืม

ตุบ...

ทุกอย่างดับวูบลงในเสี้ยววินาทีที่สติของเขาหลุดจากร่าง เงาร่างสูงทรุดลงไปอย่างไร้แรง